Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας -παροικούντες την Ιερουσαλήμ και μη- η βασική «ασθένεια» που ταλανίζει το ελληνικό τραγούδι (ή μια από τις πιο διαδεδομένες, τέλος πάντων) είναι το «σύνδρομο της φωνάρας». Η συγκεκριμένη, δε, ασθένεια δεν έχει σταθερή πορεία και στάνταρ συμπτώματα, ούτε είναι πάντοτε ανίατη, αλλά σίγουρα ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί ουκ ολίγους ερμηνευτές και ερμηνεύτριες που σταδιοδρομούν εντός του οικοσυστήματος της ελληνικής μουσικής παραγωγής. Η πιο απογοητευτική, μάλιστα, εκδοχή της είναι εκείνη που μετατρέπει τραγουδοποιούς σε τραγουδιστές, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τη δημιουργική τους δυναμική.
Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο: στη δική μου αντίληψη και στα δικά μου αυτιά, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης υπήρξε χαρακτηριστική περίπτωση αυτού του φαινομένου. Όταν ξεκίνησε την πορεία του, ενθουσιαστήκαμε όλοι με την εκπληκτική, ζεστή και «φιλόξενη» φωνή του που εμφάνιζε χαρακτηριστικά «φτασμένου» τραγουδιστή από πολύ νεαρή ηλικία. Εναποθέσαμε ελπίδες και όνειρα πάνω της. Σε αυτή τη μαγιά ήρθε να προστεθεί μια σημαντική τραγουδοποιητική ικανότητα που, σε συνεργασία με σταθερούς συνεργάτες -την Ελεάνα Βραχάλη κατά κύριο λόγο, αλλά και άλλους- προίκισε το τραγούδι μας με σημαντικές στιγμές.
Όλοι μας «εξυπηρετηθήκαμε» σε κάποια φάση της ζωής μας από ένα τραγούδι του Χατζηγιάννη: ερωτευθήκαμε, διασκεδάσαμε, μελαγχολήσαμε, «πέσαμε», «σηκωθήκαμε» κ.ο.κ. Και όλα αυτά, μάλιστα, εν μέσω μεγάλης ακομπλεξάριστης εξωστρέφειας και επιτυχίας: τεράστια ακροατήρια, γεμάτα γήπεδα, αμέτρητες συναυλίες και εμφανίσεις. Κάπου εκεί, εμφανίστηκε το «σύνδρομο της φωνάρας». Οι τόνοι ανέβηκαν κι άλλο, οι εμφανίσεις άρχισαν να «μπουκώνουν» και το μέτρο χάθηκε. Μαζί του κινδύνεψε (ή και κινδυνεύει ακόμα) να «χαθεί» και μια από τις πιο ελπιδοφόρες παρουσίες του ελληνικού τραγουδιού.
Ευτυχώς για όλους μας, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, έστω και αργά, τα κατάλαβε όλα αυτά (κατά πως φαίνεται). Αποτραβήχτηκε. Πήρε τις αποστάσεις του. Χαλάρωσε τις εμφανίσεις του. Έριξε τόνους και ταχύτητες. Δεν σταμάτησε να γράφει, ευτυχώς, καλά τραγούδια, αλλά έπαψε να τα «βροντοφωνάζει». Πέρυσι, μάλιστα, εμφανίστηκε στο πλευρό της Δήμητρας Γαλάνη σε ένα πρόγραμμα που έκανε αίσθηση. Κι αν, στο συγκεκριμένο πρόγραμμα, προσπαθούσε να βρει την ταυτότητά του, παλινδρομώντας ανάμεσα στον τραγουδιστή και τον τραγουδοποιό, με την καινούργια του κυκλοφορία (σε επιμέλεια του «φύλακα άγγελού» του, της Δήμητρας Γαλάνη) επιστρέφει δυνατός και με πρόταση.
Στον τελευταίο του δίσκο, λοιπόν, με το γενικό τίτλο «Από την αρχή (Da capo)», ο Χατζηγιάννης λειτουργεί σαν ερμηνευτής καθαρά. Σαν ερμηνευτής, όμως, που δεν παρακάμπτει ή παραμερίζει τον τραγουδοποιό που έχει μέσα του και δεν επικεντρώνεται στις δεξιοτεχνικές τραγουδιστικές ικανότητές του, προτάσσοντάς αυτές και μόνο. Αντιθέτως, μαζί με μια ομάδα σπουδαίων μουσικών και με τη Δήμητρα Γαλάνη να τον καθοδηγεί, βάζει στη φαρέτρα του τραγούδια παλιά κι αγαπημένα (δικά του και άλλων), τραγουδισμένα και παιγμένα αλλιώς. Και ενώ η ορχήστρα κάνει καλά τη δουλειά της, δημιουργώντας φιλόξενα ηχοτοπία και διαφορετικές θεάσεις πασίγνωστων τραγουδιών, ο Χατζηγιάννης δικαιολογεί απόλυτα τον γενικό τίτλο της δουλειάς. Ναι, μοιάζει να ξεκινά από την αρχή.
Όλα είναι φροντισμένα και ταυτοχρόνως ανεπιτήδευτα. Από την άρθρωση και τις τονικότητες, μέχρι την playlist και τη σειρά των τραγουδιών καθώς αυτά διαδέχονται το ένα το άλλο στο cd player. Ο δίσκος έχει συνολική αισθητική και επιτρέπει στον ερμηνευτή (αλλά και στον ακροατή) να «βαδίσει» με ασφάλεια σε μονοπάτια φιλόξενα και οικεία. Σε κανένα σημείο της δουλειάς δεν ένιωσα να «ξεστρατίζει» σε ναρκισσιστικές τραγουδιστικές ευκολίες. Σχεδόν ψιθυρίζει. Οπωσδήποτε θυμίζει το Μιχάλη Χατζηγιάννη που αγαπήσαμε με το «Κρυφό φιλί» ή την «Ακατάλληλη σκηνή». Τραγούδια όπως το «Μένω εκτός» (μουσική & στίχοι: Ara Dinkjian - ελληνικοί στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου), η «Άνοιξη» (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου), το «Τράβα σκανδάλη» (μουσική: Δήμητρα Γαλάνη - στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά), η «Έξοδος κινδύνου» (μουσική: Γιάννης Σπανός - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου), αλλά και τα δικά του «Δεν έχω χρόνο» (στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή) και «Ο βυθός σου» (στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη) ξανασυστήνονται ελκυστικότατα. Μια σύγκριση του «Από την αρχή» με το «Κολλάζ» του 2009 (που είχε το ίδιο περίπου concept, αλλά πραγματώθηκε με εντελώς διαφορετικό τρόπο) θα σας πείσει. Και τότε με διασκευές κι επανεκτελέσεις είχαμε να κάνουμε, αλλά με μια αισθητική «φίρμας» που δεν είχε λειτουργήσει. Στο «Από την αρχή» μοναδική αστοχία, για μένα προσωπικά, είναι η επιλογή του «Wild world» ως καταληκτικού τραγουδιού. Δεν μου «κόλλησε».
Δεν ξέρω αν αυτός ο δίσκος είναι ένα restart, όπως μαρτυρά ο τίτλος του, αλλά το ελπίζω πραγματικά. Το ελληνικό τραγούδι έχει ανάγκη τον φορμαρισμένο Μιχάλη Χατζηγιάννη. Σε όλους τους ρόλους του. Ίδωμεν.
Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο: στη δική μου αντίληψη και στα δικά μου αυτιά, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης υπήρξε χαρακτηριστική περίπτωση αυτού του φαινομένου. Όταν ξεκίνησε την πορεία του, ενθουσιαστήκαμε όλοι με την εκπληκτική, ζεστή και «φιλόξενη» φωνή του που εμφάνιζε χαρακτηριστικά «φτασμένου» τραγουδιστή από πολύ νεαρή ηλικία. Εναποθέσαμε ελπίδες και όνειρα πάνω της. Σε αυτή τη μαγιά ήρθε να προστεθεί μια σημαντική τραγουδοποιητική ικανότητα που, σε συνεργασία με σταθερούς συνεργάτες -την Ελεάνα Βραχάλη κατά κύριο λόγο, αλλά και άλλους- προίκισε το τραγούδι μας με σημαντικές στιγμές.
Όλοι μας «εξυπηρετηθήκαμε» σε κάποια φάση της ζωής μας από ένα τραγούδι του Χατζηγιάννη: ερωτευθήκαμε, διασκεδάσαμε, μελαγχολήσαμε, «πέσαμε», «σηκωθήκαμε» κ.ο.κ. Και όλα αυτά, μάλιστα, εν μέσω μεγάλης ακομπλεξάριστης εξωστρέφειας και επιτυχίας: τεράστια ακροατήρια, γεμάτα γήπεδα, αμέτρητες συναυλίες και εμφανίσεις. Κάπου εκεί, εμφανίστηκε το «σύνδρομο της φωνάρας». Οι τόνοι ανέβηκαν κι άλλο, οι εμφανίσεις άρχισαν να «μπουκώνουν» και το μέτρο χάθηκε. Μαζί του κινδύνεψε (ή και κινδυνεύει ακόμα) να «χαθεί» και μια από τις πιο ελπιδοφόρες παρουσίες του ελληνικού τραγουδιού.
Ευτυχώς για όλους μας, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, έστω και αργά, τα κατάλαβε όλα αυτά (κατά πως φαίνεται). Αποτραβήχτηκε. Πήρε τις αποστάσεις του. Χαλάρωσε τις εμφανίσεις του. Έριξε τόνους και ταχύτητες. Δεν σταμάτησε να γράφει, ευτυχώς, καλά τραγούδια, αλλά έπαψε να τα «βροντοφωνάζει». Πέρυσι, μάλιστα, εμφανίστηκε στο πλευρό της Δήμητρας Γαλάνη σε ένα πρόγραμμα που έκανε αίσθηση. Κι αν, στο συγκεκριμένο πρόγραμμα, προσπαθούσε να βρει την ταυτότητά του, παλινδρομώντας ανάμεσα στον τραγουδιστή και τον τραγουδοποιό, με την καινούργια του κυκλοφορία (σε επιμέλεια του «φύλακα άγγελού» του, της Δήμητρας Γαλάνη) επιστρέφει δυνατός και με πρόταση.
Στον τελευταίο του δίσκο, λοιπόν, με το γενικό τίτλο «Από την αρχή (Da capo)», ο Χατζηγιάννης λειτουργεί σαν ερμηνευτής καθαρά. Σαν ερμηνευτής, όμως, που δεν παρακάμπτει ή παραμερίζει τον τραγουδοποιό που έχει μέσα του και δεν επικεντρώνεται στις δεξιοτεχνικές τραγουδιστικές ικανότητές του, προτάσσοντάς αυτές και μόνο. Αντιθέτως, μαζί με μια ομάδα σπουδαίων μουσικών και με τη Δήμητρα Γαλάνη να τον καθοδηγεί, βάζει στη φαρέτρα του τραγούδια παλιά κι αγαπημένα (δικά του και άλλων), τραγουδισμένα και παιγμένα αλλιώς. Και ενώ η ορχήστρα κάνει καλά τη δουλειά της, δημιουργώντας φιλόξενα ηχοτοπία και διαφορετικές θεάσεις πασίγνωστων τραγουδιών, ο Χατζηγιάννης δικαιολογεί απόλυτα τον γενικό τίτλο της δουλειάς. Ναι, μοιάζει να ξεκινά από την αρχή.
Όλα είναι φροντισμένα και ταυτοχρόνως ανεπιτήδευτα. Από την άρθρωση και τις τονικότητες, μέχρι την playlist και τη σειρά των τραγουδιών καθώς αυτά διαδέχονται το ένα το άλλο στο cd player. Ο δίσκος έχει συνολική αισθητική και επιτρέπει στον ερμηνευτή (αλλά και στον ακροατή) να «βαδίσει» με ασφάλεια σε μονοπάτια φιλόξενα και οικεία. Σε κανένα σημείο της δουλειάς δεν ένιωσα να «ξεστρατίζει» σε ναρκισσιστικές τραγουδιστικές ευκολίες. Σχεδόν ψιθυρίζει. Οπωσδήποτε θυμίζει το Μιχάλη Χατζηγιάννη που αγαπήσαμε με το «Κρυφό φιλί» ή την «Ακατάλληλη σκηνή». Τραγούδια όπως το «Μένω εκτός» (μουσική & στίχοι: Ara Dinkjian - ελληνικοί στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου), η «Άνοιξη» (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου), το «Τράβα σκανδάλη» (μουσική: Δήμητρα Γαλάνη - στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά), η «Έξοδος κινδύνου» (μουσική: Γιάννης Σπανός - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου), αλλά και τα δικά του «Δεν έχω χρόνο» (στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή) και «Ο βυθός σου» (στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη) ξανασυστήνονται ελκυστικότατα. Μια σύγκριση του «Από την αρχή» με το «Κολλάζ» του 2009 (που είχε το ίδιο περίπου concept, αλλά πραγματώθηκε με εντελώς διαφορετικό τρόπο) θα σας πείσει. Και τότε με διασκευές κι επανεκτελέσεις είχαμε να κάνουμε, αλλά με μια αισθητική «φίρμας» που δεν είχε λειτουργήσει. Στο «Από την αρχή» μοναδική αστοχία, για μένα προσωπικά, είναι η επιλογή του «Wild world» ως καταληκτικού τραγουδιού. Δεν μου «κόλλησε».
Δεν ξέρω αν αυτός ο δίσκος είναι ένα restart, όπως μαρτυρά ο τίτλος του, αλλά το ελπίζω πραγματικά. Το ελληνικό τραγούδι έχει ανάγκη τον φορμαρισμένο Μιχάλη Χατζηγιάννη. Σε όλους τους ρόλους του. Ίδωμεν.
