Πως το λέγανε σε εκείνο το παλιό τηλεπαιχνίδι (που δεν θυμάμαι επίσης πως το λέγανε); Ο «Εκατομμυριούχος» ήταν, θαρρώ. Όταν ο παίχτης «κόλλαγε» σε μια ερώτηση, είχε τη δυνατότητα να διευκολυνθεί από τρεις διαφορετικές επιλογές. Μία από αυτές ήταν η λεγόμενη «βοήθεια του κοινού». Ψήφιζε το κοινό, δηλαδή, τη σωστή (από τις τέσσερις πιθανές) απάντηση δίνοντας ένα hint στον παίχτη. Ε, κάτι αντίστοιχο είναι και το παρόν κείμενο. Ζητώ, με άλλα λόγια, τη βοήθειά σας φίλτατοι αναγνώστες, προκειμένου να πάρω μια «μουσική» απόφαση. Και εξηγούμαι.
Στις 7 Σεπτεμβρίου διεξάγονται δύο συναυλίες στην Αθήνα. Θα ήθελα να τις έβλεπα και τις δύο, αλλά ο διακτινισμός δεν έχει εφευρεθεί ακόμα, ούτε και η χρονομηχανή. Έτσι, πρέπει να διαλέξω μία από αυτές. Αλλά δεν μπορώ. Καθεμία τους έχει άλλα θέλγητρα. Ας τις ονοματίσω, λοιπόν, αρχικά: Α. Παίζει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου (στη γειτονιά μου) και Β. Παίζει ο Γιώργος Νταλάρας με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το Μίλτο Πασχαλίδη στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη και παρουσιάζουν μάλιστα ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο.
Προσέξτε τώρα. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τον αγαπημένο μου τραγουδοποιό, ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ένα χώρο που έχω αγαπήσει κι έχω συνδέσει με σημαντικές συναυλιακές αναμνήσεις της ζωής μου. Εκεί, στη Ρεματιά, κάναμε τις σχολικές μας συναυλίες κάθε καλοκαίρι όταν τελείωνε η χρονιά. Εκεί, πρώτα στη χορωδία κι έπειτα στην ορχήστρα, απόκτησα γνώσεις ρεπερτορίου. Εκεί, πρωτόπαιξα ένα δικό μου τραγούδι, μπροστά σε κοινό «σίγουρο» που θα το αποθέωνε ούτως ή άλλως (γονείς γαρ) και ας μου είχαν «κοπεί τα πόδια» εμένα. Εκεί, πήγα στα πρώτα μου live. Κι εκεί, βίωσα στην πανσέληνο του Σεπτεμβρίου 1996 μια από τις πιο ανατριχιαστικές συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα. Για να μη θυμηθώ τα περάσματα, από τον ίδιο χώρο, του Νικόλα του Παπάζογλου... Κρατήστε τα αυτά.
Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με μια «επανάληψη» που αποτελεί ως γνωστόν και μήτηρ μαθήσεως. Η πρώτη συναυλία που πήγα ποτέ μου (και το έχω γράψει αρκετές φορές) ήταν ένα αφιέρωμα που έγινε στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου, το 1985, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Σε εκείνη τη συναυλία, φυσικά, τραγουδούσαν και ο Νταλάρας και ο Παπακωνσταντίνου. Ο Πασχαλίδης όχι, αλλά αυτό προστιθέμενη αξία συνιστά εν όψει της εβδόμης του Σεπτεμβρίου. Ο Λοΐζος και τα τραγούδια του, με τα οποία ήρθα σε επαφή από παιδί, είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου τραγουδοποιούς και ένας από τους λόγους που επέλεξα σπουδές και επάγγελμα. Επιπροσθέτως, ως γνωστόν, είμαι Νταλαρικός φουλ, αλλά αγαπώ εξίσου και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η συναυλία τους αυτή, όπως καταλαβαίνετε, ξυπνάει μνήμες και συναισθήματα της παιδικής μου ηλικίας και εξ αυτού του γεγονότος καθίσταται ισοβαρής στο ζύγι της απόφασης. Μπλέξιμο. Ωραίο, αλλά μπλέξιμο.
Έρχομαι, λοιπόν, στον επίλογο του παρόντος να ζητήσω τη «βοήθεια του κοινού» που λέγαμε νωρίτερα: εσείς τι θα διαλέγατε στη θέση μου; Ρεματιά ή Πέτρα; Δείτε το σαν ένα μικρό «σκέφτομαι και γράφω» από τα παλιά, από τα χρόνια του δημοτικού. Εδώ σας θέλω.
Στις 7 Σεπτεμβρίου διεξάγονται δύο συναυλίες στην Αθήνα. Θα ήθελα να τις έβλεπα και τις δύο, αλλά ο διακτινισμός δεν έχει εφευρεθεί ακόμα, ούτε και η χρονομηχανή. Έτσι, πρέπει να διαλέξω μία από αυτές. Αλλά δεν μπορώ. Καθεμία τους έχει άλλα θέλγητρα. Ας τις ονοματίσω, λοιπόν, αρχικά: Α. Παίζει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου (στη γειτονιά μου) και Β. Παίζει ο Γιώργος Νταλάρας με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το Μίλτο Πασχαλίδη στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη και παρουσιάζουν μάλιστα ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο.
Προσέξτε τώρα. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τον αγαπημένο μου τραγουδοποιό, ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ένα χώρο που έχω αγαπήσει κι έχω συνδέσει με σημαντικές συναυλιακές αναμνήσεις της ζωής μου. Εκεί, στη Ρεματιά, κάναμε τις σχολικές μας συναυλίες κάθε καλοκαίρι όταν τελείωνε η χρονιά. Εκεί, πρώτα στη χορωδία κι έπειτα στην ορχήστρα, απόκτησα γνώσεις ρεπερτορίου. Εκεί, πρωτόπαιξα ένα δικό μου τραγούδι, μπροστά σε κοινό «σίγουρο» που θα το αποθέωνε ούτως ή άλλως (γονείς γαρ) και ας μου είχαν «κοπεί τα πόδια» εμένα. Εκεί, πήγα στα πρώτα μου live. Κι εκεί, βίωσα στην πανσέληνο του Σεπτεμβρίου 1996 μια από τις πιο ανατριχιαστικές συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα. Για να μη θυμηθώ τα περάσματα, από τον ίδιο χώρο, του Νικόλα του Παπάζογλου... Κρατήστε τα αυτά.
Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με μια «επανάληψη» που αποτελεί ως γνωστόν και μήτηρ μαθήσεως. Η πρώτη συναυλία που πήγα ποτέ μου (και το έχω γράψει αρκετές φορές) ήταν ένα αφιέρωμα που έγινε στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου, το 1985, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Σε εκείνη τη συναυλία, φυσικά, τραγουδούσαν και ο Νταλάρας και ο Παπακωνσταντίνου. Ο Πασχαλίδης όχι, αλλά αυτό προστιθέμενη αξία συνιστά εν όψει της εβδόμης του Σεπτεμβρίου. Ο Λοΐζος και τα τραγούδια του, με τα οποία ήρθα σε επαφή από παιδί, είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου τραγουδοποιούς και ένας από τους λόγους που επέλεξα σπουδές και επάγγελμα. Επιπροσθέτως, ως γνωστόν, είμαι Νταλαρικός φουλ, αλλά αγαπώ εξίσου και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η συναυλία τους αυτή, όπως καταλαβαίνετε, ξυπνάει μνήμες και συναισθήματα της παιδικής μου ηλικίας και εξ αυτού του γεγονότος καθίσταται ισοβαρής στο ζύγι της απόφασης. Μπλέξιμο. Ωραίο, αλλά μπλέξιμο.
Έρχομαι, λοιπόν, στον επίλογο του παρόντος να ζητήσω τη «βοήθεια του κοινού» που λέγαμε νωρίτερα: εσείς τι θα διαλέγατε στη θέση μου; Ρεματιά ή Πέτρα; Δείτε το σαν ένα μικρό «σκέφτομαι και γράφω» από τα παλιά, από τα χρόνια του δημοτικού. Εδώ σας θέλω.
