Στις 26 Φλεβάρη του 1946 γεννιόταν στο χωριό Δουμπιά ο Μανώλης Μητσιάς. Από τη Χαλκιδική και το καφενείο του πατέρα, το ψαλτήρι, τους βυζαντινούς ύμνους και τα παραδοσιακά τραγούδια, στους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες.
Από το 1969 με το τραγούδι «Στην Ελευσίνα μια φορά» των Δήμου Μούτση και Βασίλη Ανδρεόπουλου, σε μια σπουδαία μέχρι και τις μέρες πορεία στη δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις, ο Μητσιάς, ευτύχησε να συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Νίκο Γκάτσο, τον Χρήστο Λεοντή, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μάριο Τόκα, τον Άκη Πάνου, τον Θόδωρο Δερβενιώτη, τον Κώστα Βίρβο, τον Σταμάτη Κραουνάκη, την Λίνα Νικολακοπούλου, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
Σεβάστηκε όσο λίγοι ερμηνευτές της γενιάς του το ρόλο και την υπόσταση των δημιουργών ενώ, πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, ξεχώρισε για τις επιλογές, τη στάση και τη συνέπειά του στο καλό τραγούδι.
Ο Μητσιάς δεν θα πανηγύριζε μια εύκολη νίκη απέναντι στον ΟΦΗ ούτε θα έκανε θριαμβευτικές δηλώσεις. Δεν υποτίμησε ποτέ τους «ταπεινούς», ίσα ίσα συχνά πυκνά τους κέρασε τα «δώρα» του, αλλά πάντα, σε μια συνεχή και αδιάκοπα συνεπή πορεία έβαζε και βάζει τον πήχη ψηλά.
Θα μπορούσε με ποικίλους ελκυστικούς τρόπους να σημειώσει επιτυχία, όμως εκείνος χάραζε με στέρεα υλικά τη ρότα του κι έβγαινε μακρόπνοος και ουσιαστικός νικητής.
Όχι σαν τον φετινό και πολυδιαφημισμένο Ολυμπιακό του εκθαμβωτικού ποδοσφαίρου απέναντι σε ομάδες που «κοστολογούνται» όσο ένας παίκτης του!
Κάποιοι θα πουν η Μπέτις, η Μίλαν, η ΑΕΚ τελευταία! Μα για την ομάδα του Πειραιά μιλάμε κι εμείς, όχι για τον… Πειραϊκό, με σεβασμό πάντα στην καθόλα ιστορική ομάδα… Αναφέρομαι στις «εγκωμιαστικές» τοποθετήσεις που ξεπερνούν το «μέτρο» και γι’ αυτό καταλήγουν και παραπλανητικές. Το «χορευτικό» της άμυνας του Θρύλου στο μονάκριβο γκολ των Κρητικών, αν αξιολογηθεί, θα χαμογελάμε για χρόνια, πικρά ή γλυκά ή και τα δύο μαζί!
Στα δύσκολα ο Ολυμπιακός, έως στιγμής, παρουσιάζεται ασυνεπής και ασυνεχής. Ειδικά στα κομβικά σημεία. Το αντίθετο δηλαδή από ότι έπραξε και πράττει στον καλλιτεχνικό βίο του ο Μανώλης Μητσιάς. Αυτό δεν αναιρεί την πραγματικότητα, των καλών πρώτων υλών και της προσπάθειας δημιουργίας που γίνεται στο σύλλογο. Αντιστρατεύεται όμως τους κάλπικους διθυράμβους…
Ακόμη και ο ΠΑΟΚ δεν είναι τόσο σπουδαίος όσο παρουσιάζεται.
Να το πω αλλιώς, ο Χασάν έβαλε -και με σχετική άνεση μάλιστα- στο Λιμάνι χθες δύο ενώ έχασε κάμποσα! Αν μείνεις στα πρώτα και παραβλέψεις τα δεύτερα, και αντιστρόφως, κάθε φορά η προσέγγιση είναι και εντελώς διαφορετική.
Ο Μανώλης Μητσιάς στη πολύχρονη διαδρομή του ξεχώρισε και για την ακριβή και μεστή σοβαρότητά του, σε όλα του.
Αυτό ακριβώς που απουσιάζει, στους περισσότερους τομείς και παρά τις όποιες εξαιρέσεις, απ’ το ποδόσφαιρό μας.
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime (26-2-2019) και με τη χορηγία της Wise Men της Vican.
Από το 1969 με το τραγούδι «Στην Ελευσίνα μια φορά» των Δήμου Μούτση και Βασίλη Ανδρεόπουλου, σε μια σπουδαία μέχρι και τις μέρες πορεία στη δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις, ο Μητσιάς, ευτύχησε να συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Νίκο Γκάτσο, τον Χρήστο Λεοντή, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μάριο Τόκα, τον Άκη Πάνου, τον Θόδωρο Δερβενιώτη, τον Κώστα Βίρβο, τον Σταμάτη Κραουνάκη, την Λίνα Νικολακοπούλου, τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
Σεβάστηκε όσο λίγοι ερμηνευτές της γενιάς του το ρόλο και την υπόσταση των δημιουργών ενώ, πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, ξεχώρισε για τις επιλογές, τη στάση και τη συνέπειά του στο καλό τραγούδι.
Ο Μητσιάς δεν θα πανηγύριζε μια εύκολη νίκη απέναντι στον ΟΦΗ ούτε θα έκανε θριαμβευτικές δηλώσεις. Δεν υποτίμησε ποτέ τους «ταπεινούς», ίσα ίσα συχνά πυκνά τους κέρασε τα «δώρα» του, αλλά πάντα, σε μια συνεχή και αδιάκοπα συνεπή πορεία έβαζε και βάζει τον πήχη ψηλά.
Θα μπορούσε με ποικίλους ελκυστικούς τρόπους να σημειώσει επιτυχία, όμως εκείνος χάραζε με στέρεα υλικά τη ρότα του κι έβγαινε μακρόπνοος και ουσιαστικός νικητής.
Όχι σαν τον φετινό και πολυδιαφημισμένο Ολυμπιακό του εκθαμβωτικού ποδοσφαίρου απέναντι σε ομάδες που «κοστολογούνται» όσο ένας παίκτης του!
Κάποιοι θα πουν η Μπέτις, η Μίλαν, η ΑΕΚ τελευταία! Μα για την ομάδα του Πειραιά μιλάμε κι εμείς, όχι για τον… Πειραϊκό, με σεβασμό πάντα στην καθόλα ιστορική ομάδα… Αναφέρομαι στις «εγκωμιαστικές» τοποθετήσεις που ξεπερνούν το «μέτρο» και γι’ αυτό καταλήγουν και παραπλανητικές. Το «χορευτικό» της άμυνας του Θρύλου στο μονάκριβο γκολ των Κρητικών, αν αξιολογηθεί, θα χαμογελάμε για χρόνια, πικρά ή γλυκά ή και τα δύο μαζί!
Στα δύσκολα ο Ολυμπιακός, έως στιγμής, παρουσιάζεται ασυνεπής και ασυνεχής. Ειδικά στα κομβικά σημεία. Το αντίθετο δηλαδή από ότι έπραξε και πράττει στον καλλιτεχνικό βίο του ο Μανώλης Μητσιάς. Αυτό δεν αναιρεί την πραγματικότητα, των καλών πρώτων υλών και της προσπάθειας δημιουργίας που γίνεται στο σύλλογο. Αντιστρατεύεται όμως τους κάλπικους διθυράμβους…
Ακόμη και ο ΠΑΟΚ δεν είναι τόσο σπουδαίος όσο παρουσιάζεται.
Να το πω αλλιώς, ο Χασάν έβαλε -και με σχετική άνεση μάλιστα- στο Λιμάνι χθες δύο ενώ έχασε κάμποσα! Αν μείνεις στα πρώτα και παραβλέψεις τα δεύτερα, και αντιστρόφως, κάθε φορά η προσέγγιση είναι και εντελώς διαφορετική.
Ο Μανώλης Μητσιάς στη πολύχρονη διαδρομή του ξεχώρισε και για την ακριβή και μεστή σοβαρότητά του, σε όλα του.
Αυτό ακριβώς που απουσιάζει, στους περισσότερους τομείς και παρά τις όποιες εξαιρέσεις, απ’ το ποδόσφαιρό μας.
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime (26-2-2019) και με τη χορηγία της Wise Men της Vican.
