Για ποιο VAR μιλάμε; Εδώ του, χρόνου, κάτσε να ‘ρθει και να ‘μαστε καλά, θα γίνει του Παπαφλέσσα, ελέω Παπαμιχαήλ: «Βαράτε τους».
Έχετε δει ποιοι και πως σχολιάζουν τις αμφισβητούμενες φάσεις στην κρατική τηλεόραση της Ιταλίας; Τον τρόπο που ασχολούνται με τα αμφίσημα σε Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία μέχρι Πορτογαλία και Ολλανδία; Έχετε παρατηρήσει και κατά συνέπεια συγκρίνει τον χρόνο που αφιερώνεται στας Ευρώπας σε τέτοιες περιπτώσεις. Το οφσάιντ των 5 εκ., που χρειάζεται 35 ριπλέι για να επιβεβαιωθεί, δεν μπαίνει στην κατηγορία, γιατί όσα μιλάς για αμφισβητούμενες, τόσο καλλιεργείς την αμφισβήτηση.
Εκεί λοιπόν με το VAR κι ακόμη το «ψάχνουν». Φανταστείτε τι έχει να γίνει σε τα μας. Στις 5 πιστολιές θα ισχύει η αρχική απόφαση του διαιτητή και στις 10 μαχαιριές η ανάποδη… Κι άντε μετά σχολιασμός των «βαρεμένων» αποφάσεων κι από τηγανίτα -μπάλα δηλαδή- τίποτα….
Κι αυτό γιατί στην όμορφη αυτή χωράμε με τους ομολογουμένως ευρηματικούς κατοίκους, Δεν Περισσεύει Υπομονή...
Αυτός ήταν ο τίτλος ενός δίσκου 33 στροφών που κυκλοφόρησε το 1973 από την Lyra του αείμνηστου Πατσιφά σε μουσική του Αργύρη Κουνάδη και στίχους του Βαγγέλη Γκούφα. Ερμηνευτές των τραγουδιών η Σωτηρία Μπέλλου, νεαρή Ελένη Βιτάλη και ο Σταύρος Πασπαράκης. Ο τίτλος ενδεικτικός του κλίματος που επικρατούσε τις τελευταίες στιγμές της δικτατορίας, λίγο πριν την μεταπολίτευση αλλά αντιπροσωπευτικός και διαχρονικός όσον αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο και γενικότερα την ελληνική κοινωνία και πολιτεία…
Τώρα σε ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό κλίμα και σκηνικό, Δεν Περισσεύει Υπομονή... είτε γιατί κακομάθαμε, είτε γιατί γίνανε πολλά όλα αυτά τα χρόνια που φουσκώσαν το καζάνι της αντίδρασης.
Θέλει να σκάσει, δεν αντέχει άλλο πια, αλλά το ζουμί του δεν έχει με τη σειρά του θρεπτική αξία. Απλώς θέλει να εκραγεί και να σκεπάσει τους «απέναντι».
Η υπομονή που ξεχείλιζε πριν την δικτατορία έκρυβε τη φλόγα και το σπόρο της νέας δημιουργίας… Η παρούσα είναι υπερφίαλη, κάλπικη και ενδεχομένως σάπια.
Η αναγκαιότητα της διακοπής στρέφει τα φώτα στα «εξωτερικά» και στις μικρότερες κατηγορίες. Κι εκεί στις τελευταίες τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Πολλοί οι επαγγελματίες που εκμεταλλεύονται την «υπομονή» και την «ανυπομονησία».
Ίσως πάντως είναι μια ευκαιρία για ένα reseat που μπορεί και να δώσει καρπούς.
Αγαπήστε περισσότερο τις ομάδες της γειτονιάς σας, της πόλης σας. Στηρίξτε τα δικά σας παιδιά που αγωνίζονται σε αυτές. Μη νομίζετε ότι θα δείτε και τόσο χειρότερο θέαμα από τους σουπερλιγκάτους.
Δείτε τι «παλτά» ήρθαν στον Παναθηναϊκό αλλά και τον Ολυμπιακό και πόσο μελάνι δόξας χύθηκε για χάρη τους και θα αντιληφθείτε τι εννοώ.
Ο καλοί την κάνανε, μοσχοπουλήθηκαν και παίζουνε αλλού.
Εκεί που ναι μεν υπάρχει αντιπαλότητα αλλά μέσα στο πλαίσιο του ποδοσφαίρου. Εδώ σφαζόμαστε για ένα αράουτ, μισό οφσάιντ, ένα άγγιγμα που κάνει τον παίκτη να σφαδάζει αφού έχει φέρει 10 κωλοτούμπες κι άλλα καραγκιοζιλίκια.
Αλλά δυστυχώς όπως τελειώνει και το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου… Δεν περισσεύει υπομονή:
Κουράστηκες να καρτερείς
φίλε μου αγάντα όσο μπορείς
βάθυνε γύρω η σκοτεινιά
χαθήκαμε στην ερημιά…
