Αυτό είναι το «προνόμιο» των πηγαίων και αληθινών καλλιτεχνών.
O Χριστόδουλος Χάλαρης, μελετητής της παραδοσιακής και βυζαντινής μουσικής, με σπουδές στα μαθηματικά, παρουσίασε στο ‘70 μία σειρά από μουσικές εργασίες, στο πνεύμα του Μαρκόπουλου, που εισήγαγαν μία ιδιαίτερη μελωδική και ενορχηστρωτική ατμόσφαιρα.
Ενδεικτικά αναφέρω: «Τροπικός της Παρθένου», στίχοι Γιάννη Κακουλίδη με τους Ξυλούρη, Δάφνη Ζούνη, «Ακολουθία» στίχοι Κακουλίδη με τους Γαλάνη, Χρύσανθο, «Τα παιδικά» στίχοι Λογοθέτη με τους Γαλάνη, Χρύσανθο, Ανδρεάδη και το σπουδαίο έργο «Δροσουλίτες» όπου οι μουσικές του σκέψεις συναντιούνται με την στιχουργική μυθολογία του Γκάτσου, με τους Γαλάνη, Χρύσανθο.
Το 1976, σε συνεργασία με τον Νίκο Ξυλούρη, κυκλοφορεί ο «Ερωτόκριτος», μία περιήγηση σε όλες τις μελωδικές καταγραφές του έργου του Βιτσέντζου Κορνάρου. Πρόκειται για μία πολυτελή έκδοση με ένθετο πολυσέλιδο. Παρ’ όλη την δημιουργική του παρουσία στον δίσκο αυτό, ο Χάλαρης προτίμησε να κρατήσει τον ρόλο του ενορχηστρωτή και μόνο. Στο LP συμμετέχει και η Τάνια Τσανακλίδου. Με τον «Ερωτόκριτο» κλείνει ουσιαστικά η πορεία του Χάλαρη στην δισκογραφία με πρωτότυπα μουσικά έργα.
Επανέρχεται, το 1980, γράφοντας μουσική για την ταινία «Μεγαλέξανδρος» του Αγγελόπουλου και έξι χρόνια αργότερα για τη «Φωτογραφία» του Νίκου Παπατάκη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ασχολήθηκε με την καταγραφή και εκτέλεση της βυζαντινής μουσικής.
Ο Χάλαρης στο σύντομο διάστημα ‘73 - ‘76 κατάφερε να ξεχωρίσει για το καλό γούστο, την δημιουργικότητα, την ουσιαστική μουσική πρόταση και προσφορά του. Πάτησε πάνω στο κίνημα της «Επιστροφής στις Ρίζες» που θεσμοθέτησε ο Μαρκόπουλος βγάζοντας όμως το δικό του χαρακτήρα.
Δεν προτίμησε τις «ευκολίες» και τα «καλοπιάσματα» χάραξε δρόμο απαιτητικό και δύσβατο, δημιουργώντας μια δική του «κατάσταση» την οποία διακρίνουν η υψηλή αλλά όχι «δύσκολη» τέχνη, η απολαυστική τεχνική και μουσική ομορφιά.
Δυστυχώς, για εμάς, δεν είχε συνέχεια η ενασχόλησή του με το τραγούδι της επικαιρότητας.
O Χριστόδουλος Χάλαρης, μελετητής της παραδοσιακής και βυζαντινής μουσικής, με σπουδές στα μαθηματικά, παρουσίασε στο ‘70 μία σειρά από μουσικές εργασίες, στο πνεύμα του Μαρκόπουλου, που εισήγαγαν μία ιδιαίτερη μελωδική και ενορχηστρωτική ατμόσφαιρα.
Ενδεικτικά αναφέρω: «Τροπικός της Παρθένου», στίχοι Γιάννη Κακουλίδη με τους Ξυλούρη, Δάφνη Ζούνη, «Ακολουθία» στίχοι Κακουλίδη με τους Γαλάνη, Χρύσανθο, «Τα παιδικά» στίχοι Λογοθέτη με τους Γαλάνη, Χρύσανθο, Ανδρεάδη και το σπουδαίο έργο «Δροσουλίτες» όπου οι μουσικές του σκέψεις συναντιούνται με την στιχουργική μυθολογία του Γκάτσου, με τους Γαλάνη, Χρύσανθο.
Το 1976, σε συνεργασία με τον Νίκο Ξυλούρη, κυκλοφορεί ο «Ερωτόκριτος», μία περιήγηση σε όλες τις μελωδικές καταγραφές του έργου του Βιτσέντζου Κορνάρου. Πρόκειται για μία πολυτελή έκδοση με ένθετο πολυσέλιδο. Παρ’ όλη την δημιουργική του παρουσία στον δίσκο αυτό, ο Χάλαρης προτίμησε να κρατήσει τον ρόλο του ενορχηστρωτή και μόνο. Στο LP συμμετέχει και η Τάνια Τσανακλίδου. Με τον «Ερωτόκριτο» κλείνει ουσιαστικά η πορεία του Χάλαρη στην δισκογραφία με πρωτότυπα μουσικά έργα.
Επανέρχεται, το 1980, γράφοντας μουσική για την ταινία «Μεγαλέξανδρος» του Αγγελόπουλου και έξι χρόνια αργότερα για τη «Φωτογραφία» του Νίκου Παπατάκη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ασχολήθηκε με την καταγραφή και εκτέλεση της βυζαντινής μουσικής.
Ο Χάλαρης στο σύντομο διάστημα ‘73 - ‘76 κατάφερε να ξεχωρίσει για το καλό γούστο, την δημιουργικότητα, την ουσιαστική μουσική πρόταση και προσφορά του. Πάτησε πάνω στο κίνημα της «Επιστροφής στις Ρίζες» που θεσμοθέτησε ο Μαρκόπουλος βγάζοντας όμως το δικό του χαρακτήρα.
Δεν προτίμησε τις «ευκολίες» και τα «καλοπιάσματα» χάραξε δρόμο απαιτητικό και δύσβατο, δημιουργώντας μια δική του «κατάσταση» την οποία διακρίνουν η υψηλή αλλά όχι «δύσκολη» τέχνη, η απολαυστική τεχνική και μουσική ομορφιά.
Δυστυχώς, για εμάς, δεν είχε συνέχεια η ενασχόλησή του με το τραγούδι της επικαιρότητας.
