Στις παλιές φωτογραφίες μουσικών και ορχηστρών μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον επίμονο ερευνητή κρύβουν όχι τα κεντρικά κι ίσως πιο στημένα πρόσωπα (η τραγουδίστρια ή ο σολίστας, ας πούμε) αλλά τα περιφερειακά άτομα, αυτοί στην πίσω σειρά, οι μουσικοί συνοδείας, οι κιθαριστές – αυτοί ίσως και να διατηρούσαν το κλίμα και το άρωμα της στιγμής.
Ο κιθαριστής δεν ήταν συνήθως η πρώτη μούρη, ο πρωταγωνιστής του ασπρόμαυρου κάδρου αλλά ήταν εκεί στην άκρη, αρμονικό στήριγμα του ή της καλλίφωνης σταρ, του βιρτουόζου μπουζουξή, του χρυσοδάχτυλου βιολιστή. Στο ελληνικό ρεμπέτικο και λαϊκό πάλκο, που αφανίστηκε στον ορυμαγδό της τηλεοπτικής επέλασης, είχα την περιέργεια να μάθω για τον Ζαχαρία Κασιμάτη, τον «τσιμπητό» αλλά ηχογραφημένο στην Αμερική Γιώργο Κατσαρό, τον Κωστή Μπέζο, τον Κώστα Καρίπη, τον Σπύρο Περιστέρη, τους θεμελιωτές της λεγόμενης λαϊκής κιθάρας…
Οι σπουδαίοι τραγουδοποιοί αλλά και κιθαριστές όπως ο Βαγγέλης Παπάζογλου και o Κώστας Σκαρβέλης στη συνέχεια πρόσθεσαν δημιουργική φλέβα ενώ η αμέσως επόμενη φουρνιά είχε να δώσει σπουδαίους σολίστες, αν και όχι μόνο αφοσιωμένους στο όργανο: τον Στεφανάκη Σπιτάμπελο, τον Δημήτρη Στεργίου ή Μπέμπη, τον Γιάννη Σταματίου ή Σπόρο, τον Γιάννη Δέδε και βέβαια τον αδικημένο, αν σταθείς μόνο στη σολιστική του ικανότητα (γιατί υπήρξε ο πλέον τολμηρός και καινοτόμος τραγουδοποιός μέχρι σήμερα) Μανώλη Χιώτη.
Αυτός όλος ο εδώδιμος μουσικός πλούτος, που μέχρι τώρα πήγαινε από γενιά σε γενιά κι από πάλκο σε πάλκο έμενε ακατάγραπτος κι αναξιοποίητος. Αυτό, που για πρώτη φορά ίσως στις μέρες μας γίνεται προσπάθεια να συμβεί, είναι να συστηματοποιηθεί και να καταγραφεί ένα ολόκληρο μουσικό ύφος πια κι ένας ξεχωριστός τρόπος παιξίματος της κιθάρας, που εδώ επινοήθηκε κι εδώ αναπτύχθηκε. Πρωτεργάτης σ’ αυτό το project ένας σημαντικός κιθαριστής των ημερών μας, ο Δημήτρης Μυστακίδης, συνεργάτης γνωστών καλλιτεχνών αλλά και παιδαγωγός (ερ.δι.π β΄) στα ΤΕΙ Ηπείρου στο τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής εδώ κι έντεκα χρόνια. Έχοντας ασχοληθεί ο Μυστακίδης, όσο λίγοι με τις χορδές της λαϊκής κιθάρας, καταγράφει τον τρόπο της και θέλει να τον μεταδώσει με μια έκδοση – crowdfunding λέγεται στα ελληνικά-- αλλά η Κρίση επιμένει να κρατήσει όλο αυτό το πόνημα ζωής ανέκδοτο. Ο αντιρρησίας αναγνώστης θα μας την πει με το λογικό επιχείρημα «Εδώ ο κόσμος χάνεται… Αν περισσεύει κανένα ευρουλάκι, ας πάει σε κανέναν που πεινάει…» και δε θα διαφωνήσω – η ιεράρχηση αυτή είναι. Αντιτείνω όμως πως δεν μπορεί, όλο και θα υπάρχουν, κάποιες και κάποιοι που θα ‘χουν τη δυνατότητα, την ευαισθησία και την άνεση άσε που η μέσα πείνα (αυτή που προέρχεται από το έλλειμμα γνώσης, πολιτισμού και ιστορικότητας) είναι πάντα πιο δύσκολη κι επώδυνη.
Πηγή: protagon.gr
