*Πρώτη δημοσίευση 12/11/2018
Δεν είναι ο πιο όμορφος της γης! Ούτε διαθέτει το καλύτερο κορμί! Δεν έχει στυλίστες να επιμελούνται τις εμφανίσεις τους, ούτε ιδιαίτερες δημόσιες σχέσεις… Ακόμη και με τα τραγούδια του, δεν ασχολούνται και πάρα πολύ, οι σοβαροί «ειδικοί»…
Τότε πώς εξηγείται η διάρκειά του, και η παραμονή του, με τα απάνω της και τα κάτω της φυσικά, στην πρώτη γραμμή της διασκέδασης; Γιατί όπου εμφανίζεται, εντός και εκτός Ελλάδας επικρατεί το αδιαχώρητο; Γιατί γράφει σε παλιούς, «μεσαίους» αλλά και ώριμους ακροατές;
Και κάτι περισσότερο πως γίνεται οι τελευταίοι να ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά τραγούδια που κυκλοφόρησαν όταν εκείνοι ήταν αγέννητοι; Κι αυτά τα «περιφρονημένα» απ’ τους ειδήμονες «ασματάκια» γιατί δεν ξεθωριάζουν τόσα και τόσα χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία τους και τη συνεχή «χρήση» τους; Και το σημαντικότερο: κι ας μην παίζονται απ’ τα επίσημα ραδιόφωνα!
Πως εξηγείται εντέλει το φαινόμενο Καρράς;
Συνοψίζω:
Το λαϊκό τραγούδι στο πολύχρονο διάβα του ερμηνεύτηκε πιστά και ορθά από ανθρώπους που είχαν ζήσει στο πετσί τους τις δυσκολίες και τις αδικίες, αλλά και που διέθεταν την ευαισθησία να ευφρανθούν τις μικρές χαρές της καθημερινότητας, να λυτρωθούν στον άγιο κύκλο της ζωής.
Το συναίσθημα, οι μνήμες βγαίνουν απ’ την καρδιά και γίνονται φράσεις μουσικές, ξεπερνώντας τις όποιες αδυναμίες. Δεν έχει σημασία πόσες οκτάβες μπορεί να ανέβεις και να κατέβεις. Το τραγούδι δεν είναι πρωτάθλημα. Θέλει αλήθεια, ψυχή και προσωπικότητα.
«Στην ξενιτιά δεν πήγα, ούτ’ αρρώστησα, μα το κλαρίνο με τρυπά…» γράφει και τραγουδά σε ένα «Νυχτέρι» του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με αυτή την ιδιότυπη φωνή του, και νομίζεις πως είναι ο πιο ασθενικός μετανάστης όλης της γης… Και μαζί ο πιο πηγαίος ερμηνευτής!
Όπως όταν ο Καρράς τραγουδά για τη δική του «Νύχτα Ξελογιάστρα» για πολλά ταπεινά κι ανθρώπινα… που έχουν τον τρόπο να μιλούν στις καρδιές.
Δεν είναι ο πιο όμορφος της γης! Ούτε διαθέτει το καλύτερο κορμί! Δεν έχει στυλίστες να επιμελούνται τις εμφανίσεις τους, ούτε ιδιαίτερες δημόσιες σχέσεις… Ακόμη και με τα τραγούδια του, δεν ασχολούνται και πάρα πολύ, οι σοβαροί «ειδικοί»…
Τότε πώς εξηγείται η διάρκειά του, και η παραμονή του, με τα απάνω της και τα κάτω της φυσικά, στην πρώτη γραμμή της διασκέδασης; Γιατί όπου εμφανίζεται, εντός και εκτός Ελλάδας επικρατεί το αδιαχώρητο; Γιατί γράφει σε παλιούς, «μεσαίους» αλλά και ώριμους ακροατές;
Και κάτι περισσότερο πως γίνεται οι τελευταίοι να ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά τραγούδια που κυκλοφόρησαν όταν εκείνοι ήταν αγέννητοι; Κι αυτά τα «περιφρονημένα» απ’ τους ειδήμονες «ασματάκια» γιατί δεν ξεθωριάζουν τόσα και τόσα χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία τους και τη συνεχή «χρήση» τους; Και το σημαντικότερο: κι ας μην παίζονται απ’ τα επίσημα ραδιόφωνα!
Πως εξηγείται εντέλει το φαινόμενο Καρράς;
Συνοψίζω:
Το λαϊκό τραγούδι στο πολύχρονο διάβα του ερμηνεύτηκε πιστά και ορθά από ανθρώπους που είχαν ζήσει στο πετσί τους τις δυσκολίες και τις αδικίες, αλλά και που διέθεταν την ευαισθησία να ευφρανθούν τις μικρές χαρές της καθημερινότητας, να λυτρωθούν στον άγιο κύκλο της ζωής.
Το συναίσθημα, οι μνήμες βγαίνουν απ’ την καρδιά και γίνονται φράσεις μουσικές, ξεπερνώντας τις όποιες αδυναμίες. Δεν έχει σημασία πόσες οκτάβες μπορεί να ανέβεις και να κατέβεις. Το τραγούδι δεν είναι πρωτάθλημα. Θέλει αλήθεια, ψυχή και προσωπικότητα.
«Στην ξενιτιά δεν πήγα, ούτ’ αρρώστησα, μα το κλαρίνο με τρυπά…» γράφει και τραγουδά σε ένα «Νυχτέρι» του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με αυτή την ιδιότυπη φωνή του, και νομίζεις πως είναι ο πιο ασθενικός μετανάστης όλης της γης… Και μαζί ο πιο πηγαίος ερμηνευτής!
Όπως όταν ο Καρράς τραγουδά για τη δική του «Νύχτα Ξελογιάστρα» για πολλά ταπεινά κι ανθρώπινα… που έχουν τον τρόπο να μιλούν στις καρδιές.
