Είχαν παρελάσει πολλά κεραμιδογατάκια από το σπίτι, όμως αυτή είχε κάτι τελείως διαφορετικό. Ήταν άφοβη και οι κινήσεις της είχαν κάτι μεγαλόπρεπο .Έμοιαζε με έκπτωτη βασίλισσα που είχαν σφετεριστεί τον θρόνο της αλλά εκείνη εξακολουθούσε να απαιτεί τον σεβασμό των υπηκόων της. Αφού την τάισα έφυγε με ένα εντυπωσιακό άλμα χωρίς γουργουρητά και τσιριμόνιες.
Την επόμενη ημέρα ήρθε πάλι την ίδια ακριβώς ώρα, σαν ένα ρολόι εσωτερικό να σήμαινε την ώρα του φαγητού. Κάθισε σε ένα κλαδί της γέρικης βουκαμβίλιας και με κοιτούσε σιωπηλή στα μάτια. Δεν ικέτευε, περίμενε με την βεβαιότητα ότι θα σερβιριστεί χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις.
Υπάκουσα στο επιτακτικό της βλέμμα κι εκείνη φεύγοντας μου έδειξε την ευαρέσκειά της με ένα τρυφερό τρίψιμο στο πόδι. Αυτό το στάδιο της γνωριμίας μας κράτησε αρκετές ημέρες και μου θύμισε τα λόγια της αλεπούς στον Μικρό Πρίγκιπα: «Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει».
Δείξαμε και οι δύο την απαραίτητη ωριμότητα και τελικά μην σας τα πολυλογώ με εξημέρωσε!
Εμένα που δεν είχα ποτέ διανοηθεί να δεσμευτώ με την ευθύνη ενός ζώου. Την ονόμασα «Πείνα» όχι από την Pina Bausch την διάσημη χορογράφο όπως με ρώτησε μια φίλη, αλλά από την πείνα την κυριολεκτική, την επίμονη που την έκανε να καταδεχθεί να με τιμήσει με την εύνοιά της.
Σιγά σιγά μπήκε διερευνητικά στο σπίτι, ώσπου σε λίγες ημέρες είχε εξερευνήσει κάθε γωνιά του. Έπειτα βρήκε την θέση της που φρόντιζε πάντα να είναι κοντά μου. Διαπίστωσα με τον καιρό ότι οι θέσεις της άλλαζαν ανάλογα με τις εποχές. Στο παράθυρο το καλοκαίρι, στην καρέκλα που ήταν κοντά στην θέρμανση το χειμώνα και επάνω σε μιά ταλαιπωρημένη βαλίτσα μου την άνοιξη. Έμαθα με τον καιρό να ξεχωρίζω τις εποχές μελετώντας τις αλλαγές θέσεων της «Πείνας» στο σπίτι, όπως οι προπαππούδες μας συμβουλεύονταν την θέση των αστεριών στον ουρανό.
Η γάτα μου δεν επιδιώκει τις περιττές διαχύσεις, με αφήνει να την χαϊδεύω μόνο όταν συναντιόμαστε τα βράδια και λίγο πριν αποσυρθεί στα διαμερίσματα της. Με τον καιρό έχουμε μάθει να συνεννοούμαστε χωρίς διερμηνείς. Νιαουρίζει μόνο όταν της μιλάω και μάλιστα ακολουθεί την ένταση της φωνής μου. Με περιμένει τα βράδια με το κεφάλι της περασμένο ανάμεσα στα κάγκελα της βεράντας και τρέχει να με προϋπαντήσει όχι σαν υπηρέτης τον κύριό του αλλά όπως η οικοδέσποινα του σπιτιού έναν αγαπημένο που προβάλλει στο κατώφλι.
Αυτή είναι η γάτα μου η «Πείνα» που αν και άλλαξε πολλές θέσεις στο σπίτι στρογγυλοκάθισε εν τέλει στην καρδιά μου…
Αφιερωμένο στην ημέρα των ζώων.
Την επόμενη ημέρα ήρθε πάλι την ίδια ακριβώς ώρα, σαν ένα ρολόι εσωτερικό να σήμαινε την ώρα του φαγητού. Κάθισε σε ένα κλαδί της γέρικης βουκαμβίλιας και με κοιτούσε σιωπηλή στα μάτια. Δεν ικέτευε, περίμενε με την βεβαιότητα ότι θα σερβιριστεί χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις.
Υπάκουσα στο επιτακτικό της βλέμμα κι εκείνη φεύγοντας μου έδειξε την ευαρέσκειά της με ένα τρυφερό τρίψιμο στο πόδι. Αυτό το στάδιο της γνωριμίας μας κράτησε αρκετές ημέρες και μου θύμισε τα λόγια της αλεπούς στον Μικρό Πρίγκιπα: «Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει».
Δείξαμε και οι δύο την απαραίτητη ωριμότητα και τελικά μην σας τα πολυλογώ με εξημέρωσε!
Εμένα που δεν είχα ποτέ διανοηθεί να δεσμευτώ με την ευθύνη ενός ζώου. Την ονόμασα «Πείνα» όχι από την Pina Bausch την διάσημη χορογράφο όπως με ρώτησε μια φίλη, αλλά από την πείνα την κυριολεκτική, την επίμονη που την έκανε να καταδεχθεί να με τιμήσει με την εύνοιά της.
Σιγά σιγά μπήκε διερευνητικά στο σπίτι, ώσπου σε λίγες ημέρες είχε εξερευνήσει κάθε γωνιά του. Έπειτα βρήκε την θέση της που φρόντιζε πάντα να είναι κοντά μου. Διαπίστωσα με τον καιρό ότι οι θέσεις της άλλαζαν ανάλογα με τις εποχές. Στο παράθυρο το καλοκαίρι, στην καρέκλα που ήταν κοντά στην θέρμανση το χειμώνα και επάνω σε μιά ταλαιπωρημένη βαλίτσα μου την άνοιξη. Έμαθα με τον καιρό να ξεχωρίζω τις εποχές μελετώντας τις αλλαγές θέσεων της «Πείνας» στο σπίτι, όπως οι προπαππούδες μας συμβουλεύονταν την θέση των αστεριών στον ουρανό.
Η γάτα μου δεν επιδιώκει τις περιττές διαχύσεις, με αφήνει να την χαϊδεύω μόνο όταν συναντιόμαστε τα βράδια και λίγο πριν αποσυρθεί στα διαμερίσματα της. Με τον καιρό έχουμε μάθει να συνεννοούμαστε χωρίς διερμηνείς. Νιαουρίζει μόνο όταν της μιλάω και μάλιστα ακολουθεί την ένταση της φωνής μου. Με περιμένει τα βράδια με το κεφάλι της περασμένο ανάμεσα στα κάγκελα της βεράντας και τρέχει να με προϋπαντήσει όχι σαν υπηρέτης τον κύριό του αλλά όπως η οικοδέσποινα του σπιτιού έναν αγαπημένο που προβάλλει στο κατώφλι.
Αυτή είναι η γάτα μου η «Πείνα» που αν και άλλαξε πολλές θέσεις στο σπίτι στρογγυλοκάθισε εν τέλει στην καρδιά μου…
Αφιερωμένο στην ημέρα των ζώων.
