Θα το έχετε καταλάβει, ίσως σας συμβαίνει κι εσάς, ίσως τις αναζητάτε εναγωνίως και κατ’ εξακολούθηση επίσης, αλλά, προσωπικά, τίποτα δεν απολαμβάνω περισσότερο από τις συζητήσεις περί μουσικής και τραγουδιού. Τις επιθυμώ κάθε ώρα και στιγμή, σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, με όλους εκείνους τους ανθρώπους που αποκαλώ «συμμάχους» και στο παρόν κείμενο συνεξαρτημένους. Είναι φίλοι μου όλοι αυτοί (οι ονειροπόλοι, οι χαμένοι, οι τρελοί, οι μεθυσμένοι απ’ το θεό, οι εθισμένοι στη ζωή – για να παραφράσω λιγάκι τον Αγγελάκα και να κάνω πιο συγκινητική την αφήγηση).
Είτε συναντιόμαστε καθημερινά (άστοχο αυτό, καθότι η ενήλικη ζωή δεν περιλαμβάνει καθημερινές συναντήσεις με κανέναν για όσους δεν έχουν κάνει οικογένεια), είτε βλεπόμαστε για πρώτη φορά. Σε όλους αυτούς χρωστάω ένα κείμενο με τη βεβαιότητα ότι όλο και κάποιον θα ξεχάσω, αλλά θα με συγχωρέσει στο τέλος. Επειδή, όμως, η μουσική αποτελεί σημαντικό κομμάτι στις ζωές όλων (συνεξαρτημένων και μη), να υπογραμμίσω ότι το παρόν κείμενο απευθύνεται μόνο στα «αρρωστάκια» και ουχί σε κάθε άλλο φίλο, που μπορεί να είναι και «πιο φίλος».
Αναμφίβολα, η «αρρώστια» ξεκίνησε από το φίλο μου το Γιάννη, για τον οποίο έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Για πολλά χρόνια, και ακόμα με αναλαμπές, οι συζητήσεις μας και οι καθημερινές μας (τότε υφίσταντο) επαφές είχαν έναν και μοναδικό άξονα: τη μουσική. Με το Γιάννη βρισκόμαστε ακόμα και ενίοτε μουσικοσυζητούμε. Όχι όπως και όσο παλιά, αλλά το κάνουμε ακόμα.
Στο παρόν μου, τα σκήπτρα της συνεξάρτησης κατέχει – μακράν του δευτέρου – η Βίβιαν. Δύσκολα περνάει μέρα που να μην ανταλλάξουμε links τραγουδιών, αποσπάσματα στίχων και απόψεις σχετικά με νέες και παλιές κυκλοφορίες. Συχνά διαφωνούμε, αλλά δε μας νοιάζει καθόλου, γιατί εκτός των άλλων είμαστε και… «καλλιεργημένοι». Αξιοσημείωτο, καθότι δεν κατοικούμε στην ίδια πόλη (ακόμα), ούτε καν στην ίδια χώρα. Αυτό το μικρό εμποδιάκι, όμως, διόλου δεν μας αποτρέπει από την αγαπημένη μας συνήθεια.
Άλλος αγαπημένος συνομιλητής και «δάσκαλος» (καθότι άκουγε Μάλαμα, Παπακωνσταντίνου, Χαΐνηδες και Ψαραντώνη όταν εμείς ήμασταν «στα δέντρα» ακόμα) παντός καιρού και όλων των εποχών, ο Κυριάκος με τον οποίο παλαιότερα «κυνηγούσαμε» τον Παπάζογλου σε κάθε συναυλία του. Ο Κυριάκος, εκτός των παραπάνω, είναι και «συμπαίκτης» σε αυτοσχέδια γλέντια και γιορτές, όταν η υπόλοιπη παρέα μας «χώνει» να παίξουμε τα άπαντα του Παπάζογλου και βέβαια τη «Δραπετσώνα» και το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες». Μπουζούκι εκείνος, κιθάρα εγώ.
Περίοπτη θέση μεταξύ των συνεξαρτημένων κατέχει, φυσικά, και ο Άλκης που με «έσωσε» σα νεοσύλλεκτο με τις ατελείωτες νυχτερινές μας συζητήσεις και με «έσωσε» επίσης αργότερα όταν εμφανίστηκε στις «σελίδες» του musicspins (www.musicspins.gr) και στα «ραδιοκύματα» καβάλα στη βέσπα του. Ο Άλκης, που μου έστειλε ένα mail πριν από λίγο καιρό με δυο λόγια για τον καινούργιο δίσκο του Θανάση (Παπακωνσταντίνου) και δεν του έχω απαντήσει ακόμα, ο απαράδεκτος. Ο Άλκης, που πήγαμε κάποτε σε ένα live του Παυλίδη και κατά τη διάρκειά του ανταλλάξαμε δυόμιση κουβέντες χωρίς να παρεξηγηθεί κανείς.
Μουσικές συζητήσεις έκανα πάντοτε και με την αγαπημένη μου θεατρολόγο, τη Νότα, η οποία έχει ξεχωριστή και ευρεία γνώση για τις τέχνες και είναι κι εκείνη μια «δασκάλα» για μένα. Αφήστε που έχουμε «πάρει σβάρνα» και όλες τις συναυλίες του Θανάση εσχάτως, στην προσπάθειά μας να «φτιάξουμε» έναν νέο Παπάζογλου. Γιατί ήταν κι εκείνη «στο κυνήγι του Νικόλα» μαζί με τον Κυριάκο που σας προανέφερα. Μαζί με τη Νότα, να αναφέρω και την αδερφή της, τη Χριστίνα, που με «έβαλε στο κόλπο» και την οποία θα προσφωνώ πάντοτε «αφεντικό».
Εσχάτως, έκανε την επανεμφάνισή του στις συναναστροφές και στις μουσικές συζητήσεις και ο Γιάννης, με τον οποίο πάντοτε μιλάγαμε την «ίδια γλώσσα», αλλά είχαμε χαθεί τα τελευταία χρόνια. Επανεκκινήσαμε τις κουβέντες σε ένα γάμο, πήγαμε μαζί στη συναυλία του Cave και κάναμε και μια σειρά εξαιρετικών εκπομπών στο web. Άντε, και στα επόμενα. Νέα είσοδος (και παρέα στα μουσικά ξενύχτια) ο Αλέξανδρος με ατελείωτες αναλύσεις μουσικολογικές, αλλά και αφηγήσεις ιστορικές – δισκογραφικές (ανέκδοτες και μη).
Σημαντική θέση έχει, όπως φαντάζεστε, εντός του κειμένου ετούτου, και ο συνδημιουργός μου ο Ευριπίδης Ζεμενίδης με τον οποίο πάντοτε αναλύουμε, συζητάμε, διαφωνούμε, «βριζόμαστε» για τις μουσικές και τους πρωταγωνιστές τους. Από αυτές τις συναναστροφές προέκυψαν και όσα έχετε ακούσει και μερικά που δεν έχετε ακούσει (το γράφω για να φανεί πως έχουμε και… «ανέκδοτα»).
Όλους τους παραπάνω ανθρώπους, αλλά και όσους θα ακολουθήσουν παρακάτω, σκέφτομαι κάθε φορά που κάνω μια συνέντευξη ή ένα κείμενο. Πολλές φορές τους «χώνω» κιόλας, να μου γράψουν ή να μου προτείνουν ερωτήσεις. Και με νοιάζει εύλογα η γνώμη και η άποψή τους. Όλων αυτών που «καίγονται» για (και από) τη μουσική. Που την θεωρούν ύψιστο αγαθό και απαραίτητη συνθήκη διαβίωσης.
Πάμε παρακάτω. Θα έχετε την εντύπωση, πιθανώς, ότι με τη δουλειά που κάνω συναναστρέφομαι συνεχώς τέτοια «αρρωστάκια». Θα σας απογοητεύσω, μάλλον. Όχι γιατί δεν συναντώ/συνεργάζομαι/συναναστρέφομαι με «τέτοιους», αλλά γιατί δεν είναι όσοι θα ήθελα και όσοι, ίσως, φαντάζεστε και επιπλέον γιατί δεν τους συναντώ τόσο συχνά.
Στο παλαιότερο άμεσο επαγγελματικό μου περιβάλλον, δέσποζαν η Εύη, ο Χρόνης και ο Χρήστος, με τους οποίους ανταλλάσσαμε γνώσεις, ακούσματα και μουσικές, καθημερινά 9π.μ. – 5μ.μ στο… χώρο μας. Σωσίβιο και ανάσα η συναναστροφή μαζί τους και πάλι καλά να λες. Από κοντά και μερικοί άλλοι, όπως ο Βασίλης κι ο Γιάννης, αλλά μάλλον ήταν είναι όλο. Αν το «ανοίξουμε» και παραέξω, τότε ευτυχώς έχω κι άλλα ονόματα να πω: Αριστέα (τακτικά), Ανδρονίκη (συστηματικά εσχάτως), Τίνα (σταθερή αξία), Νάντια (ηλεκτρονικά), Έλενα (με ευχαριστίες), Μαίρη (βαθιά υπόκλισις), Όλγα (χρόνια και ζαμάνια), Ηρώ (με εκτίμηση), Χριστιάννα (Boss και ξερό ψωμί) – οι κυρίες πρώτα, Χρήστος (γνώστης και αγαπημένη φωνή), Δημήτρης (ευχαριστίες κι εδώ) και άλλοι που σίγουρα ξεχνάω, αλλά που χαίρομαι όταν συναντώ.
Αγαπητέ αναγνώστη, αν διαβάζεις το παρόν με ανυπομονησία και άγχος για να εντοπίσεις το όνομά σου, τότε μάλλον – ακόμα κι αν δεν το διαβάσεις τελικά – «είσαι μέσα».
Κλείνοντας, το παρόν παρανοϊκό κείμενο, οφείλω να αναγνωρίσω την συνεξάρτηση και σε μερικούς συναδέλφους μου γραφιάδες, με τους οποίους «συζητώ» ακόμα και αν δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, ακόμα κι αν δεν γνωριζόμαστε. Σίγουρα και πάλι θα ξεχάσω κάποιους, αλλά ελπίζω ότι θα με συγχωρέσουν. Διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι σε παλαιότερους, σε δασκάλους (χωρίς εισαγωγικά) δηλαδή, όπως το Δημήτρη Γκιώνη ή το Λευτέρη Παπαδόπουλο, γιατί δεν θα τολμούσα ελαφρά τη καρδία να τους αποκαλέσω συναδέλφους και να τους συμπεριλάβω σε ένα τέτοιο κείμενο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: έχω αγαπήσει και ζηλέψει, χωρίς να σημαίνει ότι έχω συμφωνήσει πάντοτε μαζί τους, κείμενα, συνεντεύξεις και δισκοκριτικές των (χωρίς αξιολογική σειρά): Βίβιαν Γραμματικοπούλου, Έλενας Παπαδημητρίου, Αστερόπης Λαζαρίδου, Ιωάννας Μπλάτσου, Ανδρονίκης Τσατσαρώνη, Στέλλας Αλαφούζου, Νάντιας Σουφλή, Αριστέας Γιάννου, Νότας Μπούμπαλου, Χριστίνας Μπούμπαλου, Χάρις Ποντίδα, Μαρίας Μαρκουλή, Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ναταλί Κάππα, Τίνας Παππά, Ευδοκίας Πρέκα, (οι κυρίες πρώτα) Δημήτρη Κανελλόπουλου, Χάρη Συμβουλίδη, Μιχάλη Τσαντίλα, Γιώργου Μπαλιώτη, Κώστα Μπαλαχούτη, Αίαντα Αρτεμάκη, Γιάννη Παπαδημητρίου, Άρη Καζακόπουλου, Στυλιανού Τζιρίτα, Νίκου Παπαδογιάννη, Νίκου Μωραΐτη, Σπύρου Σεραφείμ και άλλων πολλών που ξεχνάω.
Σύντροφοι συνεξαρτημένοι, αν σας ξέχασα, συγχωρήστε με. Δεν το έκανα επίτηδες. Αλλά θα σταματήσω το γράψιμο εδώ. Γιατί όση ώρα γράφω το παρόν, δεν ακούω μουσική και αυτό, όπως γνωρίζετε, είναι… επικίνδυνο.
Είτε συναντιόμαστε καθημερινά (άστοχο αυτό, καθότι η ενήλικη ζωή δεν περιλαμβάνει καθημερινές συναντήσεις με κανέναν για όσους δεν έχουν κάνει οικογένεια), είτε βλεπόμαστε για πρώτη φορά. Σε όλους αυτούς χρωστάω ένα κείμενο με τη βεβαιότητα ότι όλο και κάποιον θα ξεχάσω, αλλά θα με συγχωρέσει στο τέλος. Επειδή, όμως, η μουσική αποτελεί σημαντικό κομμάτι στις ζωές όλων (συνεξαρτημένων και μη), να υπογραμμίσω ότι το παρόν κείμενο απευθύνεται μόνο στα «αρρωστάκια» και ουχί σε κάθε άλλο φίλο, που μπορεί να είναι και «πιο φίλος».
Αναμφίβολα, η «αρρώστια» ξεκίνησε από το φίλο μου το Γιάννη, για τον οποίο έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Για πολλά χρόνια, και ακόμα με αναλαμπές, οι συζητήσεις μας και οι καθημερινές μας (τότε υφίσταντο) επαφές είχαν έναν και μοναδικό άξονα: τη μουσική. Με το Γιάννη βρισκόμαστε ακόμα και ενίοτε μουσικοσυζητούμε. Όχι όπως και όσο παλιά, αλλά το κάνουμε ακόμα.
Στο παρόν μου, τα σκήπτρα της συνεξάρτησης κατέχει – μακράν του δευτέρου – η Βίβιαν. Δύσκολα περνάει μέρα που να μην ανταλλάξουμε links τραγουδιών, αποσπάσματα στίχων και απόψεις σχετικά με νέες και παλιές κυκλοφορίες. Συχνά διαφωνούμε, αλλά δε μας νοιάζει καθόλου, γιατί εκτός των άλλων είμαστε και… «καλλιεργημένοι». Αξιοσημείωτο, καθότι δεν κατοικούμε στην ίδια πόλη (ακόμα), ούτε καν στην ίδια χώρα. Αυτό το μικρό εμποδιάκι, όμως, διόλου δεν μας αποτρέπει από την αγαπημένη μας συνήθεια.
Άλλος αγαπημένος συνομιλητής και «δάσκαλος» (καθότι άκουγε Μάλαμα, Παπακωνσταντίνου, Χαΐνηδες και Ψαραντώνη όταν εμείς ήμασταν «στα δέντρα» ακόμα) παντός καιρού και όλων των εποχών, ο Κυριάκος με τον οποίο παλαιότερα «κυνηγούσαμε» τον Παπάζογλου σε κάθε συναυλία του. Ο Κυριάκος, εκτός των παραπάνω, είναι και «συμπαίκτης» σε αυτοσχέδια γλέντια και γιορτές, όταν η υπόλοιπη παρέα μας «χώνει» να παίξουμε τα άπαντα του Παπάζογλου και βέβαια τη «Δραπετσώνα» και το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες». Μπουζούκι εκείνος, κιθάρα εγώ.
Περίοπτη θέση μεταξύ των συνεξαρτημένων κατέχει, φυσικά, και ο Άλκης που με «έσωσε» σα νεοσύλλεκτο με τις ατελείωτες νυχτερινές μας συζητήσεις και με «έσωσε» επίσης αργότερα όταν εμφανίστηκε στις «σελίδες» του musicspins (www.musicspins.gr) και στα «ραδιοκύματα» καβάλα στη βέσπα του. Ο Άλκης, που μου έστειλε ένα mail πριν από λίγο καιρό με δυο λόγια για τον καινούργιο δίσκο του Θανάση (Παπακωνσταντίνου) και δεν του έχω απαντήσει ακόμα, ο απαράδεκτος. Ο Άλκης, που πήγαμε κάποτε σε ένα live του Παυλίδη και κατά τη διάρκειά του ανταλλάξαμε δυόμιση κουβέντες χωρίς να παρεξηγηθεί κανείς.
Μουσικές συζητήσεις έκανα πάντοτε και με την αγαπημένη μου θεατρολόγο, τη Νότα, η οποία έχει ξεχωριστή και ευρεία γνώση για τις τέχνες και είναι κι εκείνη μια «δασκάλα» για μένα. Αφήστε που έχουμε «πάρει σβάρνα» και όλες τις συναυλίες του Θανάση εσχάτως, στην προσπάθειά μας να «φτιάξουμε» έναν νέο Παπάζογλου. Γιατί ήταν κι εκείνη «στο κυνήγι του Νικόλα» μαζί με τον Κυριάκο που σας προανέφερα. Μαζί με τη Νότα, να αναφέρω και την αδερφή της, τη Χριστίνα, που με «έβαλε στο κόλπο» και την οποία θα προσφωνώ πάντοτε «αφεντικό».
Εσχάτως, έκανε την επανεμφάνισή του στις συναναστροφές και στις μουσικές συζητήσεις και ο Γιάννης, με τον οποίο πάντοτε μιλάγαμε την «ίδια γλώσσα», αλλά είχαμε χαθεί τα τελευταία χρόνια. Επανεκκινήσαμε τις κουβέντες σε ένα γάμο, πήγαμε μαζί στη συναυλία του Cave και κάναμε και μια σειρά εξαιρετικών εκπομπών στο web. Άντε, και στα επόμενα. Νέα είσοδος (και παρέα στα μουσικά ξενύχτια) ο Αλέξανδρος με ατελείωτες αναλύσεις μουσικολογικές, αλλά και αφηγήσεις ιστορικές – δισκογραφικές (ανέκδοτες και μη).
Σημαντική θέση έχει, όπως φαντάζεστε, εντός του κειμένου ετούτου, και ο συνδημιουργός μου ο Ευριπίδης Ζεμενίδης με τον οποίο πάντοτε αναλύουμε, συζητάμε, διαφωνούμε, «βριζόμαστε» για τις μουσικές και τους πρωταγωνιστές τους. Από αυτές τις συναναστροφές προέκυψαν και όσα έχετε ακούσει και μερικά που δεν έχετε ακούσει (το γράφω για να φανεί πως έχουμε και… «ανέκδοτα»).
Όλους τους παραπάνω ανθρώπους, αλλά και όσους θα ακολουθήσουν παρακάτω, σκέφτομαι κάθε φορά που κάνω μια συνέντευξη ή ένα κείμενο. Πολλές φορές τους «χώνω» κιόλας, να μου γράψουν ή να μου προτείνουν ερωτήσεις. Και με νοιάζει εύλογα η γνώμη και η άποψή τους. Όλων αυτών που «καίγονται» για (και από) τη μουσική. Που την θεωρούν ύψιστο αγαθό και απαραίτητη συνθήκη διαβίωσης.
Πάμε παρακάτω. Θα έχετε την εντύπωση, πιθανώς, ότι με τη δουλειά που κάνω συναναστρέφομαι συνεχώς τέτοια «αρρωστάκια». Θα σας απογοητεύσω, μάλλον. Όχι γιατί δεν συναντώ/συνεργάζομαι/συναναστρέφομαι με «τέτοιους», αλλά γιατί δεν είναι όσοι θα ήθελα και όσοι, ίσως, φαντάζεστε και επιπλέον γιατί δεν τους συναντώ τόσο συχνά.
Στο παλαιότερο άμεσο επαγγελματικό μου περιβάλλον, δέσποζαν η Εύη, ο Χρόνης και ο Χρήστος, με τους οποίους ανταλλάσσαμε γνώσεις, ακούσματα και μουσικές, καθημερινά 9π.μ. – 5μ.μ στο… χώρο μας. Σωσίβιο και ανάσα η συναναστροφή μαζί τους και πάλι καλά να λες. Από κοντά και μερικοί άλλοι, όπως ο Βασίλης κι ο Γιάννης, αλλά μάλλον ήταν είναι όλο. Αν το «ανοίξουμε» και παραέξω, τότε ευτυχώς έχω κι άλλα ονόματα να πω: Αριστέα (τακτικά), Ανδρονίκη (συστηματικά εσχάτως), Τίνα (σταθερή αξία), Νάντια (ηλεκτρονικά), Έλενα (με ευχαριστίες), Μαίρη (βαθιά υπόκλισις), Όλγα (χρόνια και ζαμάνια), Ηρώ (με εκτίμηση), Χριστιάννα (Boss και ξερό ψωμί) – οι κυρίες πρώτα, Χρήστος (γνώστης και αγαπημένη φωνή), Δημήτρης (ευχαριστίες κι εδώ) και άλλοι που σίγουρα ξεχνάω, αλλά που χαίρομαι όταν συναντώ.
Αγαπητέ αναγνώστη, αν διαβάζεις το παρόν με ανυπομονησία και άγχος για να εντοπίσεις το όνομά σου, τότε μάλλον – ακόμα κι αν δεν το διαβάσεις τελικά – «είσαι μέσα».
Κλείνοντας, το παρόν παρανοϊκό κείμενο, οφείλω να αναγνωρίσω την συνεξάρτηση και σε μερικούς συναδέλφους μου γραφιάδες, με τους οποίους «συζητώ» ακόμα και αν δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, ακόμα κι αν δεν γνωριζόμαστε. Σίγουρα και πάλι θα ξεχάσω κάποιους, αλλά ελπίζω ότι θα με συγχωρέσουν. Διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι σε παλαιότερους, σε δασκάλους (χωρίς εισαγωγικά) δηλαδή, όπως το Δημήτρη Γκιώνη ή το Λευτέρη Παπαδόπουλο, γιατί δεν θα τολμούσα ελαφρά τη καρδία να τους αποκαλέσω συναδέλφους και να τους συμπεριλάβω σε ένα τέτοιο κείμενο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: έχω αγαπήσει και ζηλέψει, χωρίς να σημαίνει ότι έχω συμφωνήσει πάντοτε μαζί τους, κείμενα, συνεντεύξεις και δισκοκριτικές των (χωρίς αξιολογική σειρά): Βίβιαν Γραμματικοπούλου, Έλενας Παπαδημητρίου, Αστερόπης Λαζαρίδου, Ιωάννας Μπλάτσου, Ανδρονίκης Τσατσαρώνη, Στέλλας Αλαφούζου, Νάντιας Σουφλή, Αριστέας Γιάννου, Νότας Μπούμπαλου, Χριστίνας Μπούμπαλου, Χάρις Ποντίδα, Μαρίας Μαρκουλή, Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ναταλί Κάππα, Τίνας Παππά, Ευδοκίας Πρέκα, (οι κυρίες πρώτα) Δημήτρη Κανελλόπουλου, Χάρη Συμβουλίδη, Μιχάλη Τσαντίλα, Γιώργου Μπαλιώτη, Κώστα Μπαλαχούτη, Αίαντα Αρτεμάκη, Γιάννη Παπαδημητρίου, Άρη Καζακόπουλου, Στυλιανού Τζιρίτα, Νίκου Παπαδογιάννη, Νίκου Μωραΐτη, Σπύρου Σεραφείμ και άλλων πολλών που ξεχνάω.
Σύντροφοι συνεξαρτημένοι, αν σας ξέχασα, συγχωρήστε με. Δεν το έκανα επίτηδες. Αλλά θα σταματήσω το γράψιμο εδώ. Γιατί όση ώρα γράφω το παρόν, δεν ακούω μουσική και αυτό, όπως γνωρίζετε, είναι… επικίνδυνο.
