Όσο περνάει ο καιρός τόσο και περισσότερο βαραίνει η απουσία του, την οποία και μας υπενθυμίζουν τα τραγούδια που έχουν κατακτήσει τη δική τους θέση στην καθημερινότητά μας.
Ο Μάριος Τόκας, ο μονάκριβος αυτός συνθέτης είχε το χάρισμα να λειτουργεί «οικουμενικά». Στο έργο του «ακουμπάνε» διαφορετικές γενιές και ετερόκλητα ακροατήρια, δημιουργούνται ζυμώσεις που «ενώνουν» νεότερους με παλαιότερους, κλασικίζοντες και καινοτόμους, «λαϊκούς» και «έντεχνους» αλλά και «μοντέρνους».
Ο Μάριος Τόκας και τα τραγούδια του λειτουργούν ως πλατφόρμα για να σμίξουν οι ακροατές και να «ανταλλάξουν» δημιουργικά και λυτρωτικά τα «πιστεύω» τους. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι και το πρόωρο φινάλε του, έδωσε δείγματα μιας μεστής, ευαίσθητης, λυρικής και συνάμα δωρικής γραφής, με όπλα το έμφυτο χάρισμα, την απλότητα και την αμεσότητά του. Δυτικός στη φόρμα του, ανατολίτης στις πολυποίκιλες εκφάνσεις του, στις λεπτομέρειές του. Βυζαντινός στις καταλήξεις, τροβαδούρος στις δομές. Ο Τόκας με τον τρόπο που λειτουργούσε κατάργησε τα στεγανά και τις διαχωριστικές γραμμές, ενώ παράλληλα προσέδωσε στον όρο σουξέ «σοβαρή» υπόσταση και διαχρονική αξία.
Ο συνθέτης Μάριος Τόκας
Ο Μάριος Τόκας, ο μονάκριβος αυτός συνθέτης είχε το χάρισμα να λειτουργεί «οικουμενικά». Στο έργο του «ακουμπάνε» διαφορετικές γενιές και ετερόκλητα ακροατήρια, δημιουργούνται ζυμώσεις που «ενώνουν» νεότερους με παλαιότερους, κλασικίζοντες και καινοτόμους, «λαϊκούς» και «έντεχνους» αλλά και «μοντέρνους».
Ο Μάριος Τόκας και τα τραγούδια του λειτουργούν ως πλατφόρμα για να σμίξουν οι ακροατές και να «ανταλλάξουν» δημιουργικά και λυτρωτικά τα «πιστεύω» τους. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι και το πρόωρο φινάλε του, έδωσε δείγματα μιας μεστής, ευαίσθητης, λυρικής και συνάμα δωρικής γραφής, με όπλα το έμφυτο χάρισμα, την απλότητα και την αμεσότητά του. Δυτικός στη φόρμα του, ανατολίτης στις πολυποίκιλες εκφάνσεις του, στις λεπτομέρειές του. Βυζαντινός στις καταλήξεις, τροβαδούρος στις δομές. Ο Τόκας με τον τρόπο που λειτουργούσε κατάργησε τα στεγανά και τις διαχωριστικές γραμμές, ενώ παράλληλα προσέδωσε στον όρο σουξέ «σοβαρή» υπόσταση και διαχρονική αξία.
