Η δύναμη του κιτς - όπως διαπίστωνε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο βιβλίο ΚΑΤΙ ΤΟ «ΩΡΑΙΟΝ» (1984) - είναι τεράστια. Αυτό το γνωρίζει ή το διαισθάνεται ο Χρήστος Δάντης.
Αν δεν είχε πει την καρ@@λα του, ποια εκπομπή θα ασχολιόταν τόσο πολύ (ακόμα και Δελτία Ειδήσεων!) μαζί του;
Το κιτς σε τραβάει σαν μαγνήτης, είτε για να το βρίσεις είτε για να το αποθεώσεις. Συνεπώς, αυτά που έγραψε η Σάννυ Μπαλτζή, απευθυνόμενη στον Δάντη, καλώντας τον να επιστρέψει στην ποιότητα, για τα μαγαζιά και τον κόσμο που απευθύνεται αυτός, δεν έχουν καμιά αξία.
Γνωρίζετε ασφαλώς το κλίμα στα σκληρά ελληνάδικα. Εκεί, όπου ακούγεται ξανά και ξανά το «Κάντε το σας λέω το μαγαζί μπουρ@@λο» - Τσαλίκης. Εκεί θα ακουστεί ξανά και ξανά και η «Καρ@@λα» του Δάντη. Και ο Δάντης το ξέρει, δεν είναι χαζός. Τυχαίο είναι που βγάζει δίσκους από το 1987 και κάνει «επιτυχίες»; Δεν νομίζω.
Στο να επιστρέψει ο Δάντης στην ποιότητα, έστω ενός «παλιού παλτού», συμφωνούμε. Όμως, θα πρέπει να συμφωνήσουμε και πως τα ΜΜΕ χρειάζονται επειγόντως μια στροφή. Διότι είναι κομματάκι οξύμωρο αυτοί που μας πλασάρουν καθημερινώς διάφορες Καρ@@λες του ψευδεπίγραφου Lifestyle να σκανδαλίζονται τώρα από την «Καρ@@λα» του Δάντη. Το κλίμα ιδεών στα ελληνικά μέσα «ενημέρωσης» πρέπει να αλλάξει και κατόπιν ο Δάντης.
Όσον αφορά, στο «θέμα» του τραγουδιού.
Δεν έχουμε «ηθικό» πρόβλημα. Το τραγούδι δεν αναφέρεται γενικά στην γυναίκα, αλλά σε έναν ορισμένο τύπο και μία συμπεριφορά. Και όσο για τις σκηνές βίας, για τις οποίες κάποιοι διαμαρτύρονται, αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να απαγορευτούν όλες οι αστυνομικές και πολεμικές ταινίες. Και κάτι για την λέξη. Όλοι οι «δημοσιογραφούντες», που σκανδαλίστηκαν με την λέξη «Καρ@@λα», πριν λίγο καιρό την είχαν βρει πολύ χαριτωμένη, σε άλλο τραγούδι. Γιατί, υπάρχει και άλλη «Καρ@@λα», η επιτυχία της οποίας, ενέπνευσε τον πονηρό στιχουργό, Νίκο Σαρρή. Μιλάμε για την «Καρ@@λα», του Νάσου Καρακώστα. Καρ@@λες υπάρχουν πολλές στην τραγουδιστική «τέχνη». Αναφέρουμε για παράδειγμα και εκείνη των «Υπόγειο Άκουσμα», αλλά και άλλες, που ονομάζονται και «Πουτ@@ες».
Η λέξη πουλάει.
Το κιτς πουλάει θέλουμε ή δεν θέλουμε.
Αυτό που κυρίως οφείλουμε να καταλάβουμε είναι άλλο.
Τα ΜΜΕ αδιαφορούν για την ποιοτική μουσική. Αυτό που συμβαίνει σήμερα και είναι ποιοτικό, το βρίσκεις μόνο σε λίγα sites στο ίντερνετ, αλλά όχι στα εμπορικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.
Κάτι λίγο ίσως να ακούσεις στην ΕΡΤ. Από εκεί και πέρα, όλοι πουλάνε «Καρ@@λες». Λοιπόν; Η μία του Δάντη μας πείραξε;
Αν δεν είχε πει την καρ@@λα του, ποια εκπομπή θα ασχολιόταν τόσο πολύ (ακόμα και Δελτία Ειδήσεων!) μαζί του;
Το κιτς σε τραβάει σαν μαγνήτης, είτε για να το βρίσεις είτε για να το αποθεώσεις. Συνεπώς, αυτά που έγραψε η Σάννυ Μπαλτζή, απευθυνόμενη στον Δάντη, καλώντας τον να επιστρέψει στην ποιότητα, για τα μαγαζιά και τον κόσμο που απευθύνεται αυτός, δεν έχουν καμιά αξία.
Γνωρίζετε ασφαλώς το κλίμα στα σκληρά ελληνάδικα. Εκεί, όπου ακούγεται ξανά και ξανά το «Κάντε το σας λέω το μαγαζί μπουρ@@λο» - Τσαλίκης. Εκεί θα ακουστεί ξανά και ξανά και η «Καρ@@λα» του Δάντη. Και ο Δάντης το ξέρει, δεν είναι χαζός. Τυχαίο είναι που βγάζει δίσκους από το 1987 και κάνει «επιτυχίες»; Δεν νομίζω.
Στο να επιστρέψει ο Δάντης στην ποιότητα, έστω ενός «παλιού παλτού», συμφωνούμε. Όμως, θα πρέπει να συμφωνήσουμε και πως τα ΜΜΕ χρειάζονται επειγόντως μια στροφή. Διότι είναι κομματάκι οξύμωρο αυτοί που μας πλασάρουν καθημερινώς διάφορες Καρ@@λες του ψευδεπίγραφου Lifestyle να σκανδαλίζονται τώρα από την «Καρ@@λα» του Δάντη. Το κλίμα ιδεών στα ελληνικά μέσα «ενημέρωσης» πρέπει να αλλάξει και κατόπιν ο Δάντης.
Όσον αφορά, στο «θέμα» του τραγουδιού.
Δεν έχουμε «ηθικό» πρόβλημα. Το τραγούδι δεν αναφέρεται γενικά στην γυναίκα, αλλά σε έναν ορισμένο τύπο και μία συμπεριφορά. Και όσο για τις σκηνές βίας, για τις οποίες κάποιοι διαμαρτύρονται, αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να απαγορευτούν όλες οι αστυνομικές και πολεμικές ταινίες. Και κάτι για την λέξη. Όλοι οι «δημοσιογραφούντες», που σκανδαλίστηκαν με την λέξη «Καρ@@λα», πριν λίγο καιρό την είχαν βρει πολύ χαριτωμένη, σε άλλο τραγούδι. Γιατί, υπάρχει και άλλη «Καρ@@λα», η επιτυχία της οποίας, ενέπνευσε τον πονηρό στιχουργό, Νίκο Σαρρή. Μιλάμε για την «Καρ@@λα», του Νάσου Καρακώστα. Καρ@@λες υπάρχουν πολλές στην τραγουδιστική «τέχνη». Αναφέρουμε για παράδειγμα και εκείνη των «Υπόγειο Άκουσμα», αλλά και άλλες, που ονομάζονται και «Πουτ@@ες».
Η λέξη πουλάει.
Το κιτς πουλάει θέλουμε ή δεν θέλουμε.
Αυτό που κυρίως οφείλουμε να καταλάβουμε είναι άλλο.
Τα ΜΜΕ αδιαφορούν για την ποιοτική μουσική. Αυτό που συμβαίνει σήμερα και είναι ποιοτικό, το βρίσκεις μόνο σε λίγα sites στο ίντερνετ, αλλά όχι στα εμπορικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.
Κάτι λίγο ίσως να ακούσεις στην ΕΡΤ. Από εκεί και πέρα, όλοι πουλάνε «Καρ@@λες». Λοιπόν; Η μία του Δάντη μας πείραξε;
