Το Παράπονο του… Κούδα!
Βιαστικό το αντίο του Μανώλη Ρασούλη το 2011, στα 65 με 66 του χρόνια. Μικρή η γνωριμία μας, μεγάλος ο θαυμασμός μου για τον «τρόπο» του. Υπήρξε από τους «ποιητάδες» που με το έργο και τη γενικότερη δράση τους άλλαξαν τα δεδομένα.
Με την ιδιαίτερη γραφή του ανανέωσε την κορεσμένη ματιά και θεματολογία του λαϊκού, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ξαναδίνοντάς του τη χαμένη του αμεσότητα και προσθέτοντας διακριτικά σουρεαλιστικά στοιχεία στο τραγούδι.
Ο Ρασούλης, μέχρι και το φινάλε του, είχε έντονη παρουσία και παρεμβάσεις σε όλες τις κοινωνικοπολιτικοπολιτισμικές δράσεις του τόπου.
Νωρίτερα, τέτοια μέρα του 1991, μας αποχαιρετούσε ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου, που στα εμπνευσμένα χρόνια του ’60 και του ΄70 λειτούργησε μεστά και αποδοτικά και ως στιχουργός. Πολύ καρπερή η σύμπραξή του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γιώργο Ζαμπέτα και όχι μόνο. Με τον πρώτο μεγάλο μας, μια σειρά τραγουδιών τους, τέσσερα και μονάκριβα τον αριθμό, ερμηνεύτηκαν «θεϊκά» από τον Στέλιο Καζαντζίδη: «Βράχο βράχο τον καημό μου», «Μετανάστης» «Καημός» και «Παράπονο»…
Εγώ περπάτησα γυμνός
Εγώ βαδίζω μόνος
Μου ‘γινε ρούχο ο σπαραγμός
Και σπίτι μου ο πόνος…
Κάπως έτσι θα μπορούσε να συνοψιστεί η φετινή σεζόν του Ολυμπιακού, η οποία ναι μεν είχε συγκινήσεις, πολύ λιγότερες και ουσιαστικότερες όμως, από τις απογοητεύσεις που επιφύλασσε.
Το «γιατί» έχει εξηγήσεις που δεν μπόρεσαν να καλύψουν οι παροδικές επιτυχίες και προκρίσεις. Δίχως φυσικά αυτές να ακυρώνονται, οι ερυθρόλευκοι δεν έπεισαν ποτέ ότι είναι ικανοί για υπερβάσεις, γιατί σε όλα τα δύσκολα παρουσιάστηκαν αναιμικοί. Μεγαλειώδης η πρόκριση κόντρα στη Μίλαν αλλά την πέτυχαν και στα χειρότερά της.
Τα «γυμνά» στατιστικά δε λένε ποτέ την αλήθεια. Ούτε ο Χασάν χρίζεται μέγας γκολτζής επειδή έβαλε τα γκολ που έβαλε με αυτούς που τα έβαλε, ούτε και η άμυνα του Θρύλου πρέπει να θεωρείται απροσπέλαστη μετά το μηδέν με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη.
Επί της ουσίας, αφού θέλουν να μαρκάρουν ψηλά οι Πειραιώτες, γιατί δεν παίρνουν ένα κανονικό και ικανό –με τη σημασία της λέξης και των κυβικών του συλλόγου- σέντερ μπακ; Ο Πορτογάλος Μιράντα, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία; Ο Βούκοβιτς; Ο Μεριά; Μα αυτοί είναι συμπληρωματικοί… δίπλα στον απαραίτητο «μεγάλο». Αυτόν με τον οποίο, ενδεχομένως, ο Σισέ να είχε την ευκαιρία να «μάθει» και με τη σειρά του να «πράξει» και όχι να σκορπίζεται σαν «πασπαρτού». Να θυμίσω ότι τον Σισέ, η τεχνική ηγεσία τον είχε για «μπαρκάρισμα» στην αρχή της σεζόν!
Αν τον Μαρτίνς τον λέγαν Ουζουνίδη ή Αναστόπουλο, έχετε φανταστεί τι θα γραφόταν για τα… επιτεύγματά του; Για την «καλύτερη μπάλα» απέναντι σε ομάδες που το ρόστερ τους κοστολογείται όσο ένα συμβόλαιο παίκτη του Ολυμπιακού;
Οι τελικές του ΠΑΟΚ βάζουν τον αντίπαλο στα δίχτυα. Οι αντίστοιχες των κόκκινων, πολύ περισσότερες, αλλά «ακαδημαϊκές». Δεν τις νιώθει η αντίπαλη άμυνα, στον ίδιο βαθμό.
Πολύ πιο καλοδομημένη, στημένη και κοουτσαρισμένη η ομάδα της Σαλονίκης. Δεν βγάζει μάτια, αλλά υπάρχει και η παροιμία για τους τυφλούς και τον μονόφθαλμο… Είναι δηλαδή η χρονιά για την οποία έγραφε ο Ρασούλης:
Πότε Βούδας, πότε Κούδας,
πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη
της ζωής μου το παιχνίδι!
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime, με τη χορηγία της Wise Men της Vican
Βιαστικό το αντίο του Μανώλη Ρασούλη το 2011, στα 65 με 66 του χρόνια. Μικρή η γνωριμία μας, μεγάλος ο θαυμασμός μου για τον «τρόπο» του. Υπήρξε από τους «ποιητάδες» που με το έργο και τη γενικότερη δράση τους άλλαξαν τα δεδομένα.
Με την ιδιαίτερη γραφή του ανανέωσε την κορεσμένη ματιά και θεματολογία του λαϊκού, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ξαναδίνοντάς του τη χαμένη του αμεσότητα και προσθέτοντας διακριτικά σουρεαλιστικά στοιχεία στο τραγούδι.
Ο Ρασούλης, μέχρι και το φινάλε του, είχε έντονη παρουσία και παρεμβάσεις σε όλες τις κοινωνικοπολιτικοπολιτισμικές δράσεις του τόπου.
Νωρίτερα, τέτοια μέρα του 1991, μας αποχαιρετούσε ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου, που στα εμπνευσμένα χρόνια του ’60 και του ΄70 λειτούργησε μεστά και αποδοτικά και ως στιχουργός. Πολύ καρπερή η σύμπραξή του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γιώργο Ζαμπέτα και όχι μόνο. Με τον πρώτο μεγάλο μας, μια σειρά τραγουδιών τους, τέσσερα και μονάκριβα τον αριθμό, ερμηνεύτηκαν «θεϊκά» από τον Στέλιο Καζαντζίδη: «Βράχο βράχο τον καημό μου», «Μετανάστης» «Καημός» και «Παράπονο»…
Εγώ περπάτησα γυμνός
Εγώ βαδίζω μόνος
Μου ‘γινε ρούχο ο σπαραγμός
Και σπίτι μου ο πόνος…
Κάπως έτσι θα μπορούσε να συνοψιστεί η φετινή σεζόν του Ολυμπιακού, η οποία ναι μεν είχε συγκινήσεις, πολύ λιγότερες και ουσιαστικότερες όμως, από τις απογοητεύσεις που επιφύλασσε.
Το «γιατί» έχει εξηγήσεις που δεν μπόρεσαν να καλύψουν οι παροδικές επιτυχίες και προκρίσεις. Δίχως φυσικά αυτές να ακυρώνονται, οι ερυθρόλευκοι δεν έπεισαν ποτέ ότι είναι ικανοί για υπερβάσεις, γιατί σε όλα τα δύσκολα παρουσιάστηκαν αναιμικοί. Μεγαλειώδης η πρόκριση κόντρα στη Μίλαν αλλά την πέτυχαν και στα χειρότερά της.
Τα «γυμνά» στατιστικά δε λένε ποτέ την αλήθεια. Ούτε ο Χασάν χρίζεται μέγας γκολτζής επειδή έβαλε τα γκολ που έβαλε με αυτούς που τα έβαλε, ούτε και η άμυνα του Θρύλου πρέπει να θεωρείται απροσπέλαστη μετά το μηδέν με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη.
Επί της ουσίας, αφού θέλουν να μαρκάρουν ψηλά οι Πειραιώτες, γιατί δεν παίρνουν ένα κανονικό και ικανό –με τη σημασία της λέξης και των κυβικών του συλλόγου- σέντερ μπακ; Ο Πορτογάλος Μιράντα, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία; Ο Βούκοβιτς; Ο Μεριά; Μα αυτοί είναι συμπληρωματικοί… δίπλα στον απαραίτητο «μεγάλο». Αυτόν με τον οποίο, ενδεχομένως, ο Σισέ να είχε την ευκαιρία να «μάθει» και με τη σειρά του να «πράξει» και όχι να σκορπίζεται σαν «πασπαρτού». Να θυμίσω ότι τον Σισέ, η τεχνική ηγεσία τον είχε για «μπαρκάρισμα» στην αρχή της σεζόν!
Αν τον Μαρτίνς τον λέγαν Ουζουνίδη ή Αναστόπουλο, έχετε φανταστεί τι θα γραφόταν για τα… επιτεύγματά του; Για την «καλύτερη μπάλα» απέναντι σε ομάδες που το ρόστερ τους κοστολογείται όσο ένα συμβόλαιο παίκτη του Ολυμπιακού;
Οι τελικές του ΠΑΟΚ βάζουν τον αντίπαλο στα δίχτυα. Οι αντίστοιχες των κόκκινων, πολύ περισσότερες, αλλά «ακαδημαϊκές». Δεν τις νιώθει η αντίπαλη άμυνα, στον ίδιο βαθμό.
Πολύ πιο καλοδομημένη, στημένη και κοουτσαρισμένη η ομάδα της Σαλονίκης. Δεν βγάζει μάτια, αλλά υπάρχει και η παροιμία για τους τυφλούς και τον μονόφθαλμο… Είναι δηλαδή η χρονιά για την οποία έγραφε ο Ρασούλης:
Πότε Βούδας, πότε Κούδας,
πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη
της ζωής μου το παιχνίδι!
*Από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime, με τη χορηγία της Wise Men της Vican
