Το ψυχοπλάκωμα όμως κυρίως προερχόταν από τις καλλιτεχνικές προσδοκίες, που ήταν τόσες πολλές και που γκρεμίστηκαν απότομα. Λίγος κόσμος για μια συναυλία που έμοιαζε γεγονός του καλοκαιριού. 5 άντε 6 χιλιάδες άτομα σε ένα χώρο που για να δώσει παλμό χρειάζεται 15 με 20. Η Ειρήνη Σκυλακάκη που άνοιξε τη βραδιά μπορεί και να έπαιξε μπροστά σε 50 άτομα. Στο Λεωνίδα Μπαλάφα κάπως ζεστάθηκαν τα πράγματα, πιάσαμε την 1000άδα. Στέκομαι στα νούμερα γιατί ο άδειος, αχανής χώρος, επηρεάζει και τη διάθεση του ακροατή αλλά και τους καλλιτέχνες. Προφανώς κάτι δε λειτούργησε καλά στην προώθηση της συναυλίας. Ίσως να φταίει και ότι Μάλαμας και Παπακωνσταντίνου είχαν νωρίτερα εμφανιστεί στην Αθήνα, ίσως το ότι πάνω κάτω οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες έχουν ένα «κοινό» κοινό. Ευχάριστη στιγμή της βραδιάς το σμίξιμο του Θάνου Ανεστόπουλου με τα Υπόγεια Ρεύματα. Κι εκεί που κάπως ανεβήκαμε ήρθε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου για να μας προσγειώσει και να μας ανεβάσει μετά. Το 90άλεπτο που είχε στη διάθεσή του κάθε καλλιτέχνης μάλλον λειτούργησε «αγχωτικά» στο στήσιμο του προγράμματός τους. Κοιτούσαν πώς να τηρήσουν τα ωράρια και δε λυθήκανε όσο θα χρειαζότανε. Τώρα θα μου πεις, είναι ροκ ο Μάλαμας και ο Παπακωνσταντίνου; Τέλος πάντων… Το τραβολόγημα απ’ τη μια σκηνή στην άλλη μας κούρασε και μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ την αμηχανία μας. Τουλάχιστον μιλώ για τη δική μου παρέα (4 αγόρια και 2 κορίτσια) αλλά απ’ όσα άκουγα τα ίδια έλεγαν και ένοιωθαν και άλλοι πολλοί. Το πιο δυνατό σημείο της βραδιάς ήταν ο Αγγελάκας που έδειξε να απολαμβάνει την όλη διαδικασία και ήταν απολύτως ταιριαστός με το κλίμα της όλης βραδιάς. Βοήθησε κι εδώ (όπως και στα Υπόγεια Ρεύματα με τον Ανεστόπουλο) ότι έπαιξαν στη μικρή σκηνή. Κι ενώ είχαμε ανέβει με το απ’ τη μέση και μετά μέρος του Θανάση και με τον Αγγελάκα, ο Μάλαμας χαμήλωσε τους τόνους. Έπαιξε όμως κάνα δίωρο και σιγά σιγά αρχίσανε να ανάβουν τα αίματα και στήθηκαν και οι χοροί.
Για encore ούτε κουβέντα. Γενικά η διοργάνωση ήταν επαγγελματική ενώ πρέπει να σταθώ στον πολύ καλό ήχο.
Όμως θέτω ένα ερώτημα: Τόσοι σπουδαίοι καλλιτέχνες μαζεμένοι και να μη μείνουν λίγη ώρα μαζί στη σκηνή; Να δημιουργήσουν μια χημεία που θα δώσει εκπλήξεις, να μπουν ο ένας στα χωράφια του άλλου. Αυτό είναι συναυλία με καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Όχι μια απ’ τα ίδια… Μου φάνηκε σαν «όλοι μαζί» και ο καθένας «χώρια». Το ψυχοπλάκωμα παραμένει… αλλά ακόμα κι αν ήξερα τι θα συμβεί σε καμία περίπτωση δεν θα πήγαινα στον Βοσκόπουλο ή στο Νταλάρα με τη Γλυκερία. Πάλι στη Μαλακάσα θα βρισκόμουν.
ΥΓ. Το τελευταίο το γράφω με σεβασμό για το ogdoo.gr και τη δουλειά του αλλά οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες δε βλέπονται πια. Μόνο η Γλυκερία κάπως… Προσωπική γνώμη εκφράζω και πάλι.
