Ο προικισμένος λαϊκός συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Βαγγέλης Κορακάκης λίγο πριν ξεκινήσει τις ιδιαίτερες εμφανίσεις του στο Μουσικό Καφενείο «στου Στράτου» καταγράφει τις σκέψεις του για το τραγούδι που αγάπησε και συνεχίζει να υπηρετεί στις μέρες μας με αξιώσεις:
«Σ’ αυτό το λιμάνι να κάνεις κουράγιο
Φουρτούνα το πιάνει σφυρίζει ο καιρός
Σ’ αυτό το λιμάνι σ’ αυτό το μουράγιο
Μικρό το ξωκλήσι μικρός ο σταυρός»
Λιμάνι του κόσμου η Ελλάδα από τότε που αντίκρισε το φως της δημιουργίας του κόσμου.
Δύσκολη η μοίρα των ανθρώπων μέσα στους αιώνες και τις περισσότερες φορές άδικη. Μια θεϊκή δύναμη τους έδινε κουράγιο να συνεχίσουν τον αγώνα για επιβίωση, ζητώντας την αποκατάσταση των ονείρων τους, μέχρι που έφτασε η σπορά στις μέρες μας και στα χρόνια που θα έρθουν.
Αυτοί σιγοψιθύρισαν στις ερημιές το πόνο και τη προσμονή που έγινε τραγούδι, χορός, γλέντι και ανάσταση της ελπίδας για τη ζωή. Κάπως έτσι ταξιδεύει το καράβι με φουρτούνες με γαλήνη και με αγωνία για τη δικαίωση. Ένα δίπολο ο τόπος μας ανατολής και δύσης κρατώντας γερά το σχοινί για να μη γείρει ούτε από τη μία ούτε από την άλλη μεριά. «Η Ελλάδα ζει από τα μικρά θαύματα», έτσι λέει ο ποιητής.
Έτσι και το λαϊκό μας τραγούδι ίσως το μεγαλύτερο από τα μικρά θαύματα, ένωσε τη ρίζα μας και έγινε τραγούδι όλων μας. Μαγικό το περιβόλι του, με αριστουργήματα μουσικής και στίχου που θα την έλεγα «λαϊκή ποίηση υψίστου βαθμού».
Μια αλυσίδα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η μουσική μας, που έναν από τους πιο γερούς κρίκους έβαλε ο Μάρκος Βαμβακάρης, μέχρι που έφτασε στη μελοποιημένη ποίηση συνοδευόμενη από το μαγικό όργανο, το μπουζούκι.
Με μάγεψε το τραγούδι αυτό. Το αγάπησα από την πρώτη στιγμή, τότε που είδα ένα μπουζούκι σε μια σούστα ενός παλιατζή στην Καισαριανή κάπου το 1965.
Τώρα το αγαπώ περισσότερο.
Βαγγέλης Κορακάκης
«Σ’ αυτό το λιμάνι να κάνεις κουράγιο
Φουρτούνα το πιάνει σφυρίζει ο καιρός
Σ’ αυτό το λιμάνι σ’ αυτό το μουράγιο
Μικρό το ξωκλήσι μικρός ο σταυρός»
Λιμάνι του κόσμου η Ελλάδα από τότε που αντίκρισε το φως της δημιουργίας του κόσμου.
Δύσκολη η μοίρα των ανθρώπων μέσα στους αιώνες και τις περισσότερες φορές άδικη. Μια θεϊκή δύναμη τους έδινε κουράγιο να συνεχίσουν τον αγώνα για επιβίωση, ζητώντας την αποκατάσταση των ονείρων τους, μέχρι που έφτασε η σπορά στις μέρες μας και στα χρόνια που θα έρθουν.
Αυτοί σιγοψιθύρισαν στις ερημιές το πόνο και τη προσμονή που έγινε τραγούδι, χορός, γλέντι και ανάσταση της ελπίδας για τη ζωή. Κάπως έτσι ταξιδεύει το καράβι με φουρτούνες με γαλήνη και με αγωνία για τη δικαίωση. Ένα δίπολο ο τόπος μας ανατολής και δύσης κρατώντας γερά το σχοινί για να μη γείρει ούτε από τη μία ούτε από την άλλη μεριά. «Η Ελλάδα ζει από τα μικρά θαύματα», έτσι λέει ο ποιητής.
Έτσι και το λαϊκό μας τραγούδι ίσως το μεγαλύτερο από τα μικρά θαύματα, ένωσε τη ρίζα μας και έγινε τραγούδι όλων μας. Μαγικό το περιβόλι του, με αριστουργήματα μουσικής και στίχου που θα την έλεγα «λαϊκή ποίηση υψίστου βαθμού».
Μια αλυσίδα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η μουσική μας, που έναν από τους πιο γερούς κρίκους έβαλε ο Μάρκος Βαμβακάρης, μέχρι που έφτασε στη μελοποιημένη ποίηση συνοδευόμενη από το μαγικό όργανο, το μπουζούκι.
Με μάγεψε το τραγούδι αυτό. Το αγάπησα από την πρώτη στιγμή, τότε που είδα ένα μπουζούκι σε μια σούστα ενός παλιατζή στην Καισαριανή κάπου το 1965.
Τώρα το αγαπώ περισσότερο.
Βαγγέλης Κορακάκης
