Τα ακουστικά... ή αλλιώς: Ας τον τρελό στην τρέλα του

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια τα χρησιμοποιώ. Ξέρω όμως μέχρι πότε. Μέχρι το τέλος της ζωής, είτε το τέλος της ακοής.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Σπανίως θα με δεις χωρίς αυτά. Περπατάω με αυτά, τρέχω με αυτά, δουλεύω με αυτά, διασκεδάζω με αυτά, ψυχαγωγούμαι με αυτά. Μόνο όταν κοιμάμαι τα αποχωρίζομαι. Σκέφτομαι ότι, αν ζήσω μια φυσιολογική ζωή χωρίς πρόωρο θάνατο, το τέλος της ακοής θα έρθει πρώτο. Και το τέλος της ακοής, θα οδηγήσει και στο τέλος της ζωής, γιατί τι να την κάνεις μια ζωή χωρίς μουσικές; Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια τα χρησιμοποιώ. Ξέρω όμως μέχρι πότε θα τα χρησιμοποιώ. Μέχρι το τέλος. Είτε το τέλος της ζωής, είτε το τέλος της ακοής. Ό,τι έρθει πρώτο. Να, και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, τα έχω στα αυτιά μου. Μιλώ για τα ακουστικά μου, που αναμεταδίδουν τη μουσική μου και με «βοηθούν» να φτιάχνω μια δική μου συνθήκη, ένα προσωπικό state of mind, ένα ηχοτοπίο ιδιωτικής χρήσης, έναν κινηματογράφο για τα αυτιά που προβάλει μια ταινία που δεν θα ξαναπαιχτεί ποτέ ίδια. Σπανίως θα με δεις χωρίς αυτά. Περπατάω με αυτά, τρέχω με αυτά, δουλεύω με αυτά, διασκεδάζω με αυτά, ψυχαγωγούμαι με αυτά. Μόνο όταν κοιμάμαι τα αποχωρίζομαι. Σκέφτομαι ότι, αν ζήσω μια φυσιολογική ζωή χωρίς πρόωρο θάνατο, το τέλος της ακοής θα έρθει πρώτο. Και το τέλος της ακοής, θα οδηγήσει και στο τέλος της ζωής, γιατί τι να την κάνεις μια ζωή χωρίς μουσικές;

Η ιστορία πάει πολλά χρόνια πίσω. Από τότε που άκουγα κρυφά ραδιόφωνο τα βράδια και πήγαινα άυπνος, αλλά ευχαριστημένος την επόμενη μέρα στο σχολείο. Τότε, βέβαια, τα ραδιόφωνα δεν ήταν σαν τα σημερινά. Η λέξη «playlist» δεν είχε εγκατασταθεί στα γραφεία των διευθυντών τους. Έτσι, το ραδιόφωνο λειτουργούσε και σαν εκπαιδευτικό μέσο κι εγώ αποκτούσα γνώσεις ρεπερτορίου. Τότε, επίσης, δεν υπήρχαν (ή δεν είχα εγώ) οι «ψείρες» και τα ακουστικά κυκλοφορούσαν μόνο με τη μορφή «στέκας» για τα μαλλιά. Το γεγονός αυτό καθιστούσε δύσκολη την λαθροακρόαση και πάντοτε εγκυμονούσε ο κίνδυνος να ανοίξει η πόρτα και να μπει μέσα ο πατέρας μου θυμωμένος που δεν κοιμόμουν. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχε συμβεί αυτό. Και είμαι βέβαιος ότι, αν και τελείως άμουσος (συγκλονιστικά φάλτσος) επιστήμονας θετικής κατεύθυνσης, δεν ερχόταν κάθε φορά που καταλάβαινε ότι κρυφακούω μουσική. Εκείνος, άλλωστε, έμενε ξύπνιος (ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι αν κοιμότανε ποτέ) ικανοποιώντας το δικό του βίτσιο: το διάβασμα. Δυο βιτσιόζοι κάτω από την ίδια στέγη. Δυο βιτσιόζοι που κατόρθωσαν να μετατρέψουν την αγάπη σε δουλειά και τη δουλειά σε αγάπη. Δυο «άνεργοι» αισθηματίες, δηλαδή.

Αργότερα, την εποχή των φροντιστηρίων, κατά την προετοιμασία για τις πανελλήνιες, περισσότερο με θυμάμαι με τα ακουστικά στα αυτιά να βολτάρω στο κέντρο μπαινοβγαίνοντας στα δισκάδικα, παρά να βρίσκομαι στην αίθουσα για μάθημα. Πλήρωνε ο έτερος «άνεργος». Πλήρωνε για τη μελλοντική μου εισαγωγή το πανεπιστήμιο και την δι’ αυτής επαγγελματική μου αποκατάσταση. Επετεύχθησαν αμφότερα, όχι όμως με τον τρόπο που εκείνος θα φανταζόταν. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να δει παρά μόνο το πρώτο. Αν έβλεπε και το δεύτερο ίσως να μετάνιωνε όλες εκείνες τις βραδινές «συλλήψεις».

Στη συνέχεια, στα πανεπιστημιακά χρόνια σχεδόν παντρευτήκαμε με τις «ψείρες». Προκειμένου, μάλιστα, να ακούω μουσική βαδίζοντας (αγαπημένη δραστηριότητα έως και σήμερα) συχνά επέλεγα να πάω στη σχολή με τα πόδια και όχι με τα Μ.Μ.Μ. (ναι, αυτό σημαίνει Μέσα Μαζικής Μεταφοράς). Αυτό μεταφραζόταν σε ένα τρίωρο περπάτημα στο πήγαινε και άλλο τόσο στο έλα. Μονόχνοτος κανονικός. Αλλά χαμογελαστός μονόχνοτος. Που τραγουδούσε (και τραγουδάει) βαδίζοντας. Παλαιότερα, οι άνθρωποι ήταν πιο δεκτικοί σε αυτή τη συνήθεια. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει καχύποπτοι ακόμα και με το τραγούδι. Δε βαριέσαι: «άσε τον τρελό στην τρέλα του».

Η μοίρα (;) τα έφερε έτσι και τα ακουστικά αποτελούν καθημερινό εργαλείο της δουλειάς μου πια. «Πρέπει» να ακούω μουσική και να αναγνωρίζω τραγούδια ακόμα και για οκτώ ώρες την ημέρα. «Κωλοδουλειά». Αυτή, όμως, θα με κουφάνει στο τέλος. Πρόβλημα: δεν ακούω αυτά που θέλω πάντοτε. Πλεονέκτημα: μαθαίνω ακόμα καινούργια τραγούδια και καινούργιες μουσικές. Λύση: περισσότερη ακρόαση τραγουδιών που αγαπώ μετά το πέρας του ωραρίου. Κατάσταση: αρίστη. Ηθικόν: ακμαιότατον. Για πόσο; Δεν τα είπαμε; Ό,τι έρθει πρώτο.

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι τρέχω. Είμαι δρομέας, πως το λένε; Και το να είσαι δρομέας δεν έχει να κάνει με επιδόσεις, συχνότητες, χρόνους, αποστάσεις και διάρκεια. Αν τρέχεις, είσαι δρομέας. Κι εγώ είμαι δρομέας μουσικών αποστάσεων, πια. Κι ας έχω κερδίσει το μοναδικό μου μετάλλιο τη μία και μόνη φορά που έτρεξα χωρίς μουσική, επειδή ξέχασα τα ακουστικά μου. Δεν θέλω μετάλλια. Θέλω να τρέχω ακούγοντας μουσική. Ή να ακούω μουσική τρέχοντας. Θέλω ένα εκπαιδευτικό μουσικό τρέξιμο, δηλαδή. Αυτό.

Θα ήθελα και κάτι ακόμα: μια 25η ώρα στην ημέρα για να μπορώ να ακούω λίγη μουσική ακόμα.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!