Της Σιωπής…

Βάζεις το δίσκο στο πικάπ και η μαγεία ξεκινά. Προηγούνται της μουσικής εκείνα τα δύο δευτερόλεπτα σιωπής, που δεν είναι σιωπή. Ξέρετε γιατί μιλάω.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Μιλάω για το περίφημο «σκρατς - σκρουτς» που κάνει η βελόνα του πικάπ καθώς διανύει τα πρώτα αυλακώματα του δίσκου. Αυτός ο μικρός ανεπαίσθητος συνοδευτικός «θόρυβος» που γλυκαίνει τα ακούσματα και ξυπνάει μνήμες. Ο ήχος που δεν είναι συμπιεσμένος, που δεν είναι ψηφιακός. Ο αναλογικός ήχος, που θαρρείς και προσδίδει την αίσθηση της αφής στη μουσική. Χειροπιαστή μουσική. Για εμάς τους «γραφιάδες», αυτή είναι η πρώτη ύλη. Πώς να γράψεις για τη μουσική αν δεν την ακούσεις πρώτα; Αν δεν τη «μπουχτίσεις». Αν δεν πέσεις με τα μούτρα στην ακρόαση και στην εξ αυτής απόλαυση.

Όπως, όμως, της μουσικής ακρόασης προηγείται μια σύντομη σιωπή, ένα λυτρωτικό «ξέπλυμα» των αυτιών που προετοιμάζει τον ακροατή, δυο - τρία προπαρασκευαστικά δευτερόλεπτα δηλαδή, το ίδιο ισχύει - κατά τη γνώμη μου - και για το γράψιμο. Δεν μπορείς να γράφεις καθημερινά και ασταμάτητα χωρίς διάλειμμα. Και πάλι, κατά τη γνώμη μου. Χρειάζονται μερικά διαστήματα «αποχής». Διαστήματα κατά τα οποία ο γραφιάς επικεντρώνεται στην ακρόαση και μόνο σε αυτή. Ή στη σιωπή. Ένα παράξενο είδος αποτοξίνωσης, δηλαδή, που επιτρέπει την ανακάλυψη νέων μουσικών και προετοιμάζει το έδαφος για καινούργιες διαδρομές. Ειδικά στην εποχή μας, που, οι περισσότεροι εξ ημών των μουσικογραφιάδων, δεν πληρωνόμαστε για την εργασία μας, νομίζω ότι, αυτή την πολυτέλεια της αποχής και της απόστασης από το γράψιμο, πρέπει να την αναζητούμε που και που. Γιατί δεν έχει και μεγάλη διαφορά από εκείνη τη θλιβερή διαπίστωση που συμπεραίνει: «όποιος μιλάει πολύ έχει περισσότερες πιθανότητες να λέει βλακείες από κάποιον που μιλά λιγότερο». Παράλληλα, σε μένα συμβαίνει να εντοπίζω και πράγματα που δεν θέλω να μοιραστώ δημοσίως. Μουσικές, μαγαζιά, βραδιές, συναισθήματα για τα οποία δεν θέλω να γράψω. Προτιμώ να ακούσω, να επισκεφτώ, να ξενυχτήσω, να νιώσω χωρίς να γράψω για αυτά. Το περίεργο σε όλο αυτό που σας περιγράφω είναι ότι τα διαστήματα σιωπής, οι μικρές αυτές αποχές, σε διαλέγουν. Δεν τα ορίζεις σχεδόν ποτέ. Δεν τα προγραμματίζεις. Τουλάχιστον, έτσι συμβαίνει σε μένα.

Από ένα τέτοιο διάστημα επιστρέφω σήμερα. Από μια μικρή αποχή από τα γραψίματα. Και δεν δικαιολογούμαι με το παρόν κείμενο. Απλώς περιγράφω μια κατάσταση. Δεν σταματώ ποτέ να ακούω μουσικές – σας διαβεβαιώ. Ποτέ. Δεν θέλω όμως να γράφω πάντοτε για αυτές. Ας μην ξεχνάμε εμείς οι γραφιάδες, αυτού που παλαιότερα αποκαλείτο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, ότι είμαστε ετερόφωτοι, όπως εύστοχα αναφέρει και στο τελευταίο του βιβλίο ο «γκουρού» του σιναφιού Δημήτρης Γκιώνης. Και ως τέτοιοι δεν πρέπει να το παρακάνουμε. Γιατί κανένα κείμενο για τη μουσική δεν είναι σημαντικότερο από την ίδια τη μουσική. Και για να ενισχύσω περισσότερο την άποψή μου θα καταφύγω σε δυο ξεχωριστές ατάκες του Frank Zappa: Most rock journalism is people who can't write, interviewing people who can't talk, for people who can't read (μτφ. οι περισσότεροι δημοσιογράφοι της ροκ είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να γράψουν, που παίρνουν συνεντεύξεις από ανθρώπους που δεν μπορούν να μιλήσουν και απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν μπορούν να διαβάσουν) και writing about music is like dancing about architecture (μτφ. το να γράφεις για τη μουσική είναι σα να χορεύεις για την αρχιτεκτονική).

Γιώργος Μυζάλης

*Μάθε τη γλώσσα της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις πως κλίνεται το «σ’ αγαπώ» πως βγάζει η έρημος καρπό - στίχος του Άλκη Αλκαίου από το τραγούδι «Της σιωπής» σε μουσική και ερμηνεία του Σωκράτη Μάλαμα, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2002 στο δίσκο «Ένα».

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!