Παραμονή πρωτοχρονιάς και βρέθηκα στο εμπορικό κέντρο Cosmos της Θεσσαλονίκης. Κόσμος πολύς που έκανε τα ψώνια του, διάλεγε τα δώρα του… Χαμόγελα παντού παρά την κρίση και τα προβλήματα. Μπήκα στο εστιατόριο για να τσιμπήσω κάτι πρόχειρα. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν με την παρέα του ο τραγουδιστής Λεωνίδας Βελής.
Κάποια στιγμή, έξω από τη τζαμαρία του εστιατορίου είδα μια Γιαγιά να κοιτάει εξεταστικά τα καλούδια του μαγαζιού, τα φαγητά δηλαδή και τους μεζέδες που υπήρχαν στη βιτρίνα. Στάθηκε αρκετά λεπτά και την παρατήρησα. Μεγάλη σε ηλικία έδειχνε, τσακισμένη από τα χρόνια, με τις κακουχίες να φαίνονται ολοκάθαρα στο πρόσωπό της αλλά και στο ντύσιμό της. Παρ’ όλα αυτά είχε μια αγέρωχη ματιά, μια αξιοπρέπεια.
Με έκπληξη είδα τον Λεωνίδα Βελή να σηκώνεται από τη θέση του να βγαίνει έξω και να την πλησιάζει. Δεν άκουγα τι της έλεγε αλλά κατάλαβα πως της έδινε ευχές και από τις κινήσεις των χεριών του και τα παρακάλια του, συνειδητοποίησα πως της πρότεινε να καθίσει μαζί του και να την κεράσει. Να της κάνει το τραπέζι δηλαδή. Ο Τραγουδιστής επέμενε αλλά και η Γιαγιά αρνιόταν. Σηκώθηκα κι εγώ και πλησίασα όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Ο Βελής της εξηγούσε όσο πιο ευγενικά γινόταν πως το «κέρασμα» είναι λόγω των άγιων ημερών και δεν πρέπει να αρνηθεί αλλά η Γιαγιά ήταν ανένδοτη: «Σ’ ευχαριστώ παιδάκι μου, χρόνια πολλά να έχεις, αλλά δεν μπορώ, δεν θέλω… δεν, δεν, δεν….».
Τότε ο Τραγουδιστής ψιθύρισε κάτι στο αυτί ενός φίλου του, από εκείνους που ήταν στην παρέα του και συνέχισε το κουβεντολόι με τη γριούλα. Τη ρώτησε από πού είναι, αν έχει οικογένεια, τέτοια πράγματα…
Γύρισα στο τραπέζι μου συγκινημένη και με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη είδα το φίλο του να έρχεται με μια γεμάτη τσάντα με φαγητά του εστιατορίου σε πακέτο. Ο Βελής τον ευχαρίστησε και πάντα με χαμόγελο παρακάλεσε τη Γιαγιά να μην αρνηθεί το δώρο του. Εκείνη πάλι δεν δεχόταν αλλά τελικά με τα πολλά κράτησε την τσάντα. Μίλησαν λίγο ακόμα και την είδα να δίνει το χέρι της στον Τραγουδιστή και να τον αποχαιρετά. Εκείνος της χάιδεψε την πλάτη στοργικά κι ήρθε πάλι στη θέση του, στους φίλους του.
Έβλεπα την γιαγιά να χάνεται από τα μάτια μου σιγά σιγά βαδίζοντας αργά, κουρασμένα, αλλά περήφανα.
Αυτή η σκηνή είναι το ωραιότερο δώρο που έλαβα τις φετινές γιορτές.
• Η αναγνώστρια που μας έστειλε το κείμενο δεν επιθυμεί να δημοσιοποιηθεί το όνομά της. Την ευχαριστούμε θερμά και της ευχόμαστε Χρόνια Πολλά και μια Νέα Χρονιά με ανάλογες εικόνες ανθρωπιάς και συγκίνησης.
Κάποια στιγμή, έξω από τη τζαμαρία του εστιατορίου είδα μια Γιαγιά να κοιτάει εξεταστικά τα καλούδια του μαγαζιού, τα φαγητά δηλαδή και τους μεζέδες που υπήρχαν στη βιτρίνα. Στάθηκε αρκετά λεπτά και την παρατήρησα. Μεγάλη σε ηλικία έδειχνε, τσακισμένη από τα χρόνια, με τις κακουχίες να φαίνονται ολοκάθαρα στο πρόσωπό της αλλά και στο ντύσιμό της. Παρ’ όλα αυτά είχε μια αγέρωχη ματιά, μια αξιοπρέπεια.
Με έκπληξη είδα τον Λεωνίδα Βελή να σηκώνεται από τη θέση του να βγαίνει έξω και να την πλησιάζει. Δεν άκουγα τι της έλεγε αλλά κατάλαβα πως της έδινε ευχές και από τις κινήσεις των χεριών του και τα παρακάλια του, συνειδητοποίησα πως της πρότεινε να καθίσει μαζί του και να την κεράσει. Να της κάνει το τραπέζι δηλαδή. Ο Τραγουδιστής επέμενε αλλά και η Γιαγιά αρνιόταν. Σηκώθηκα κι εγώ και πλησίασα όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Ο Βελής της εξηγούσε όσο πιο ευγενικά γινόταν πως το «κέρασμα» είναι λόγω των άγιων ημερών και δεν πρέπει να αρνηθεί αλλά η Γιαγιά ήταν ανένδοτη: «Σ’ ευχαριστώ παιδάκι μου, χρόνια πολλά να έχεις, αλλά δεν μπορώ, δεν θέλω… δεν, δεν, δεν….».
Τότε ο Τραγουδιστής ψιθύρισε κάτι στο αυτί ενός φίλου του, από εκείνους που ήταν στην παρέα του και συνέχισε το κουβεντολόι με τη γριούλα. Τη ρώτησε από πού είναι, αν έχει οικογένεια, τέτοια πράγματα…
Γύρισα στο τραπέζι μου συγκινημένη και με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη είδα το φίλο του να έρχεται με μια γεμάτη τσάντα με φαγητά του εστιατορίου σε πακέτο. Ο Βελής τον ευχαρίστησε και πάντα με χαμόγελο παρακάλεσε τη Γιαγιά να μην αρνηθεί το δώρο του. Εκείνη πάλι δεν δεχόταν αλλά τελικά με τα πολλά κράτησε την τσάντα. Μίλησαν λίγο ακόμα και την είδα να δίνει το χέρι της στον Τραγουδιστή και να τον αποχαιρετά. Εκείνος της χάιδεψε την πλάτη στοργικά κι ήρθε πάλι στη θέση του, στους φίλους του.
Έβλεπα την γιαγιά να χάνεται από τα μάτια μου σιγά σιγά βαδίζοντας αργά, κουρασμένα, αλλά περήφανα.
Αυτή η σκηνή είναι το ωραιότερο δώρο που έλαβα τις φετινές γιορτές.
• Η αναγνώστρια που μας έστειλε το κείμενο δεν επιθυμεί να δημοσιοποιηθεί το όνομά της. Την ευχαριστούμε θερμά και της ευχόμαστε Χρόνια Πολλά και μια Νέα Χρονιά με ανάλογες εικόνες ανθρωπιάς και συγκίνησης.
