Για το Μίλτο που γιορτάζει!

Το ξεχωριστός, με την ουσία της λέξης ταιριάζει γάντι στο Μίλτο Πασχαλίδη.

Κι αυτό γιατί πρώτα απ’ όλα, σπάνια ένας τόσο δικαίως δικαιωμένος καλλιτέχνης, είναι και τόσο απλός, γειωμένος και ανθρώπινος… Κι αυτό όχι τώρα, που οι καιροί, «επιβάλουν» μια ταπεινότητα, αλλά… ανέκαθεν.

Κατά δεύτερο, αλλά σαφώς και όχι δευτερεύοντα ρόλο, μιλάμε για έναν πολυδιάστατο, ευρηματικό και καινοτόμο καλλιτέχνη… με μεγάλη διαδρομή και γαλόνια κερδισμένα -και όχι χαρισμένα- στις μάχες. Όχι από αυτά τα λαμπερά, μιας και ο ίδιος ούτε τα γυαλίζει, ούτε τα επιδεικνύει φανφαρόνικα, αλλά σκονισμένα απ’ τον ευλογημένο μπουχό της δημιουργίας, ματωμένα απ’ τις αλήθειες της ψυχής και της ζήσης.

Ο Μίλτος κεντράρει στο έντεχνο -με την καρδιά του όρου- και το κλασικό ροκ… παντρεμένα με την «παραδοσιακή» ματιά που «τρέχει» στη φλέβα του, γι’ αυτό και όσα αναβλύζουν από εκεί, έχουν ένα μυστήριο, γοητευτικό χαρμάνι. Το «πάντρεμα» που προκύπτει είναι από έρωτα, από νταλκά επικοινωνίας και «κοινωνίας» των όσων μας αφορούν και κουβαλάμε πάνω και μέσα μας, και όχι από συνοικέσιο ή αλισβερίσι.

Τον εκτιμώ και τον «αγαπώ» και τον θεωρώ φίλο, κι ας τον ξέρω λίγο. Τον παραδέχομαι και σαν δημιουργό και σαν ερμηνευτή. Ανήκει στην κατηγορία των μονάκριβων, για τους οποίους -κι ας έχει τρέξει τόσα αναγνωρισμένα χιλιόμετρα- το μουσικό «ωροσκόπιο» γράφει πως: τα καλύτερα έρχονται…

Η παρουσία του καλλιτέχνη Πασχαλίδη στις μέρες είναι αναγκαιότητα για το σώμα του τραγουδιού και των ανθρώπων που ζουν, αναπνέουν, κρατάνε την ελπίδα, παλεύουν το όνειρο κι απαγκιάζουν απ’ την τέχνη του.

Μίλτο, Χρόνια Πολλά, από καρδιάς!