Καλοκαιρινές συναυλίες και γκρίνια

Παραπονιούνται οι διοργανωτές. Παραπονιούνται οι καλλιτέχνες. Παραπονιούνται οι δισκογραφικές. Παραπονιούνται όλοι.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Δεν πάνε πολύ καλά οι συναυλίες της φετινής καλοκαιρινής σαιζόν. Αν εξαιρέσουμε ορισμένες περιπτώσεις που έχουν το «κοκκαλάκι της νυχτερίδας» (λέγε με, Χαρούλη Γιάννη), οι υπόλοιποι δεν «φισκάρουν» τα θέατρα και τις πλατείες. Και δώστου παράπονο (στην καλύτερη) και δώστου γκρίνια (συνήθως). Τις πταίει; Ποιος είναι ο φταίχτης;  Που έχουμε κάνει λάθος;

Για μένα, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περίσκεψη. Στην επανάληψη βρίσκεται η απάντηση. Στην εμμονική επανάληψη μάλιστα. Οι καλλιτέχνες μας στις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά και στις συνεργασίες που επιλέγουν να κάνουν, δεν ρισκάρουν. Δεν δοκιμάζουν νέα πράγματα. Για σκεφτείτε το: κύκλοι είναι που επαναλαμβάνονται. Κύκλοι με επίκεντρο έναν ή δυο καλλιτέχνες συνήθως. Κύκλοι ομόκεντροι, σύνολα, υποσύνολα και άλλες μαθηματικές ορολογίες του όλου ή του μέρους. Παρέες που συνεργάζονται χρόνια παίζοντας τα ίδια (πάνω – κάτω) τραγούδια, κάνοντας τα ίδια (πάνω – κάτω) αστεία, με τις ίδιες (πάνω – κάτω) ιστορίες και τις ίδιες (πάνω – κάτω) ορχήστρες κ.ο.κ. Κάποτε κοροϊδεύαμε τον Τσακνή και το Μαχαιρίτσα επειδή συνεργάζονταν για πολλά χρόνια και τώρα το αντιμετωπίζουμε σε όλο το φάσμα της ελληνικής καλλιτεχνικής συνύπαρξης στη σκηνή.

Αν το αντιστρέψουμε όλο αυτό, φυσικά και δεν χάνεται η φετινή Πρωτοψάλτη στη συνεργασία της με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Φυσικά δεν χάνεται και το αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο με Νταλάρα, Παπακωνσταντίνου και Πασχαλίδη. Ούτε και ο Αγγελάκας με τον Παυλίδη χάνονται. Από εκεί και πέρα, τι; Ποιες άλλες συναυλίες ιντριγκάρουν το ακροατήριο εκτός από εκείνες των ξένων καλλιτεχνών και μάλιστα εκείνων που πρώτη φορά εμφανίζονται στη χώρα μας; Γιατί κι εκείνοι που έρχονται και ξαναέρχονται και επανέρχονται αντιμετωπίζονται σαν γραφικοί, ξεπεσμένοι και διάφορα άλλα τέτοια που σαν αποτέλεσμα έχουν τη λιγοστή προπώληση και τη χαμηλή προσέλευση.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, αλλά τα ίδια απαιτεί και η καλλιτεχνική επιτυχία που είναι συνυφασμένη μαζί τους. Ειδικά αν, κατά το παρελθόν, αυτή (η επιτυχία) έχει κατακτηθεί με την ίδια δοκιμασμένη συνταγή επί σειρά ετών και εμφανίσεων. Το ρίσκο και η τέχνη είναι έννοιες αλληλένδετες που αλληλοτροφοδοτούνται εις τους αιώνες. Η εξέλιξη που επιτυγχάνεται μέσα από την καταπολέμηση του φόβου της αποτυχίας και της επανάληψης οδηγεί (αν όχι στην επιτυχία) στην καλλιτεχνική κάθαρση. Και τότε το κοινό ακολουθεί. Ίσως όχι αμέσως, ίσως όχι τυφλά, αλλά εν τέλει ακολουθεί. Αν του σερβίρεις διαρκώς το ίδιο πιάτο, θα σε «στήσει» στο ραντεβού σας. Κι αν το εξωτερικό (οικονομικό) περιβάλλον είναι αφιλόξενο, όπως στη δική μας συγκυρία, τότε η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη.

Παραπονιούνται οι διοργανωτές. Παραπονιούνται οι καλλιτέχνες. Παραπονιούνται οι δισκογραφικές. Παραπονιούνται όλοι. Δεν πάνε πολύ καλά οι συναυλίες της φετινής καλοκαιρινής σαιζόν. Ναι, γιατί παραπονιέται πριν από όλους το κοινό. Οι πελάτες για να μιλήσουμε τη γλώσσα της αγοράς. Και πως παραπονιούνται; Απουσιάζουν. Κι ο πελάτης, πως το λένε; Α, ναι: έχει πάντα δίκιο. Όχι;

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!