Πάντοτε με συγκινούσαν οι ταινίες που εξιστορούσαν γεγονότα πραγματικά. Συνδύαζαν έτσι το τερπνόν μετά του ωφελίμου: ψυχαγωγία και γνώση. Όταν, δε, οι ταινίες είχαν κεντρικό θέμα τη μουσική και ήταν και καλογυρισμένες, μια φορά δεν έφτανε.
Κάτι τέτοιο έπαθα με τους Doors του Oliver Stone (με τον εκθαμβωτικό Val Kilmer στο ρόλο του ξεχωριστού Jim Morisson), το La vie en rose του Olivier Dahan (με την καθηλωτική Marion Cotillard στο ρόλο της μοναδικής Edith Piaf) και τώρα με το Bohemian Rhapsody του Bryan Singer (με τον εκπληκτικό Rami Malek στο ρόλο του ανεπανάλληπτου Freddie Mercury).
Ανακάλυψα αργά τους Queen. Λίγο πριν πεθάνει ο Mercury αλλά κυρίως μετά το θάνατό του. Με θυμάμαι μαθητή (μουσικού) γυμνασίου, με το διπλανό μου – το Γιάννη το Λυκάκη (που παίζει μπάσο σήμερα και σε μια tribute μπάντα των Queen) – να κάνουμε «κόντρες γνώσεων» γύρω από το αγαπημένο μας συγκρότημα.
Και θυμάμαι, επίσης, την «καζούρα» που έκανα στον πολυαγαπημένο μου φίλο (και συνένοχο στα μουσικά) Γιάννη όταν τον είδα να ξεπροβάλει από τη γωνία του σπιτιού με το «Innuendo» στο χέρι, αγορασμένο μερικές μέρες μετά το θάνατο του Freddie Mercury.
Τι γραφικό τον είχα πει, τι τυμβωρύχο, και πόσες άλλες λεξούλες που δεν γράφονται. Και πόσο δίκιο είχε; Ο Γιάννης μού άνοιξε την πόρτα προς το ρεπερτόριο και την περίπτωση των Queen.
Με τον άλλο Γιάννη, έπειτα, εντρυφήσαμε στο θέμα. Διαβάσαμε αμέτρητες βιογραφίες, είδαμε όλα τα ντοκυμανταίρ, και στην εποχή του ίντερνετ πια λιώσαμε το youtube.
Αυτό κάνω και από προχθές που είδα την ταινία. Δυο πράγματα συνέβαιναν ταυτόχρονα: επαλήθευα όσα ήξερα για τη μπάντα και τον συγκλονιστικό της frontman και «σκάλιζα τη στάχτη» των παιδικών μου χρόνων και ακουσμάτων «για να ξανανάψω φωτιά».
Ο Remi Malek είναι ανατριχιαστικός ως Mercury. Έχει δουλέψει για να προσεγγίσει το είδωλο, αλλά το έχει κάνει με τρόπο που κόβει την ανάσα. Ανατρέχοντας μετά την ταινία στο πραγματικό βίντεο του LIVE AID (1985) τρίβεις τα μάτια σου. Κάθε κίνηση, κάθε νεύμα, ίδια. Και ευτυχώς γιατί, ειδικά στο κινησιολογικό κομμάτι, ο Mercury ήταν μια κατηγορία μόνος του.
Προσωπικά, η ταινία μου έβγαλε συγκίνηση. Και δάκρυα. Δεν θα σταθώ στο κομμάτι «αδικοχαμένος». Κανένας δεν έχει συμβόλαιο ανταλλαγής και μακροημέρευσης με βάση όσα «δίνει» στο κοινωνικό σύνολο.
Θα σταθώ μονάχα σε αυτό: την «προσφορά».
Τεράστια μπάντα οι Queen. Από εκείνες που σημάδεψαν τη μουσική του πλανήτη. Ακόμα κι αν απέφυγαν τις «κακοτοπιές» της πολιτικής θέσης, εκκινώντας περισσότερο από προσωπικά θέματα, παρά από ιδεολογικές αφετηρίες. Ανεξίτηλο το (μουσικό) τους στίγμα.
Αν αγαπάτε τη μουσική, γενικότερα, κι ακόμα περισσότερο αν αγνοείτε την περίπτωση των Queen, να δείτε την ταινία αυτή. Προσωπικά, σίγουρα θα την ξαναδώ. Μόνος μου ή με έναν από τους δύο Γιάννηδες. Ή και με τους δύο.
Κάτι τέτοιο έπαθα με τους Doors του Oliver Stone (με τον εκθαμβωτικό Val Kilmer στο ρόλο του ξεχωριστού Jim Morisson), το La vie en rose του Olivier Dahan (με την καθηλωτική Marion Cotillard στο ρόλο της μοναδικής Edith Piaf) και τώρα με το Bohemian Rhapsody του Bryan Singer (με τον εκπληκτικό Rami Malek στο ρόλο του ανεπανάλληπτου Freddie Mercury).
Ανακάλυψα αργά τους Queen. Λίγο πριν πεθάνει ο Mercury αλλά κυρίως μετά το θάνατό του. Με θυμάμαι μαθητή (μουσικού) γυμνασίου, με το διπλανό μου – το Γιάννη το Λυκάκη (που παίζει μπάσο σήμερα και σε μια tribute μπάντα των Queen) – να κάνουμε «κόντρες γνώσεων» γύρω από το αγαπημένο μας συγκρότημα.
Και θυμάμαι, επίσης, την «καζούρα» που έκανα στον πολυαγαπημένο μου φίλο (και συνένοχο στα μουσικά) Γιάννη όταν τον είδα να ξεπροβάλει από τη γωνία του σπιτιού με το «Innuendo» στο χέρι, αγορασμένο μερικές μέρες μετά το θάνατο του Freddie Mercury.
Τι γραφικό τον είχα πει, τι τυμβωρύχο, και πόσες άλλες λεξούλες που δεν γράφονται. Και πόσο δίκιο είχε; Ο Γιάννης μού άνοιξε την πόρτα προς το ρεπερτόριο και την περίπτωση των Queen.
Με τον άλλο Γιάννη, έπειτα, εντρυφήσαμε στο θέμα. Διαβάσαμε αμέτρητες βιογραφίες, είδαμε όλα τα ντοκυμανταίρ, και στην εποχή του ίντερνετ πια λιώσαμε το youtube.
Αυτό κάνω και από προχθές που είδα την ταινία. Δυο πράγματα συνέβαιναν ταυτόχρονα: επαλήθευα όσα ήξερα για τη μπάντα και τον συγκλονιστικό της frontman και «σκάλιζα τη στάχτη» των παιδικών μου χρόνων και ακουσμάτων «για να ξανανάψω φωτιά».
Ο Remi Malek είναι ανατριχιαστικός ως Mercury. Έχει δουλέψει για να προσεγγίσει το είδωλο, αλλά το έχει κάνει με τρόπο που κόβει την ανάσα. Ανατρέχοντας μετά την ταινία στο πραγματικό βίντεο του LIVE AID (1985) τρίβεις τα μάτια σου. Κάθε κίνηση, κάθε νεύμα, ίδια. Και ευτυχώς γιατί, ειδικά στο κινησιολογικό κομμάτι, ο Mercury ήταν μια κατηγορία μόνος του.
Προσωπικά, η ταινία μου έβγαλε συγκίνηση. Και δάκρυα. Δεν θα σταθώ στο κομμάτι «αδικοχαμένος». Κανένας δεν έχει συμβόλαιο ανταλλαγής και μακροημέρευσης με βάση όσα «δίνει» στο κοινωνικό σύνολο.
Θα σταθώ μονάχα σε αυτό: την «προσφορά».
Τεράστια μπάντα οι Queen. Από εκείνες που σημάδεψαν τη μουσική του πλανήτη. Ακόμα κι αν απέφυγαν τις «κακοτοπιές» της πολιτικής θέσης, εκκινώντας περισσότερο από προσωπικά θέματα, παρά από ιδεολογικές αφετηρίες. Ανεξίτηλο το (μουσικό) τους στίγμα.
Αν αγαπάτε τη μουσική, γενικότερα, κι ακόμα περισσότερο αν αγνοείτε την περίπτωση των Queen, να δείτε την ταινία αυτή. Προσωπικά, σίγουρα θα την ξαναδώ. Μόνος μου ή με έναν από τους δύο Γιάννηδες. Ή και με τους δύο.
