Το τσεκούρι του πολέμου

Θυμίζω: Αγγελάκας και Παυλίδης παραχώρησαν συνέντευξη στο popaganda η οποία σχολιάστηκε (Παυλίδης - Αγγελάκας: Εμείς δημιουργήσαμε το Big Bang του ροκ στην Ελλάδα!) και μάλιστα με διαφορετική οπτική (Η αυταρέσκεια και ο Γιάννης Αγγελάκας δεν έχουν καμμία συγγένεια).

Επειδή το οgdoo.gr βρέθηκε (χωρίς φυσικά πρόθεση) στο μάτι του κυκλώνα με τα δύο σχετικά άρθρα που αρχικά δημοσίευσε, κι ένα τρίτο μετά τη συναυλία των Αγγελάκα και Παυλίδη (Μετά τους Παυλίδη - Αγγελάκα τι;), θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία σύντομη άποψη.

Είναι πολύ ωραίες και παραγωγικές οι διαφωνίες και οι διαξιφισμοί περί τα μουσικά. Έθρεψαν γενιές και γενιές ραδιοφωνατζήδων, υπαλλήλων δισκοπωλείων και συντακτών μουσικών περιοδικών και sites.

Δόθηκαν Ομηρικές μάχες στα δωμάτια των εφήβων για την επικράτηση του ενός ή του άλλου -πιο συχνά Rock- ινδάλματος, πάντα με αμφίρροπο αποτέλεσμα.

Οι φυλές της μουσικής είναι παράφορες και η ορμή τους υπέροχη!

Ως εδώ καλά. Ο θαυμαστός χώρος του διαδυκτίου δίνει πραγματικά ανεξάντλητες ευκαιρίες έκφρασης και επικοινωνίας με τα πέρατα του κόσμου, πριν μερικά χρόνια αδιανόητες. Καλό θα ήταν όμως αυτό το φοβερό εργαλείο να μην χρησιμοποιείται σαν ένα όπλο εμπάθειας ή σαν μέσον φτηνής αυτοπροβολής.

Ας θάψουμε το τσεκούρι του πολέμου και ας μιλήσουμε για μουσική χωρίς να προσπαθούμε να μειώσουμε ηθικά τους καλλιτέχνες.

Θυμίζω ότι πάντα ο πλανήτης της κριτικής υπήρξε ετερόφωτος, εξαρτώμενος αποκλειστικά από τους ανθρώπους που είχαν το θάρρος να αφηγηθούν μια ιστορία και να την μοιραστούν μαζί μας, είτε μέσω της μουσικής είτε με την οποιαδήποτε μορφής τέχνης που αποτύπωνε το ταλέντο τους.

Είχαν και έχουν την ικανότητα -οι πραγματικά ξεχωριστοί δημιουργοί- να οραματιστούν έναν μελλοντικό κόσμο που θα αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σαν ένα ον με πνευματική υπόσταση κι όχι σαν το σαρκίο που στριμώχνεται καθημερινά στα πεζοδρόμια.

Εξ΄ άλλου μην ξεχνάτε ότι η μουσική εξημερώνει τα ήθη, ή μήπως όχι;