Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;

Είναι ιδιαιτέρως λυπηρό το γεγονός, ερμηνευτές να μην γνωρίζουν το όνομα του δημιουργού
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 

Έχω έναν φίλο, καταπληκτικό μπουζουξή. Στο τρίχορδο βέβαια, έτσι; Είναι από εκείνους που δεν συμφωνούν με το «νεωτερισμό» του Μανώλη Χιώτη, που, στη δεκαετία του 1950, πρόσθεσε και τέταρτη χορδή στο μπουζούκι, διχάζοντας τους δεξιοτέχνες του οργάνου. Ο φίλος μου αυτός, λοιπόν, έχει όλα εκείνα τα προσόντα που τον κατατάσσουν στους καλούς οργανοπαίχτες. Ξεχωριστή πένα, ιδιαίτερο ήχο, γρήγορα δάχτυλα και ρεπερτόριο. Γνωρίζει αμέτρητα τραγούδια από όλο το φάσμα του λαϊκού τραγουδιού και, βέβαια, του ρεμπέτικου (σαν κάθε «τρίχορδος» που σέβεται τον εαυτό του), όμως επιδεικνύει μεγάλη αστοχία όταν κληθεί να απαντήσει για την πατρότητα ενός έργου. 

- «Ποιανού είναι το Παραπονιάρικο ρε φίλε»;
- «Του Μπαγιαντέρα, πρέπει να είναι…», μπορεί να απαντήσει.
- «Ποιος το ‘γραψε αυτό (το Χατζηκυριάκειο)»;
- «Ο Τούντας… Κομματάρα!» σα να τον ακούω να λέει.

Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Και για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, το «Παραπονιάρικο» είναι σε μουσική Απόστολου Χατζηχρήστου και σε στίχους του ιδίου και του Γιάννη Λελάκη, ενώ το «Χατζηκυριάκειο» είναι σε μουσική και στίχους του Δημήτρη Γκόγκου (ή Μπαγιαντέρα). 

Όλα αυτά τα χρόνια, που παρακολουθώ την ελληνική μουσική σκηνή, έχω συναντήσει αμέτρητες περιπτώσεις ανθρώπων (οργανοπαιχτών, ερμηνευτών, αλλά και – το χειρότερο – δημιουργών) που αγνοούν τα ονόματα των δημιουργών ενός τραγουδιού. Και αν δεχτούμε ότι το κοινό δεν είναι υποχρεωμένο να γνωρίζει την ιστορία και την πατρότητα των τραγουδιών που αγαπάει και σιγομουρμουρίζει στην καθημερινότητά του, δεν ισχύει το ίδιο για τους ανθρώπους που το ερμηνεύουν ή το παίζουν – κατά την άποψή μου.

Κάποτε (στις 12/1/2013 στο Passport), ο Γιώργος Νταλάρας προλόγισε από σκηνής το «Άνοιξε γιατί δεν αντέχω» (μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου – στίχοι: Γιάννης Παπαϊωάννου, Χαράλαμπος Βασιλειάδης) σαν τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη. Άλλοτε (στις 11/2/2013 στο Σταυρό του Νότου), η Ραλλία Χρηστίδου ανήγγειλε ότι θα τραγουδήσει ένα τραγούδι του αγαπημένου της συνθέτη Γιάννη Σπανού, πριν ερμηνεύσει το «Έρχονται στιγμές» (μουσική: Στέλιος Ζαφειρίου – στίχοι: Πυθαγόρας). Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν;  

Το επαναλαμβανόμενο αυτό φαινόμενο αγνοίας των οργανοπαιχτών, αλλά και των ερμηνευτών, για την ταυτότητα των έργων που συμπεριλαμβάνουν στα ρεπερτόριά τους, είναι ιδιαιτέρως λυπηρό. Το όνομα του στιχουργού, τις περισσότερες φορές, δεν αναφέρεται καν, ενώ και εκείνο του συνθέτη δεν είναι πάντοτε το σωστό. Και βέβαια, όταν, από σκηνής, εκπέμπεις μια λανθασμένη πληροφορία, αυτή διαχέεται ως ορθή με μεγάλη ταχύτητα. Το ίδιο συμβαίνει συχνά και στα ραδιόφωνα. Έχω τηλεφωνήσει αρκετές φορές σε ραδιοφωνικούς σταθμούς για να επισημάνω μια λανθασμένη πληροφορία που μεταδόθηκε στον αέρα από κάποιον μουσικό παραγωγό.  

Στις αρχές της δισκογραφίας, στην Ελλάδα, η αναγραφή των ονομάτων των δημιουργών στις ετικέτες των δίσκων ήταν, το λιγότερο, πλημμελής. Ιδιαιτέρως το όνομα του στιχουργού σπανίως εμφανιζόταν. Οι προσπάθειες του σπουδαίου Κώστα Βίρβου, αλλά και των μεταγενέστερων στιχουργών, με το Λευτέρη Παπαδόπουλο μπροστάρη, έφεραν αποτελέσματα και υποχρέωσαν τις δισκογραφικές (ή φωνογραφικές – για τους παλιούς) εταιρείες να αναγράφουν πλήρως τα ονόματα των δημιουργών κάθε τραγουδιού στις ετικέτες και τα εξώφυλλα των δίσκων. Μολονότι κάτι τέτοιο φαντάζει εύλογο και αυτονόητο, άργησε πολύ να συμβεί. Ωστόσο, όπως προκύπτει από την πραγματικότητα, ο αγώνας δεν έχει τελειώσει. Η «μάχη» συνεχίζεται και την κερκόπορτα, πολύ συχνά, ανοίγουν άνθρωποι του σιναφιού. 

Σταγόνα στον ωκεανό, το ζήτημα. Για κάποιους, όχι για όλους.  

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!