Μου αρέσουν τα βιβλία του Διονύση Χαριτόπουλου. Απ’ τον Άρη έως τον… Μπούκοβι και τον βαθύ Πειραιά του! Έχει μια αμεσότητα με την πολυπλοκότητά του, μεστές εικόνες, αληθινές, της ζωής. Και όχι περιττά, τάχα μου λογοτεχνικά. Χυμός η πένα του. Μου ταιριάζει και το καταστάλαγμά του… περνάω καλά. Γι’ αυτό συχνά πυκνά τον ξαναδιαβάζω…
Μονορούφι κύλησε πάλι το «Εγχειρίδιο βλακείας», είναι και μικρό στο μέγεθος, αλλά τα βιβλία δεν πάνε με το… στρέμμα. Ούτε και η γη ακόμη… Άλλο ένας χερσότοπος κι άλλο μια πράσινη γωνιά με θέα.
Τέλος πάντων, μην το κουράζω άλλο, ένα μικρό απόσπασμα…και την «προτροπή» να διαβάσετε το(α) βιβλίο (α) του ωραίου μάστορα. Κερδισμένοι θα βγείτε:
Εννοείται ότι κορωνίδα όλων είναι η πολυσήμαντη και κάτω από κάθε γλώσσα λέξη μαλάκας (το επίθετο μαλακός είναι συγγενές του βλάκα) και εμφαντικά πολύ μαλάκας ή ένας μαλάκας και μισός ή βαρύς μαλάκας ή πολλά κιλά μαλάκας για τις ιδιάζουσες περιπτώσεις.
Συν τα παράγωγά της: μαλακοπίτουρας, μαλακοκάυλης, μαλακαντρέας, μαλακόπτηνος, μαλακόβιος, μαλικιστήρι, μαλακοφέρνει, μαλακοδείχνει, αρχιμαλάκας, αρχοντομαλάκας, χαζομαλάκας, χοντρομαλάκας, μαλακοκυριλές, λεβεντομαλάκας, μαλάκας – κλάσικ, και τα ομοειδή πεοκρούστης, ψωλοβρόντης, τρόμπας, μινάρας, παπαροπλημμύρας. Η αξεπέραστη λέξη μαλάκας αποδίδει εναργέστατα την καθ’ έξη ροπή του βλάκα σε βλακώδεις ενέργειες ή την αυτοϊκανοποίηση του βλάκα που κάθε φορά νομίζει ότι κάτι πέτυχε. Και σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν περιορίζεται απλώς και μόνο στην έννοια της βλακείας, αλλά αποδίδει και μια ορισμένη μομφή για κάποια μικρή ή μεγάλη απρέπεια, ότι πέρασε τα εσκαμμένα. Τα λεγόμενα «μαλακία έκανες», «κοφ’ τις μαλακίες», «δεν μπορώ τις μαλακίες» είναι και μια επαναφορά στην τάξη.
Λες μαλάκες και καθάρισες. Δεν υπάρχει ιδεωδέστερη λέξη άμεσης και καταλυτικής προσωπικής κριτικής. Οι λέξεις μαλάκας, μαλακία και τα παράγωγά τους χρησιμοποιούνται για πρόσωπα και καταστάσεις που ξέφυγαν της κοινής λογικής ή των ηθικών και αισθητικών κριτηρίων. Ένα καλλιτεχνικό έργο, μια πολιτική δήλωση ή ενέργεια απαξιώνονται μονολεκτικά και αστραπιαία ως «μαλακία».
Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα. Δεν υπάρχει ίσως ο χρόνος, η διάθεση, ή και ικανότητα για εμβάνθυση, μα αποδίδει το τελικό συμπέρασμα που σχηματίστηκε μέσα σου. Χρησιμοποιείται ακόμα κα ως αυτοκριτική: «τι βλέπεις, μαλακίες» (ανοησίες, μπούρδες), «τι κάνεις; Μαλακίες» (τίποτα άξιο λόγου, κάτι που δεν μου αρμόζει).
«Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας» λέει ο ατσαλάκωτος παρουσιαστής από την οθόνη, έτοιμος να ξεκινήσει το τροπάρι του και ο βαριεστημένος τηλεθεατής, που δεν έχει πάρει χαμπάρι τι νούμερο είναι, του απαντάει ενδόμυχα και κάποτε μουρμουριστά «καλώς τον μαλάκα».
*Αυθόρμητες επιλογές τραγουδιών διανθίζουν το κείμενο.
Μονορούφι κύλησε πάλι το «Εγχειρίδιο βλακείας», είναι και μικρό στο μέγεθος, αλλά τα βιβλία δεν πάνε με το… στρέμμα. Ούτε και η γη ακόμη… Άλλο ένας χερσότοπος κι άλλο μια πράσινη γωνιά με θέα.
Τέλος πάντων, μην το κουράζω άλλο, ένα μικρό απόσπασμα…και την «προτροπή» να διαβάσετε το(α) βιβλίο (α) του ωραίου μάστορα. Κερδισμένοι θα βγείτε:
Εννοείται ότι κορωνίδα όλων είναι η πολυσήμαντη και κάτω από κάθε γλώσσα λέξη μαλάκας (το επίθετο μαλακός είναι συγγενές του βλάκα) και εμφαντικά πολύ μαλάκας ή ένας μαλάκας και μισός ή βαρύς μαλάκας ή πολλά κιλά μαλάκας για τις ιδιάζουσες περιπτώσεις.
Συν τα παράγωγά της: μαλακοπίτουρας, μαλακοκάυλης, μαλακαντρέας, μαλακόπτηνος, μαλακόβιος, μαλικιστήρι, μαλακοφέρνει, μαλακοδείχνει, αρχιμαλάκας, αρχοντομαλάκας, χαζομαλάκας, χοντρομαλάκας, μαλακοκυριλές, λεβεντομαλάκας, μαλάκας – κλάσικ, και τα ομοειδή πεοκρούστης, ψωλοβρόντης, τρόμπας, μινάρας, παπαροπλημμύρας. Η αξεπέραστη λέξη μαλάκας αποδίδει εναργέστατα την καθ’ έξη ροπή του βλάκα σε βλακώδεις ενέργειες ή την αυτοϊκανοποίηση του βλάκα που κάθε φορά νομίζει ότι κάτι πέτυχε. Και σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν περιορίζεται απλώς και μόνο στην έννοια της βλακείας, αλλά αποδίδει και μια ορισμένη μομφή για κάποια μικρή ή μεγάλη απρέπεια, ότι πέρασε τα εσκαμμένα. Τα λεγόμενα «μαλακία έκανες», «κοφ’ τις μαλακίες», «δεν μπορώ τις μαλακίες» είναι και μια επαναφορά στην τάξη.
Λες μαλάκες και καθάρισες. Δεν υπάρχει ιδεωδέστερη λέξη άμεσης και καταλυτικής προσωπικής κριτικής. Οι λέξεις μαλάκας, μαλακία και τα παράγωγά τους χρησιμοποιούνται για πρόσωπα και καταστάσεις που ξέφυγαν της κοινής λογικής ή των ηθικών και αισθητικών κριτηρίων. Ένα καλλιτεχνικό έργο, μια πολιτική δήλωση ή ενέργεια απαξιώνονται μονολεκτικά και αστραπιαία ως «μαλακία».
Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα. Δεν υπάρχει ίσως ο χρόνος, η διάθεση, ή και ικανότητα για εμβάνθυση, μα αποδίδει το τελικό συμπέρασμα που σχηματίστηκε μέσα σου. Χρησιμοποιείται ακόμα κα ως αυτοκριτική: «τι βλέπεις, μαλακίες» (ανοησίες, μπούρδες), «τι κάνεις; Μαλακίες» (τίποτα άξιο λόγου, κάτι που δεν μου αρμόζει).
«Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας» λέει ο ατσαλάκωτος παρουσιαστής από την οθόνη, έτοιμος να ξεκινήσει το τροπάρι του και ο βαριεστημένος τηλεθεατής, που δεν έχει πάρει χαμπάρι τι νούμερο είναι, του απαντάει ενδόμυχα και κάποτε μουρμουριστά «καλώς τον μαλάκα».
*Αυθόρμητες επιλογές τραγουδιών διανθίζουν το κείμενο.
