Στα τέλη του 1967 και αρχές του 1968 ο Άκης Πάνου αναδείκνυε με πληρότητα την περίτεχνη και πρωτοποριακή ματιά του.
Να θυμίσω πως ο Πάνου ήταν ολοκληρωμένος δημιουργός, δηλαδή έγραφε και το στίχο και τη μουσική των πονημάτων του. Στις δημιουργίες του αποτυπώνεται όλη η φιλοσοφία του περί ζωής, έρωτα, θανάτου, ηθικής, πολιτικής, κοινωνίας, μηχανισμών εξουσίας.
Ο λόγος του Άκη Πάνου ανανέωσε καίρια το λαϊκό τραγούδι. Το πήγε πολλά βήματα παραπέρα και μάλιστα τη στιγμή που αναζητούσε νέους εκφραστές και ορίζοντες. Ο Πάνου, το ίδιο «θέμα», το αντιμετώπιζε από διαφορετική σκοπιά φωτίζοντας αθέατες πτυχές και προοπτικές του. Τα «κιλά» και το εκτόπισμα των τραγουδιών του είναι ασήκωτα. Ελάχιστοι, με τόσα λίγα είπαν τόσα πολλά και αληθινά.
Τις χρονιές εκείνες της καταξίωσής του χάρισε κι ένα όμορφο ρυθμικό κομμάτι της τέχνης του στον Χάρη Καραγιάννη και τη Νίκη Λάμη.
Είναι ίσως κρίμα, μια σπουδαία βραδιά για την ΑΕΚ να γκρινιάζουμε, αλλά όπως και να το κάνουμε… Το λάθος είναι λάθος.
Η Ένωση στο παγωμένο Κίεβο απέδειξε για μια πολλαπλή φορά πως αυτή η χρονιά είναι κατάδική της. Παλεύει με νύχια και με δόντια, κόντρα σε συγκυρίες και απουσίες και αποδεικνύει πως όταν το θέλω είναι ισχυρό τότε επιτυγχάνεται ακόμα και η υπέρβαση… Που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει μάλιστα εμφατικό τρόπο.
Αν ζυγίσουμε και τα δύο παιχνίδια με τους Ουκρανούς, όσο κι αν η ζυγαριά ελληνοφέρνει, τα περισσότερα σταθμά θα χρειάζονταν για να ισιώσουν τους κιτρινόμαυρους.
Το ποδόσφαιρό είναι στιγμές. Ανάμεσα στις παράξενες ομορφιές του και το γεγονός πως δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος… Ειδικά όταν μιλάμε για αναμέτρηση.
Η ΑΕΚ άξιζε και δικαιούνταν την πρόκριση. Οι αθλητές της χτυπήσαν τη φετινή χρονιά τρία μέτωπα με αξιώσεις. Η φλόγα τους, τολμώ να πω, μεγεθύνει τις δυνατότητές τους. Για τους αντιρρησίες να παραδεχτώ πως στο παγωμένο Ουκρανικό τερέν ενδεχομένως ακόμη και να έχανε… Αλλά σίγουρα θα μπορούσε και να γύρναγε θριαμβεύτρια.
Στη σπουδαία υπερβατική διαδρομή του Δικέφαλου της Αθήνας κομβικό ρόλο έχουν οι παίκτες, η τεχνική ηγεσία αλλά και η διοίκηση.
Ο Μανόλο Χιμένεθ σπούδασε πάνω στα παθήματα των προηγούμενων στιγμών του στην Ελλάδα, και με τις φετινές και περισσότερο ευνοϊκές συνθήκες, απέδειξε πως μπορεί -παρά τις όποιες ενστάσεις- να αποτελέσει καταλύτη της αναβάθμισης της ομάδας του.
Όμως, όπως σε άλλες περιπτώσεις η ματιά του και το κοκαλάκι της νυχτερίδας που ήταν στη μεριά του, άλλαξαν με θετική κατεύθυνση την αύρα των αγώνων της ΑΕΚ του, αυτή τη φορά, έβαλε και το χεράκι του στο να φύγει αδόξαστη η Ένωση απ’ τα χιόνια…
Τονίζω πως αναφέρομαι στο βαθμό που του αναλογεί και πιθανόν στις συγκυρίες που δεν τον ευνόησαν… Αναγνωρίζω δε τον άριστο τρόπο που προετοίμασε τους πολεμιστές του και τις σημαντικές απουσίες που κάλυψε δεξιοτεχνικά.
Όμως οι επιπτώσεις του αποκλεισμού που δεν του ταίριαζε είναι βαθιές και ίσως να έχουν και μορφή χιονοστιβάδας.
Κι όλα αυτά γιατί ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο Χριστουδουλόπουλος τη δεδομένη στιγμή δεν έβγαινε.
Το δήλωνε εμβληματικά και ο Άκης Πάνου:
Αφού το ξέρεις κατά βάθος
Ότι το λάθος είναι λάθος!
