Ο Πάνος Παπαϊωάννου και ο Χρυσόστομος Καραντωνίου πατώντας στο βήμα του καταξιωμένου τραγουδοποιού χάρισαν στο κοινό στιγμές συγκίνησης, χαράς, λυρισμού και άλλα προσωπικά και ιδιαίτερα που ο κάθε ακροατής γεύεται και ανασχηματίζει ανάλογα με τα βιώματα, τις καταβολές, την ευαισθησία, την αισθητική του…
Τα παραπάνω όμως συμβαίνουν όταν πράγματι το τραγούδι έχει κάτι να πει…
Φίλοι και συνεργάτες με τον Πάνο στο Ogdoo Music Group, γνώρισα από κοντά τη γέννηση του τραγουδιού κι ως ένα βαθμό τις αγωνίες των συντελεστών του. «Τα Μεροκάματα» απ’ το καλημέρα φαίνονταν πως ήταν ένα ξεχωριστό τραγούδι σε όλα του τα επίπεδα.
Ο στίχος του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, εύστοχος, «κεντραρισμένος» στο σήμερα, με ποιητικές πινελιές κι ένα πάντρεμα του «ερωτικού» με το «κοινωνικό» που όταν «δέσει» -όπως συμβαίνει εδώ- τότε κερδίζει τους πάντες. Η μουσική του Χρυσόστομου Καραντωνίου κεντημένη διπλοβελονιά σε κάθε νότα και φράση. Υπογραμμίζει και φωτίζει το λόγο. Κι από μόνη της ακόμη έχει κάτι το θελκτικό που σε τραβάει. Γλυκές αλλαγές, περάσματα, γέφυρες, ομορφιές με τέχνη και τεχνική.
Η ερμηνεία του Πάνου… αυτό που ίσως λείπει εδώ και χρόνια από το λεγόμενο έντεχνο τραγούδι. Η αρρενωπή και εκφραστική φωνή του, όπως και το ίδιο το τραγούδι, θαρρείς και γεννήθηκαν ομαλά και γάργαρα, μέσα από τα «σπάργανα» της χρυσής εποχής των τραγουδοποιών των χρόνων του '80 και του '90.
Ξέρω πως ο Πάνος, ο Χρυσόστομος και ο Δημήτρης –ο μόνος από τους τρεις που δεν γνωρίζω ανθρώπινα- ετοιμάζουν τα καινούργια τους. Άκουσα ορισμένα πρωτόλεια τους… που αποπνέουν υγεία, φρεσκάδα, καλλιέργεια, μαστοριά.
Να τους ευχηθώ «καλή δύναμη» για το «μετά» και αν και δεν είναι πρώτο ζητούμενό τους, «μεγαλύτερα μεροκάματα», κατά πως προκύπτει και ταιριάζει σε αυτούς που τα αξίζουν.
Φωτογραφία: Κίκα Α. Ρόκα | Video: Εύα Τσακού
Τα παραπάνω όμως συμβαίνουν όταν πράγματι το τραγούδι έχει κάτι να πει…
Φίλοι και συνεργάτες με τον Πάνο στο Ogdoo Music Group, γνώρισα από κοντά τη γέννηση του τραγουδιού κι ως ένα βαθμό τις αγωνίες των συντελεστών του. «Τα Μεροκάματα» απ’ το καλημέρα φαίνονταν πως ήταν ένα ξεχωριστό τραγούδι σε όλα του τα επίπεδα.
Ο στίχος του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, εύστοχος, «κεντραρισμένος» στο σήμερα, με ποιητικές πινελιές κι ένα πάντρεμα του «ερωτικού» με το «κοινωνικό» που όταν «δέσει» -όπως συμβαίνει εδώ- τότε κερδίζει τους πάντες. Η μουσική του Χρυσόστομου Καραντωνίου κεντημένη διπλοβελονιά σε κάθε νότα και φράση. Υπογραμμίζει και φωτίζει το λόγο. Κι από μόνη της ακόμη έχει κάτι το θελκτικό που σε τραβάει. Γλυκές αλλαγές, περάσματα, γέφυρες, ομορφιές με τέχνη και τεχνική.
Η ερμηνεία του Πάνου… αυτό που ίσως λείπει εδώ και χρόνια από το λεγόμενο έντεχνο τραγούδι. Η αρρενωπή και εκφραστική φωνή του, όπως και το ίδιο το τραγούδι, θαρρείς και γεννήθηκαν ομαλά και γάργαρα, μέσα από τα «σπάργανα» της χρυσής εποχής των τραγουδοποιών των χρόνων του '80 και του '90.
Ξέρω πως ο Πάνος, ο Χρυσόστομος και ο Δημήτρης –ο μόνος από τους τρεις που δεν γνωρίζω ανθρώπινα- ετοιμάζουν τα καινούργια τους. Άκουσα ορισμένα πρωτόλεια τους… που αποπνέουν υγεία, φρεσκάδα, καλλιέργεια, μαστοριά.
Να τους ευχηθώ «καλή δύναμη» για το «μετά» και αν και δεν είναι πρώτο ζητούμενό τους, «μεγαλύτερα μεροκάματα», κατά πως προκύπτει και ταιριάζει σε αυτούς που τα αξίζουν.
Φωτογραφία: Κίκα Α. Ρόκα | Video: Εύα Τσακού
