Θα μου επιτρέψετε να πω «δύο λόγια» σχετικά για τον Μανώλη Χιώτη, μιας και πάλι γίνονται «συγκρίσεις». Δυστυχώς οι περισσότεροι γνωρίζουν το έργο του, αλλά και την ιστορία του μπουζουκιού γενικότερα, από το 1955 και το «Σε λίγα δευτερόλεπτα».
Ο Μανώλης Χιώτης καταρχήν εμφανίζεται στην Ελληνική δισκογραφία σαν εκτελεστής το 1937 (17 ετών) και μάλιστα δίπλα στα ιερά τέρατα συνθετών όλων των εποχών. Για ποιον να μιλήσουμε; Μπαγιαντέρα; Τούντα; Σκαρβέλη; Βαμβακάρη; Χατζηχρήστο; Τσιτσάνη; Το 1938 ηχογραφεί το πρώτο του σαν σολίστ ορχηστρικό, «Το πέρασμα» του Δ. Γκόγκου (Μπαγιαντέρα). Το 1940 σε ηλικία 20 μόλις ετών ηχογραφεί την αθάνατη επιτυχία του «Δεν λες το ναι κι εσύ (το χρήμα δεν το λογαριάζω)». Συνεχίζει φυσικά σαν μόνιμος εκτελεστής στις εταιρείες τότε, αλλά πλέον σαν συνθέτης και στιχουργός, να γράφει λαϊκά αριστουργήματα... Μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μάλιστα, το πρώτο τραγούδι που ηχογραφήθηκε ήταν σύνθεση δική του, το «Ψιλό γαζί» με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει και δίνει νέα στοιχεία στην Ελληνική λαϊκή μουσική ειδικότερα στο μπουζούκι, έχοντας όπως όλοι οι σολίστ εκείνης της εποχής, ακούσματα «ξενόφερτα» και πάνω από όλα καλλιτεχνικές ανησυχίες… Οι συνθέσεις του αποτελούν όχι μόνο παράδειγμα ασύλληπτης δεξιοτεχνίας ακόμα και για τη σημερινή εποχή, διότι πέρα από την ταχύτητα, ήταν όλες οι νότες πεντακάθαρες και ακριβείς, με νόημα και χρώμα, αλλά και ταυτόχρονα σπουδή αρμονίας… Αυτό για έναν μουσικό με γνώσεις είναι πλούτος, διότι γνωρίζοντας τη διαδικασία, υπάρχει μεγαλύτερη κατανόηση στο τι παίζει...
Ο Μανώλης Χιώτης εκτός από δεξιοτεχνικό και συνθετικό πρότυπο, υπήρξε και παράδειγμα προς όλους σαν καλλιτέχνης επί σκηνής… Τα ρούχα του, το ντύσιμο, το στήσιμο, η συνέπεια του... Αντίθετα με το σημερινό «χύμα» που πλέον εμφανίζονται «συνάδελφοι» στη σκηνή, με μπλουζάκια κοντομάνικα, σκισμένο τζίν και παπουτσάκια σπορτέξ... Έδινε μεγάλη έμφαση σε λεπτομέρειες και ειδικότερα στην εμφάνιση του και στην μελέτη του.
Δεν πήγαινε στο στούντιο ποτέ χωρίς πρώτα να μελετήσει... Υπήρξε και ακόμα είναι δάσκαλος όλων των μεταγενέστερων σολίστ κυριολεκτικά και μεταφορικά... Είχε «όλο το πακέτο»... Έτη φωτός μπροστά, άφησε τη μεγαλύτερη κληρονομιά για το όργανο που λέγεται μπουζούκι... Όλοι οι «φίρμες» σολίστ πάτησαν πάνω στον Χιώτη, ακόμα και κάποιοι που σήμερα έχουν το θράσος να λένε πως τον «ξεπέρασαν» (εδώ γελάμε μόνο).
Εάν δεν υπήρχαν αυτά τα παραδείγματα από τον Χιώτη κυρίως, και κάποιους άλλους σολίστ της τότε εποχής, οι οποίοι τόλμησαν, οι μετέπειτα δε θα είχαν που να πατήσουν/-με... Αυτοί οι άνθρωποι παρθενογένεσαν σε μεγάλο βαθμό. Οι 90% μετά απλά, αναπαράγουν χωρίς καμία ταυτότητα προσωπική... Ούτε στον ήχο, ούτε στη φρασεολογία που εν τέλει, αυτό είναι το ζητούμενο και όχι εάν τρέχεις πιο γρήγορα από τον άλλον...
Γενικότερα οι συγκρίσεις είναι κακό και ανούσιο πράγμα... Ειδικότερα όμως, όταν αναφερόμαστε στον Μανώλη Χιώτη, όπως λέει ένα τραγούδι του Παπαϊωάννου, «Βλέπε, άκου… ΜΗ ΜΙΛΑΣ!».
Ο Μανώλης Χιώτης καταρχήν εμφανίζεται στην Ελληνική δισκογραφία σαν εκτελεστής το 1937 (17 ετών) και μάλιστα δίπλα στα ιερά τέρατα συνθετών όλων των εποχών. Για ποιον να μιλήσουμε; Μπαγιαντέρα; Τούντα; Σκαρβέλη; Βαμβακάρη; Χατζηχρήστο; Τσιτσάνη; Το 1938 ηχογραφεί το πρώτο του σαν σολίστ ορχηστρικό, «Το πέρασμα» του Δ. Γκόγκου (Μπαγιαντέρα). Το 1940 σε ηλικία 20 μόλις ετών ηχογραφεί την αθάνατη επιτυχία του «Δεν λες το ναι κι εσύ (το χρήμα δεν το λογαριάζω)». Συνεχίζει φυσικά σαν μόνιμος εκτελεστής στις εταιρείες τότε, αλλά πλέον σαν συνθέτης και στιχουργός, να γράφει λαϊκά αριστουργήματα... Μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μάλιστα, το πρώτο τραγούδι που ηχογραφήθηκε ήταν σύνθεση δική του, το «Ψιλό γαζί» με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει και δίνει νέα στοιχεία στην Ελληνική λαϊκή μουσική ειδικότερα στο μπουζούκι, έχοντας όπως όλοι οι σολίστ εκείνης της εποχής, ακούσματα «ξενόφερτα» και πάνω από όλα καλλιτεχνικές ανησυχίες… Οι συνθέσεις του αποτελούν όχι μόνο παράδειγμα ασύλληπτης δεξιοτεχνίας ακόμα και για τη σημερινή εποχή, διότι πέρα από την ταχύτητα, ήταν όλες οι νότες πεντακάθαρες και ακριβείς, με νόημα και χρώμα, αλλά και ταυτόχρονα σπουδή αρμονίας… Αυτό για έναν μουσικό με γνώσεις είναι πλούτος, διότι γνωρίζοντας τη διαδικασία, υπάρχει μεγαλύτερη κατανόηση στο τι παίζει...
Είχε «όλο το πακέτο»
Ο Μανώλης Χιώτης εκτός από δεξιοτεχνικό και συνθετικό πρότυπο, υπήρξε και παράδειγμα προς όλους σαν καλλιτέχνης επί σκηνής… Τα ρούχα του, το ντύσιμο, το στήσιμο, η συνέπεια του... Αντίθετα με το σημερινό «χύμα» που πλέον εμφανίζονται «συνάδελφοι» στη σκηνή, με μπλουζάκια κοντομάνικα, σκισμένο τζίν και παπουτσάκια σπορτέξ... Έδινε μεγάλη έμφαση σε λεπτομέρειες και ειδικότερα στην εμφάνιση του και στην μελέτη του.
Δεν πήγαινε στο στούντιο ποτέ χωρίς πρώτα να μελετήσει... Υπήρξε και ακόμα είναι δάσκαλος όλων των μεταγενέστερων σολίστ κυριολεκτικά και μεταφορικά... Είχε «όλο το πακέτο»... Έτη φωτός μπροστά, άφησε τη μεγαλύτερη κληρονομιά για το όργανο που λέγεται μπουζούκι... Όλοι οι «φίρμες» σολίστ πάτησαν πάνω στον Χιώτη, ακόμα και κάποιοι που σήμερα έχουν το θράσος να λένε πως τον «ξεπέρασαν» (εδώ γελάμε μόνο).
Εάν δεν υπήρχαν αυτά τα παραδείγματα από τον Χιώτη κυρίως, και κάποιους άλλους σολίστ της τότε εποχής, οι οποίοι τόλμησαν, οι μετέπειτα δε θα είχαν που να πατήσουν/-με... Αυτοί οι άνθρωποι παρθενογένεσαν σε μεγάλο βαθμό. Οι 90% μετά απλά, αναπαράγουν χωρίς καμία ταυτότητα προσωπική... Ούτε στον ήχο, ούτε στη φρασεολογία που εν τέλει, αυτό είναι το ζητούμενο και όχι εάν τρέχεις πιο γρήγορα από τον άλλον...
Γενικότερα οι συγκρίσεις είναι κακό και ανούσιο πράγμα... Ειδικότερα όμως, όταν αναφερόμαστε στον Μανώλη Χιώτη, όπως λέει ένα τραγούδι του Παπαϊωάννου, «Βλέπε, άκου… ΜΗ ΜΙΛΑΣ!».
