Νεαρός και πριν ακόμη μπω στο μαγικό κόσμο της δισκογραφίας, πάλευα με τα στιχάκια. Όλα μου τα χρόνια -παιδικά, εφηβικά, φοιτητικά και επαγγελματικά- είναι πλημμυρισμένα από τραγούδια.
Πιτσιρίκος γράφοντας έναν στίχο φανταζόμουν και τον ερμηνευτή του. Σαν όνειρο, αλλά μαζί υπήρχε η ελπίδα και μια κρυμμένη βεβαιότητα, προσδοκία, ότι το «μοιραίο» μπορεί και να συμβεί.
Τελικά, σε αρκετές περιπτώσεις, η μουσική μοίρα στάθηκε καλή μαζί μου.
Είχα γράψει λοιπόν ένα στιχάκι που «οραματιζόμουν» να το ερμηνεύει ο Τόλης Βοσκόπουλος. Κατά τη γνώμη μου δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλος καταλληλότερος, αφού ο τίτλος του ήταν «Η πόλη του έρωτα»…
Τον εκτιμούσα τον Βοσκόπουλο και για τα ερμηνευτικά του χαρίσματα αλλά και για τα δημιουργικά του, τα τραγούδια που υπέγραφε σαν μελωδός. Δεν θαμπωνόμουν απ’ την εικόνα του σταρ, τον έψαχνα και διαπίστωνα ότι υπήρχε βαθύ βάθος.
Όταν άρχισαν διακριτικά να δισκογραφούνται τραγούδια με στίχους μου με ερμηνευτές «Θεούς» και παράλληλα συμμετέχοντας «ερευνητικά» στο σύμπαν του τραγουδιού, μιλώντας με τον Μανώλη Καραντίνη, του πρότεινα να γράψει μουσική γι’ αυτό τον στίχο και να το δοκιμάσουμε στον Βοσκόπουλο…
Ήταν η εποχή όπου ο Μανώλης ξεκίναγε να «κεντάει» σαν σολίστας στο πλευρό του κι ο Βοσκόπουλος όπως συνήθιζε να τιμάει τους μπουζουξήδες και τους δεξιοτέχνες μουσικούς, τον «έβγαζε μπροστά» στη σκηνή.
Ο Μανώλης είδε τον στίχο, αλλά εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολη υπόθεση να «περάσει» τραγούδια σου ο Τόλης, αφού ένας στρατός δημιουργών ήθελε να συμπορευτεί μαζί του…
Δεν το έψαχνα κι εγώ πολύ, παρά την επιθυμία μου… Άλλωστε και οι κάμποσοι πια στίχοι μου που έγιναν τραγούδια, τις περισσότερες φορές συγκυριακά κατέληξαν σε δισκογραφήματα.
Με τον Καραντίνη όμως συναντιόμασταν, συνεντεύξεις στα περιοδικά που μετείχα και διηύθυνα, παραστάσεις, ρεπορτάζ, γνώμες του στα βιβλία που υπέγραφα ως συγγραφέας και άλλα σχετικά…
Θυμάμαι μια μέρα του είπα: «Έχουν περάσει πέντε χρόνια, με τον Τόλη είσαστε μαζί, κάνε κι αυτό το στιχάκι τραγούδι, δεν μπορεί να μην του αρέσει… Μιλάει για εκείνον».
Πέρασαν ακόμη πέντε χρόνια και το τραγούδι κατάντησε σχεδόν ανέκδοτο: «Δώστου το ρε Μανώλη να το πει…».
«Περίμενε» μου απαντούσε εκείνος, «δεν είναι απλά πράγματα αυτά, ο Τόλης έχει τραγουδήσει την άμμο της θάλασσας».
«Μα το τραγούδι είναι αποκλειστικά για εκείνον, για μένα δεν υπάρχει άλλος να το πει», ανταπαντούσα…
Διάβηκε κι άλλος καιρός, είχα πλέον κάποια αναγνώριση και σαν στιχουργός και σε μια δημοσιογραφική μου συνάντηση με τον Καραντίνη είδα το φως στα μάτια του και… στην ψυχή μου: «Μπορεί να σου έχω ευχάριστα, σε λίγο καιρό, θα σε ειδοποιήσω, κοίτα να είσαι έτοιμος».
Όμως κύλησαν μέρες, βδομάδες, μπορεί και μήνες… Κι ένα απόγευμα, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούω τον Μανώλη να μου λέει: «Το βράδυ έλα στη Sofita». Με φτερά έφτασα στο στούντιο ηχογράφησης στη Γλυφάδα…
Με τον Βοσκόπουλο είχαμε ξανασυναντηθεί, με αφορμή την βιογραφία που υπέγραψα για τον Βαγγέλη Περπινιάδη και του οποίου ο Τόλης υπήρξε μέγας θαυμαστής… αλλά δεν είχε καταλάβει ποιος ήμουν!
Κι ενώ ήταν μια περίοδος που δεν ήθελε να συναναστρέφεται με δημοσιογράφους, κάτσαμε με τις ώρες και μιλούσαμε για… «κοινές αγάπες». Να πω πως στο παζλ που προσπαθώ να «στήσω» εδώ και αρκετό πια διάστημα σαν «μελετητής», πρόσθεσε μπόλικα και κομβικά κομμάτια.
Απολαυστικός, χιουμορίστας, σαν μικρό γλυκό άτακτο παιδί… Στον Καραντίνη αφήνονταν στα χέρια του. Ο Βοσκόπουλος όταν αντίκριζε το μικρόφωνο, μεταμορφώνονταν. Γινόταν λιοντάρι, θεριό σωστό. Κάρφωνε και «σενιάριζε» τις λέξεις και την ίδια ώρα, τους έδινε την «ψυχούλα» του…
Το τραγούδι ξέρετε δεν είναι «βάρδα φουρνέλο» ούτε «τσίρκο», να πω τη νότα όπως πρέπει εκεί που πρέπει και «μπάστα».
Κι ο Βοσκόπουλος, πέρα από την τεχνική που αποδεδειγμένα διαθέτει, έχει και όλα τα άλλα, αυτά που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις…
Πιτσιρίκος γράφοντας έναν στίχο φανταζόμουν και τον ερμηνευτή του. Σαν όνειρο, αλλά μαζί υπήρχε η ελπίδα και μια κρυμμένη βεβαιότητα, προσδοκία, ότι το «μοιραίο» μπορεί και να συμβεί.
Τελικά, σε αρκετές περιπτώσεις, η μουσική μοίρα στάθηκε καλή μαζί μου.
Είχα γράψει λοιπόν ένα στιχάκι που «οραματιζόμουν» να το ερμηνεύει ο Τόλης Βοσκόπουλος. Κατά τη γνώμη μου δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλος καταλληλότερος, αφού ο τίτλος του ήταν «Η πόλη του έρωτα»…
Τον εκτιμούσα τον Βοσκόπουλο και για τα ερμηνευτικά του χαρίσματα αλλά και για τα δημιουργικά του, τα τραγούδια που υπέγραφε σαν μελωδός. Δεν θαμπωνόμουν απ’ την εικόνα του σταρ, τον έψαχνα και διαπίστωνα ότι υπήρχε βαθύ βάθος.
Όταν άρχισαν διακριτικά να δισκογραφούνται τραγούδια με στίχους μου με ερμηνευτές «Θεούς» και παράλληλα συμμετέχοντας «ερευνητικά» στο σύμπαν του τραγουδιού, μιλώντας με τον Μανώλη Καραντίνη, του πρότεινα να γράψει μουσική γι’ αυτό τον στίχο και να το δοκιμάσουμε στον Βοσκόπουλο…
Ήταν η εποχή όπου ο Μανώλης ξεκίναγε να «κεντάει» σαν σολίστας στο πλευρό του κι ο Βοσκόπουλος όπως συνήθιζε να τιμάει τους μπουζουξήδες και τους δεξιοτέχνες μουσικούς, τον «έβγαζε μπροστά» στη σκηνή.
Ο Μανώλης είδε τον στίχο, αλλά εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολη υπόθεση να «περάσει» τραγούδια σου ο Τόλης, αφού ένας στρατός δημιουργών ήθελε να συμπορευτεί μαζί του…
Δεν το έψαχνα κι εγώ πολύ, παρά την επιθυμία μου… Άλλωστε και οι κάμποσοι πια στίχοι μου που έγιναν τραγούδια, τις περισσότερες φορές συγκυριακά κατέληξαν σε δισκογραφήματα.
Με τον Καραντίνη όμως συναντιόμασταν, συνεντεύξεις στα περιοδικά που μετείχα και διηύθυνα, παραστάσεις, ρεπορτάζ, γνώμες του στα βιβλία που υπέγραφα ως συγγραφέας και άλλα σχετικά…
Θυμάμαι μια μέρα του είπα: «Έχουν περάσει πέντε χρόνια, με τον Τόλη είσαστε μαζί, κάνε κι αυτό το στιχάκι τραγούδι, δεν μπορεί να μην του αρέσει… Μιλάει για εκείνον».
Πέρασαν ακόμη πέντε χρόνια και το τραγούδι κατάντησε σχεδόν ανέκδοτο: «Δώστου το ρε Μανώλη να το πει…».
«Περίμενε» μου απαντούσε εκείνος, «δεν είναι απλά πράγματα αυτά, ο Τόλης έχει τραγουδήσει την άμμο της θάλασσας».
«Μα το τραγούδι είναι αποκλειστικά για εκείνον, για μένα δεν υπάρχει άλλος να το πει», ανταπαντούσα…
Διάβηκε κι άλλος καιρός, είχα πλέον κάποια αναγνώριση και σαν στιχουργός και σε μια δημοσιογραφική μου συνάντηση με τον Καραντίνη είδα το φως στα μάτια του και… στην ψυχή μου: «Μπορεί να σου έχω ευχάριστα, σε λίγο καιρό, θα σε ειδοποιήσω, κοίτα να είσαι έτοιμος».
Όμως κύλησαν μέρες, βδομάδες, μπορεί και μήνες… Κι ένα απόγευμα, χτυπάει το τηλέφωνο και ακούω τον Μανώλη να μου λέει: «Το βράδυ έλα στη Sofita». Με φτερά έφτασα στο στούντιο ηχογράφησης στη Γλυφάδα…
Με τον Βοσκόπουλο είχαμε ξανασυναντηθεί, με αφορμή την βιογραφία που υπέγραψα για τον Βαγγέλη Περπινιάδη και του οποίου ο Τόλης υπήρξε μέγας θαυμαστής… αλλά δεν είχε καταλάβει ποιος ήμουν!
Κι ενώ ήταν μια περίοδος που δεν ήθελε να συναναστρέφεται με δημοσιογράφους, κάτσαμε με τις ώρες και μιλούσαμε για… «κοινές αγάπες». Να πω πως στο παζλ που προσπαθώ να «στήσω» εδώ και αρκετό πια διάστημα σαν «μελετητής», πρόσθεσε μπόλικα και κομβικά κομμάτια.
Απολαυστικός, χιουμορίστας, σαν μικρό γλυκό άτακτο παιδί… Στον Καραντίνη αφήνονταν στα χέρια του. Ο Βοσκόπουλος όταν αντίκριζε το μικρόφωνο, μεταμορφώνονταν. Γινόταν λιοντάρι, θεριό σωστό. Κάρφωνε και «σενιάριζε» τις λέξεις και την ίδια ώρα, τους έδινε την «ψυχούλα» του…
Το τραγούδι ξέρετε δεν είναι «βάρδα φουρνέλο» ούτε «τσίρκο», να πω τη νότα όπως πρέπει εκεί που πρέπει και «μπάστα».
Κι ο Βοσκόπουλος, πέρα από την τεχνική που αποδεδειγμένα διαθέτει, έχει και όλα τα άλλα, αυτά που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις…
