Έζησε απλά και ελεύθερα…και τον πυροβολήσαμε…Καλώς;…Καλώς.
- Κύριε Μάνο…θα ήθελα να σας πω ότι…
- Μου δίνεται παρακαλώ τη φωτιά σας κύριε Φεργάδη;
Αφόρητα ευγενικός και απέριττα ωραίος.
Όταν ερχόσαστε στο γραφείο, κρατώντας στο δεξί, το ένα και μοναδικό τσιγάρο, πότε σέρτικο και πότε ελαφρύ.
Κανένα πρόβλημα…
Ανάλογα με το τι είχε βρει ο Χάρης. Ο Τσακματσιάν. Ο καλός Αρμένης, κοινός φίλος…που σας πρόλαβε. Και είναι που κλείσανε δύο χρόνια και κάτι από του χαρισματικού Χάρη την εκδημία.
Περνάει ο καιρός…Ποιος να τον θυμάται.
Το φουμαίρνατε, λίγα τα λόγια τα καλά και τα μαλαματένια…
Ισιώνατε την τραγιάσκα και…
- Γειά σας να είστε καλά.
Στέκι το ταπεινό γραφείο-περιστερώνας τηνιακός- του Χάρη…και μετά πέρασμα από του Γιώργου. Του Μακράκη.
Απλά πράγματα…τόσο απλά που να τα καταλαβαίνουνε όλοι. Αυτό που ζήταγε ο Μπρεχτ.
- Κύριε Μάνο θα ήθελα να σας πω ότι…
- Αφήστε τα περιττά κύριε Φεργάδη μου, όχι όλα βέβαια και όχι πως όλα είναι μάταια.
Και ούτε που χρειάζεται η άδικη γρίνα και τα ανάλογα σχετικά.
Μήλο, πορτοκάλι έτσι…Η ζωή κυλάει πιο όμορφα με ένα μολύβι -«αρρώστια είναι τα…»- και με τις υπερωρίες της γομολάστιχας.
Να σβήνεις τα άχρηστα…να σβήνεις τους άχρηστους.
Πλούσια φτωχός και τρωτά δηκτικός. Ο κύριος Μάνος.
Του έβγαινε πάντα η εν σώματι και πνεύματι λαγαρή σκέψη και πράξη.
Καθημερινότης…η πλαστική τσάντα, συνοδευτική του αργού, μα τόσο ντρέτου βημάτου.
- Κύριε Μάνο μου…όμως τώρα θα προλάβω…Και θα σας το πω.
Τώρα που φύγατε…οριστικά. Τώρα που για λίγο δεν προλάβατε το βιβλίο μου…Κακώς.
Πολύ κακώς βέβαια, αλλά και καλώς διότι «μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι τη θύρα» όπως θα λέγατε υπομειδιώντας και αυτοσαρκαζόμενος απροσμετρήτως.
Και ούτε που ξέρω ακριβώς γιατί…αλλά είναι για το γαμώτο…που δεν το ‘χα καταφέρει να σας το πω…τότες.
Φουμαίρνοντας…
Τώρα που θωρείτε ακούνητος μάθετε το «άρρητό» μου.
Ε, λοιπόν κύριε Μάνο μου. Εγώ σας φέρνω πάντα στο μυαλό μου-περίεργο;Καθόλου μα καθόλου περίεργο- με την καπαρντίνα του Αρμένη. Ξέρετε εσείς, αναριχτή…στο … «Δρόμο» του Βούλγαρη…
Σε ένα πολύ βαρύ ζεϊμπέκικο. Λιτό και σαν τη βουβή κραυγή του Μάρκου του ’70. Δερβίση. Που να ζηλεύει και ο Γιάννης ο Τσαρούχης.
Ατίθασος και αιρετικός ο δικός μας Μάνος…και του ντουνιά και της ιντελιγκέντσιας.
Έτσι θα σας ζωγράφιζα εγώ και θα σας πήγαινε ταμάμ. Σαν οι κόκκινες πιπεριές στον ανήφορο. Σαν τη συριανή κάπαρη…παντού.
- Θα τους μπερδέψετε τώρα, εκεί που θα πάτε κύριε Μάνο (γελάκι…). Που θα πάτε; Σίγουρα.
Για μας μην νοιάζεστε… Έχουμε δικά σας πράγματα -και τι δεν έχουμε. Φλουριά κωνσταντινάτα έχουμε, λόγια μαλαματένια έχουμε την άμμο και τα χρώματα της θάλασσας έχουμε.
Και την μπουρού έχουμε της φάμπρικας. Θάμαστε καλά…Και όλα χάριν…υμών.
Όμως ο σταθμάρχης σφύριξε.Τρεις, τις μέτρησε, φορές.
Το τραίνο φεύγει στις οκτώ. Οριστικά. Και αυτό δεν αλλάζει με τίποτες…
Έφυγε.
Κυριακή 22 Ιούλη 2018.
Καλό ταξίδι κύριε Μάνο.
Με εκτίμηση, με αγάπη, με σεβασμό
(Και είναι που ξέρω καλά τι θα λέγατε, ευγενικά πάντα, για τις φιλοφρονήσεις μου).
Δημήτρης Φεργάδης
Υπάλληλος της (θνήσκουσας) Δισκογραφίας
