στα «συναξάρια» του μυαλού. Δεν κάναμε παρέα με τον κύριο Δημήτρη. Μας ενώνουν ορισμένες συνεντεύξεις, ένα τραγούδι σε στίχους μου που ερμήνευσε, κάποιες μικρές συναντήσεις σε «κοινούς» τόπους και εκδηλώσεις αλλά και μια «διαδρομή» Κάτω Πατήσια – Νέο Ψυχικό, όταν μετά από μία φωτογράφηση για ένα εξώφυλλο στο Δίφωνο, τον συνόδεψα με το αυτοκίνητο στο σπίτι του για να μου «πει τ’ αληθινά του» που θα συνόδευαν με λέξεις τις εικόνες.
Ο Μητροπάνος δεν είχε λόγια περίσσια. Λίγες κουβέντες, καθάριες και σταράτες. Όμως σ’ αυτό το μικρό «ταξίδι» είχα το προνόμιο να μιλήσουμε και «για της ψυχής το παρακάτω».
Τόσο χρόνια στο «κουρμπέτι» του τραγουδιού, έχω ακούσει πολλά για την κιμπαροσύνη και τη γαλαντομία του. Κάποιοι ακόμα και σήμερα μου λένε, πως δεν υπήρχε μαγαζί που θα έμπαινε εκείνος, και δεν θα κέρναγε όλες τις παρέες. Στεκόταν στις ανάγκες γνωστών και άγνωστων «φίλων», νοιαζόταν για τον συνάνθρωπο, τιμούσε τους ωραίους με ακόμα πιο ωραίες εξηγήσεις.
Έπαιζε στο παιχνίδι της δισκογραφίας και των ζωντανών εμφανίσεων, με τους νέους κανόνες που είχαν διαμορφωθεί, αλλά όσο κι αν άλλαζαν τα δεδομένα, ήξερε δίχως να «φωνάζει» να βάζει τα δικά του όρια και να κρατά «στην άμυνα» με το κεφάλι ψηλά. Και να έπεφτε στη λάσπη, δε λασπωνόταν. Λίγοι εκλεκτοί είχαν και έχουν αυτό το προνόμιο.
