Το πρωτάθλημα ξεκίνησε και μάλιστα με συμπαθητικές προοπτικές. Βρέθηκε άκρη στα τηλεοπτικά, ήρθανε μερικοί καλοί ξένοι «κράχτες», αρκετοί ντόπιοι «αστέρες» άλλαξαν φανέλες, ομάδες με γερή πλατεία όπως ο Άρης, που δείχνει γαλβανισμένος και ο ΟΦΗ που φαίνεται να ανακτά διοικητικά τον βηματισμό του, δίνουν το δικό τους παρόν.
Και βέβαια οι «μπέμπηδες» του Παναθηναϊκού, οι οποίοι λειτουργούν σαν ατραξιόν για τον πληγωμένο σύλλογο…
Όμως το αναμενόμενο αντίκρισμα δεν έρχεται… στο δια ταύτα!
Κι έτσι θυμήθηκα το ομώνυμο τραγούδι, με τη φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη και σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους του Λάκη Λαζόπουλου, που λίγα χρόνια νωρίτερα ακούγονταν στους τίτλους τηλεοπτικής σειράς του τελευταίου…
Μολαταύτα, παρά ταύτα,
φτάσαμε στο δια ταύτα,
σε μια μέρα η ζωή μας,
κλάφτα, Χαραλάμπη, κλάφτα.
Το ερώτημα βέβαια θα μπορούσε να διαμορφωθεί και αλλιώς: Γιατί να πάνε οι φίλαθλοι στο γήπεδο; Μα εδώ δεν πηγαίνουν καλά καλά τα διαρκείας. Πολλοί κάτοχοι ισχυρών ομάδων διαλέγουν τα μεγάλα παιχνίδια, Ευρώπη, ντέρμπι κτλ.
Τι να πάει να δει ο φίλαθλος των «μικρότερων» όταν το θέαμα είναι για τα «κλάματα» και η τσέπη ζορισμένη; Άσε που το δείχνει πλέον κι η τηλεόραση το ματς… Γιατί να ταλαιπωρηθεί σε ακατάλληλα και αντιποδοσφαιρικά, ξεπερασμένα στάδια;
Ποιον να στηρίξει; Προέδρους αμφιβόλων προθέσεων, παίκτες άγνωστους από διάφορες γωνιές του πλανήτη που αύριο, όταν εκτελέσουν τον σκοπό του ερχομού τους θα παίζουν σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, σ’ άλλη χώρα…
Πως ν’ αντιδράσει και να συσπειρωθεί μια επαρχιακή κοινωνία, απέναντι σε μισθοφόρους; Ξέρεις τι είναι σε μια γωνιά του τόπου σου, κανείς από τους αθλητές να μην έχει σχέση με την ιστορία και διαδρομή του συλλόγου σου… Μηδέν αντιπροσώπευση, μηδέν εισιτήρια.
Είπαμε, η ελπίδα βρίσκεται σε περιπτώσεις σαν του τριφυλλιού, που υπό λογικές συνθήκες πρέπει να αποτελέσουν και φάρο, αφού εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους άλλους που ακολουθούν –τηρουμένων των όποιων εξαιρέσεων- για δικούς τους σκοπούς, τις άλλες λύσεις.
Τώρα έχουμε Ευρώπη και οι κερκίδες σε Τούμπα, Καραϊσκάκη αλλά και Άμστερνταμ θα είναι κατάμεστες…
Δύσκολες αποστολές για ομάδες που παρά τις αρετές τους είναι υπερεκτιμημένες σε όλα τα επίπεδά τους. Κανείς δεν είναι τόσο δεμένος και δυνατός, όσο νομίζουν οι οπαδοί και ορισμένοι λειτουργοί τους. Θέλει δουλειά πολλή… κατά πως λέει ένα άλλο ανεπανάληπτο τραγούδι. Αν οι αναμετρήσεις αντιμετωπιστούν με ορθολογισμό και ταπεινότητα, και οι τρεις μονομάχοι μας, ενδεχομένως να πετύχουν τα άλματα που επιδιώκουν.
Ο Ουζουνίδης έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά το ρόστερ μετά και τις τιμωρίες, άναψε λαμπάκι… Ο Μαρτίνς είναι δισταχτικός κι αυτό έως ένα σημείο γίνεται αβαντάζ, αλλά απ’ την άλλη έχει ξεζουμίσει τους βασικούς του…
Ο ΠΑΟΚ πρέπει να πήρε τα μαθήματά του μετά την πληρωμή της υπεραισιοδοξίας που είχε καλλιεργήσει…
Τα θετικά διεθνή αποτελέσματα θα φέρουν κόσμο και στα εγχώρια δρώμενα… Μακάρι λοιπόν, να μην συμβούν όσα τραγούδησε ο Μαργαρίτης.
…όλα εις βάρος σου
και το παιδί να `χει τα μούτρα
του κουμπάρου σου.
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime (18-9-2018) και με τη χορηγία της σειράς WiseMen της Vican
Και βέβαια οι «μπέμπηδες» του Παναθηναϊκού, οι οποίοι λειτουργούν σαν ατραξιόν για τον πληγωμένο σύλλογο…
Όμως το αναμενόμενο αντίκρισμα δεν έρχεται… στο δια ταύτα!
Κι έτσι θυμήθηκα το ομώνυμο τραγούδι, με τη φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη και σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους του Λάκη Λαζόπουλου, που λίγα χρόνια νωρίτερα ακούγονταν στους τίτλους τηλεοπτικής σειράς του τελευταίου…
Μολαταύτα, παρά ταύτα,
φτάσαμε στο δια ταύτα,
σε μια μέρα η ζωή μας,
κλάφτα, Χαραλάμπη, κλάφτα.
Το ερώτημα βέβαια θα μπορούσε να διαμορφωθεί και αλλιώς: Γιατί να πάνε οι φίλαθλοι στο γήπεδο; Μα εδώ δεν πηγαίνουν καλά καλά τα διαρκείας. Πολλοί κάτοχοι ισχυρών ομάδων διαλέγουν τα μεγάλα παιχνίδια, Ευρώπη, ντέρμπι κτλ.
Τι να πάει να δει ο φίλαθλος των «μικρότερων» όταν το θέαμα είναι για τα «κλάματα» και η τσέπη ζορισμένη; Άσε που το δείχνει πλέον κι η τηλεόραση το ματς… Γιατί να ταλαιπωρηθεί σε ακατάλληλα και αντιποδοσφαιρικά, ξεπερασμένα στάδια;
Ποιον να στηρίξει; Προέδρους αμφιβόλων προθέσεων, παίκτες άγνωστους από διάφορες γωνιές του πλανήτη που αύριο, όταν εκτελέσουν τον σκοπό του ερχομού τους θα παίζουν σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, σ’ άλλη χώρα…
Πως ν’ αντιδράσει και να συσπειρωθεί μια επαρχιακή κοινωνία, απέναντι σε μισθοφόρους; Ξέρεις τι είναι σε μια γωνιά του τόπου σου, κανείς από τους αθλητές να μην έχει σχέση με την ιστορία και διαδρομή του συλλόγου σου… Μηδέν αντιπροσώπευση, μηδέν εισιτήρια.
Είπαμε, η ελπίδα βρίσκεται σε περιπτώσεις σαν του τριφυλλιού, που υπό λογικές συνθήκες πρέπει να αποτελέσουν και φάρο, αφού εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους άλλους που ακολουθούν –τηρουμένων των όποιων εξαιρέσεων- για δικούς τους σκοπούς, τις άλλες λύσεις.
Τώρα έχουμε Ευρώπη και οι κερκίδες σε Τούμπα, Καραϊσκάκη αλλά και Άμστερνταμ θα είναι κατάμεστες…
Δύσκολες αποστολές για ομάδες που παρά τις αρετές τους είναι υπερεκτιμημένες σε όλα τα επίπεδά τους. Κανείς δεν είναι τόσο δεμένος και δυνατός, όσο νομίζουν οι οπαδοί και ορισμένοι λειτουργοί τους. Θέλει δουλειά πολλή… κατά πως λέει ένα άλλο ανεπανάληπτο τραγούδι. Αν οι αναμετρήσεις αντιμετωπιστούν με ορθολογισμό και ταπεινότητα, και οι τρεις μονομάχοι μας, ενδεχομένως να πετύχουν τα άλματα που επιδιώκουν.
Ο Ουζουνίδης έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά το ρόστερ μετά και τις τιμωρίες, άναψε λαμπάκι… Ο Μαρτίνς είναι δισταχτικός κι αυτό έως ένα σημείο γίνεται αβαντάζ, αλλά απ’ την άλλη έχει ξεζουμίσει τους βασικούς του…
Ο ΠΑΟΚ πρέπει να πήρε τα μαθήματά του μετά την πληρωμή της υπεραισιοδοξίας που είχε καλλιεργήσει…
Τα θετικά διεθνή αποτελέσματα θα φέρουν κόσμο και στα εγχώρια δρώμενα… Μακάρι λοιπόν, να μην συμβούν όσα τραγούδησε ο Μαργαρίτης.
…όλα εις βάρος σου
και το παιδί να `χει τα μούτρα
του κουμπάρου σου.
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime (18-9-2018) και με τη χορηγία της σειράς WiseMen της Vican
