Γιώργος Μυζάλης

Αναζητώ ανατριχίλες κύριοι και κυρίες ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών σταθμών. Και αποδεικνύεστε κατώτεροι των προσδοκιών.
Δεν έχουμε την τύχη να εμφανίζονται συχνά στη χώρα μας σημαντικά ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, αλλά και του θεάτρου και του Hollywood.
Το ελληνικό metal κοινό δεν αστειεύεται. Είναι με διαφορά το πιο πιστό και ενημερωμένο κοινό της χώρας αναφορικά με τη μουσική που υποστηρίζει και ακολουθεί.
Η εποχή μας, μέσα στα τόσα δεινά που έχει επιφέρει, έχει κατορθώσει και ένα καίριο πλήγμα στα πολιτιστικά και πολιτισμικά δεδομένα.
Δεκέμβριος, ο μήνας με τις λίστες. Όλοι φτιάχνουμε τέτοιες. Από λίστες δώρων, μέχρι λίστες οικονομικών υποχρεώσεων (τέλη κυκλοφορίας και λοιπά (κατ)αναγκαστικά).
Ένα αξίωμα που διέπει όλες τις συνεργασίες: όσο παίζει το σχήμα, εξελίσσεται, βελτιώνεται, αλλάζει. Όχι πάντοτε, όχι απαραίτητα, αλλά συνήθως.
Πως το λέει ο Άκης Πάνου σε εκείνο το «ιερό» του άσμα; «Τον κόσμο αυτόν βαρέθηκε κι έφτιαξε έναν δικό του». Κάπως έτσι.
Όλα ξεκίνησαν από ένα λευκό φανελάκι. Τόσο απλά. Και τόσο σύνθετα, όπως θα καταλάβετε στη συνέχεια.
Σε ετούτο τον τόπο, ειδικά παλαιότερα, αλλά ακόμα και στις μέρες μας, το τραγούδι έπαιζε και παίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Να μοιάζει άραγε η αγωνία του τραγουδοποιού μπροστά στο λευκό χαρτί με την αντίστοιχη του γραφιά; Ειδικά όταν ο τελευταίος έχει «σκέφτομαι και γράφω» με ελεύθερο θέμα;
Βάζεις το δίσκο στο πικάπ και η μαγεία ξεκινά. Προηγούνται της μουσικής εκείνα τα δύο δευτερόλεπτα σιωπής, που δεν είναι σιωπή. Ξέρετε γιατί μιλάω.

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!