Παλαιότερα, στα χρόνια της προετοιμασίας για τις πανελλήνιες, του έδινα και καταλάβαινε. Πλήρωναν οι γονείς μου, οι έρμοι, το φροντιστήριο στο κέντρο της Αθήνας για να καταφέρει ο «στούρνος» γιός τους να μπει στο πανεπιστημίο κι εκείνος τι έκανε;
Τέσσερις ώρες μάθημα είχα, τη μία – την τελευταία – πήγαινα.
Μόνο και μόνο για να δώσω το παρόν και να μην πάρουν τηλέφωνο σπίτι, δηλαδή, και μπλέξω.
Και τις υπόλοιπες τρεις; - ίσως αναρωτιέστε. Τις υπόλοιπες τρεις ώρες αποκτούσα γνώσεις ρεπερτορίου. Πως;
Βαδίζοντας με τα ακουστικά στα αυτιά, μπαινοβγαίνοντας στα δισκάδικα (που ευδοκιμούσαν τότε στο κέντρο), ακούγοντας μουσική με ένα απαρχαιωμένο γουώκμαν.
Συχνά – πυκνά επιδιδόμουν και σε ένα διαφορετικό «παραμιλητό»: τραγουδούσα, άλλοτε χαμηλόφωνα και σεμνά, άλλοτε πιο «ποζέρικα» και δυνατά, δίχως να με πτοούν τα παραξενεμένα βλέμματα των περαστικών που διασταύρωνα στα πεζοδρόμια.
Δυο χρόνια κράτησε αυτή η... «κολόνια». Μετά τη δεύτερη χρονιά στα φροντιστήρια, κατάφερα και «μπήκα» στο πολυπόθητο Τμήμα Μουσικών Σπουδών (ίσως να μην ήμουν και τόσο «στούρνος» τελικά) και οι κοπάνες λιγόστεψαν. Όχι όμως και το βάδισμα μετά μουσικής και ο εμπλουτισμός των ηχογνώσεων.
Συχνότατα, από το συνωστισμό των Μέσων Μαζική Μεταφοράς, προτιμούσα να περπατήσω από το Χαλάνδρι ως του Ζωγράφου, στη Φιλοσοφική. Βυθισμένος στο δικό μου κόσμο, όμως, Αναχωρητής. Πως το λέει ο Άκης Πάνου σε εκείνο το «ιερό» του άσμα; «Τον κόσμο αυτόν βαρέθηκε κι έφτιαξε έναν δικό του». Κάπως έτσι.
Γιατί σας τα γράφω όλα ετούτα; Εσχάτως, για επαγγελματικούς λόγους, κατεβαίνω στο κέντρο συχνότερα και με τους δικούς μου χρόνους και όρους.
Τότε είχα ένα γουώκμαν, τώρα έχω ένα κινητό με spotify.
Τότε, δεν φαινόμουν από τα τεράστια ακουστικά που φορούσα, τώρα ίσα που διακρίνονται οι «ψείρες» στα αυτιά μου, ειδικά αν με δεις από μακρία. Τότε, βάδιζα πιο ασφαλής, τώρα απλά λιγότερο.
Τότε, μπαινόβγαινα στα δισκάδικα, τώρα τα αποφεύγω (με θλίβει η τωρινή τους κατάσταση – εξάλλου δυο έχουν μείνει πάνω στις παλιές μου διαδρομές).
Τότε, έβλεπα την ταμπέλα του Rock City και μέτραγα τα χρήματά μου για ένα ακόμα βινύλλιο, τώρα βλέπω την ξεχαρβαλωμένη ταμπέλα του ερειπωμένου Rock City και «μετράω πληγές».
Όχι, δεν μου άρεσε παλιότερα. Όχι, δεν είμαι ρομαντικός, ευσυγκίνητος ή συναισθηματικός. Προσαρμοστικός είμαι. Όσα κι αν έχουν αλλάξει, το βάδισμα παραμένει. Και το τραγούδισμα. Όταν, μάλιστα, σιγοτραγουδώ και διασταυρώνομαι με κανένα όμορφο κορίτσι, την «ψωνίζω». Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι θα λέει για μένα στις παρέες της ότι συνάντησε έναν ωραίο τύπο που τραγουδούσε μόνος του στο δρόμο. ‘Εναν «ωραίο τρελό στην τρέλα του».
Μπορεί να τρέφω φρούδες ελπίδες. Μπορεί να είμαι ένας σκέτος αναχωρητής ή ένας ατιμασμένος ρίψασπις, που αποφεύγει τα «σκούρα» των συναναστροφών. Ίσως για τους ίδιους λόγους να προτιμώ και το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων (κι ας μην χρησιμοποιώ σε αυτό πάντοτε τις μουσικές μου). Ίσως. Όπως και να ‘χει, εκείνες οι παλιές περπατάδες, αλλά και οι τωρινές μου, κατά μία ευτυχισμένη συγκυρία, μου «έδειξαν το δρόμο» και λειτούργησαν ως επαγγελματικός προσανατολισμός και φάρος.
Βαδίζω και παραμιλώ. Συχνά. Ενοχλώ κανέναν;
