Πολύ συχνά ακούμε και διαβάζουμε για την εισβολή της τεχνολογίας στη ζωή μας, για τα μύρια κακά που κουβαλάει μαζί της, για την αποξένωση, την απομόνωση, τους ανθρώπους που κοιτούν τις οθόνες των κινητών τους και άλλα τέτοια που δαιμονοποιούν τα επιτεύγματα της έλλογης υπεροχής του ανθρωπίνου γένους.
Η τεχνολογία ως εξιλαστήριο θύμα της δικής μας συμπεριφοράς, ως δικαιολογία για τον «παρτακισμό» μας, ή απλώς να «ρίξουμε το φταίξιμο» στα κινητά τηλέφωνα για να μην παραδεχτούμε ότι φοβόμαστε: ότι «κωλώνουμε» να επικοινωνήσουμε, να κοιτάξουμε στα μάτια, να αγγίξουμε, να «συνδεθούμε».
Ας αφήσουμε τα «σάπια», λέω εγώ. Το κινητό σου, φίλτατε αναγνώστη, μπορεί να είναι ενεργοποιημένο, στο τραπεζάκι, την ώρα που πίνεις καφέ με ένα φίλο σου ή να είναι και στα χέρια σου, αλλά να μη σε αποσπά από τη διάδραση με τον άλλο άνθρωπο.
Θα σας περιγράψω ένα παιχνίδι που έχουμε βρει με την παρέα μου για τις καλοκαιρινές διακοπές που κάνουμε κάθε χρόνο όλοι μαζί (ή σχεδόν κάθε χρόνο, ανάλογα με τις διαθεσιμότητες) εδώ και μια δεκαετία και βάλε.
Όταν σουρουπώσει, γυρίσουμε από τις παραλίες, φάμε και βάλουμε τα παιδιά για ύπνο (αυτό το τελευταίο είναι διαδικασία πιο πρόσφατη), καθόμαστε σε ένα μπαλκόνι (με θέα κατά προτίμηση). Ανοίγουμε ένα κρασί (ή παγωμένες μπύρες), σχηματίζουμε μια κυκλική σειρά και πιάνουμε τα κινητά ανά χείρας. Ξεκινώντας από κάπου τον «κύκλο» αρχίζουμε ένας - ένας να βάζουμε (από οποιαδήποτε πλατφόρμα streaming έχει στη διάθεσή του καθείς και καθεμία - spotify, apple music, deezer, napster ή youtube) τραγούδια. Ένα τραγούδι τη φορά, αγαπημένο εκείνου/-ης που το επιλέγει που να συνδέεται με κάποιο τρόπο με το προηγούμενο, χωρίς «αγκυλώσεις» και στεγανά. Με τον τρόπο αυτό, εύκολα, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου μπορεί να διαδεχθεί ο Ozzy Osbourne και τη Νατάσα Μποφίλιου, η Νατάσα Θεοδωρίδου. Το «θα πιώ απόψε το φεγγάρι» να γεφυρώσει με το «Goodnight Moon» και το «Ξημερώνει Κυριακή» με το «Sunday bloody Sunday». Αμέτρητοι συσχετισμοί, αστείοι και συγκινητικοί, προφανείς και «κρυμμένοι», αναμνησιακοί και τυχαίοι, προκαλούν γέλια, συγκίνηση, αγκαλιές, τσουγκρίσματα, πειράγματα, ατάκες και άλλες ολότελα ανθρώπινες και επί της ουσίας συνδετικές συμπεριφορές.
Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται ακούραστα, σχεδόν κάθε βράδυ, σε όλη τη διάρκεια των κοινών μας διακοπών. Μέσα από αυτό ψυχαναλυόμαστε, γνωριζόμαστε καλύτερα, «πλησιάζουμε» ο ένας τον άλλο και, εν τέλει, αγαπιόμαστε πιο βαθιά. Γιατί, όπως πολύ σωστά έχει πει στο παρελθόν ο Διονύσης Σαββόπουλος, το τραγούδι είναι η κοντινότερη απόσταση μεταξύ δυο ανθρώπων. Και προσωπικά, νιώθω ευλογημένος που μέσα από αυτό το παιχνίδι «συγγενεύω» πια με τους: Στέλιο, Ανδριάνα, Χριστόφορο, Μαριάννα, Τέλη και Κατερίνα. Με την άδειά σας, σε εκείνους αφιερώνω το κείμενο αυτό. Στους «συμπαίκτες» μου. Όσο για εσάς: μια δοκιμή θα σας πείσει.
Καλές διακοπές και καλό παιχνίδι σε όλους.
Η τεχνολογία ως εξιλαστήριο θύμα της δικής μας συμπεριφοράς, ως δικαιολογία για τον «παρτακισμό» μας, ή απλώς να «ρίξουμε το φταίξιμο» στα κινητά τηλέφωνα για να μην παραδεχτούμε ότι φοβόμαστε: ότι «κωλώνουμε» να επικοινωνήσουμε, να κοιτάξουμε στα μάτια, να αγγίξουμε, να «συνδεθούμε».
Ας αφήσουμε τα «σάπια», λέω εγώ. Το κινητό σου, φίλτατε αναγνώστη, μπορεί να είναι ενεργοποιημένο, στο τραπεζάκι, την ώρα που πίνεις καφέ με ένα φίλο σου ή να είναι και στα χέρια σου, αλλά να μη σε αποσπά από τη διάδραση με τον άλλο άνθρωπο.
Θα σας περιγράψω ένα παιχνίδι που έχουμε βρει με την παρέα μου για τις καλοκαιρινές διακοπές που κάνουμε κάθε χρόνο όλοι μαζί (ή σχεδόν κάθε χρόνο, ανάλογα με τις διαθεσιμότητες) εδώ και μια δεκαετία και βάλε.
Όταν σουρουπώσει, γυρίσουμε από τις παραλίες, φάμε και βάλουμε τα παιδιά για ύπνο (αυτό το τελευταίο είναι διαδικασία πιο πρόσφατη), καθόμαστε σε ένα μπαλκόνι (με θέα κατά προτίμηση). Ανοίγουμε ένα κρασί (ή παγωμένες μπύρες), σχηματίζουμε μια κυκλική σειρά και πιάνουμε τα κινητά ανά χείρας. Ξεκινώντας από κάπου τον «κύκλο» αρχίζουμε ένας - ένας να βάζουμε (από οποιαδήποτε πλατφόρμα streaming έχει στη διάθεσή του καθείς και καθεμία - spotify, apple music, deezer, napster ή youtube) τραγούδια. Ένα τραγούδι τη φορά, αγαπημένο εκείνου/-ης που το επιλέγει που να συνδέεται με κάποιο τρόπο με το προηγούμενο, χωρίς «αγκυλώσεις» και στεγανά. Με τον τρόπο αυτό, εύκολα, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου μπορεί να διαδεχθεί ο Ozzy Osbourne και τη Νατάσα Μποφίλιου, η Νατάσα Θεοδωρίδου. Το «θα πιώ απόψε το φεγγάρι» να γεφυρώσει με το «Goodnight Moon» και το «Ξημερώνει Κυριακή» με το «Sunday bloody Sunday». Αμέτρητοι συσχετισμοί, αστείοι και συγκινητικοί, προφανείς και «κρυμμένοι», αναμνησιακοί και τυχαίοι, προκαλούν γέλια, συγκίνηση, αγκαλιές, τσουγκρίσματα, πειράγματα, ατάκες και άλλες ολότελα ανθρώπινες και επί της ουσίας συνδετικές συμπεριφορές.
Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται ακούραστα, σχεδόν κάθε βράδυ, σε όλη τη διάρκεια των κοινών μας διακοπών. Μέσα από αυτό ψυχαναλυόμαστε, γνωριζόμαστε καλύτερα, «πλησιάζουμε» ο ένας τον άλλο και, εν τέλει, αγαπιόμαστε πιο βαθιά. Γιατί, όπως πολύ σωστά έχει πει στο παρελθόν ο Διονύσης Σαββόπουλος, το τραγούδι είναι η κοντινότερη απόσταση μεταξύ δυο ανθρώπων. Και προσωπικά, νιώθω ευλογημένος που μέσα από αυτό το παιχνίδι «συγγενεύω» πια με τους: Στέλιο, Ανδριάνα, Χριστόφορο, Μαριάννα, Τέλη και Κατερίνα. Με την άδειά σας, σε εκείνους αφιερώνω το κείμενο αυτό. Στους «συμπαίκτες» μου. Όσο για εσάς: μια δοκιμή θα σας πείσει.
Καλές διακοπές και καλό παιχνίδι σε όλους.
