Με το αίμα διαφορετικών «φυλών» μεταναστών να τρέχει στις φλέβες του ο Bruce Springsteen χαρακτήρισε τη καθημερινότητα του μέσου Αμερικάνικου, εκείνου που παλεύει τίμια, με το σπαθί του, να στεριώσει την πλατφόρμα για να ανθίσει η ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο.
Ο Springsteen δεν κυνήγησε την ουτοπία. Γέννημα θρέμμα ζόρικων καιρών, με πίστη σε ιδέες και αξίες, προσγειωμένος αλλά περήφανος μίλησε για τα μικρά που πρέπει να γίνουν ώστε τα μεγάλα να έρθουν κοντά.
«Γεννημένος να τρέχει» στις «σκοτεινές άκρες των μεγαλουπόλεων» τραγούδησε για την Αμερική των ταπεινών, για τη φιλία, τον έρωτα, την οικογένεια, τις αδικίες, τις απογοητεύσεις, τη διαφθορά, τα «κακά» Αφεντικά…
Ανακάτεψε στο χαρμάνι του το gospel, τo rock n roll , το rhythm and blues, τη folk, τη jazz και την country παντρεμένα με λόγια που λέγαν αλήθειες, όχι μεγαλόσχημες αλλά αιώνιες.
Ακόμα κι όταν γνώρισε την τεράστια επιτυχία κράτησε συνειδητά αποστάσεις από την τοξικότητά της και τις «υποχωρήσεις» που προϋποθέτει.
Δεν την αγνόησε αλλά δεν την έκανε και αυτοσκοπό.
Καθαρός και ξάστερος σε μια μπερδεμένη εποχή, σαν τη σερνική εικόνα του σε έναν ακαθόριστο χώρο…
Δίχως να λοιδορεί ή να υποτιμά τις «ματιές» των άλλων, με το τζιν, το καρό πουκάμισο με τα σηκωμένα τα μανίκια, το ντεμοντέ γιλέκο…
Το «Αφεντικό» λειτούργησε σε αυτή τη δουλειά με τους δικούς του κανόνες, σαν αληθινός καλλιτέχνης.
Τραγούδησε και τραγουδά για το πεζοδρόμιο αλλά δεν έβγαλε την τέχνη και την ψυχή του στο σφυρί…
Μου φέρνει κάπως στον δικό μας Νίκο Παπάζογλου, που έφυγε βιαστικά…
Ο Springsteen δεν κυνήγησε την ουτοπία. Γέννημα θρέμμα ζόρικων καιρών, με πίστη σε ιδέες και αξίες, προσγειωμένος αλλά περήφανος μίλησε για τα μικρά που πρέπει να γίνουν ώστε τα μεγάλα να έρθουν κοντά.
«Γεννημένος να τρέχει» στις «σκοτεινές άκρες των μεγαλουπόλεων» τραγούδησε για την Αμερική των ταπεινών, για τη φιλία, τον έρωτα, την οικογένεια, τις αδικίες, τις απογοητεύσεις, τη διαφθορά, τα «κακά» Αφεντικά…
Ανακάτεψε στο χαρμάνι του το gospel, τo rock n roll , το rhythm and blues, τη folk, τη jazz και την country παντρεμένα με λόγια που λέγαν αλήθειες, όχι μεγαλόσχημες αλλά αιώνιες.
Ακόμα κι όταν γνώρισε την τεράστια επιτυχία κράτησε συνειδητά αποστάσεις από την τοξικότητά της και τις «υποχωρήσεις» που προϋποθέτει.
Δεν την αγνόησε αλλά δεν την έκανε και αυτοσκοπό.
Καθαρός και ξάστερος σε μια μπερδεμένη εποχή, σαν τη σερνική εικόνα του σε έναν ακαθόριστο χώρο…
Δίχως να λοιδορεί ή να υποτιμά τις «ματιές» των άλλων, με το τζιν, το καρό πουκάμισο με τα σηκωμένα τα μανίκια, το ντεμοντέ γιλέκο…
Το «Αφεντικό» λειτούργησε σε αυτή τη δουλειά με τους δικούς του κανόνες, σαν αληθινός καλλιτέχνης.
Τραγούδησε και τραγουδά για το πεζοδρόμιο αλλά δεν έβγαλε την τέχνη και την ψυχή του στο σφυρί…
Μου φέρνει κάπως στον δικό μας Νίκο Παπάζογλου, που έφυγε βιαστικά…