το εξής: «η μουσική ήταν πολύ καλύτερη όταν την τραγουδούσαν άσχημοι άνθρωποι». Κοντοστάθηκα και άρχισα να αναρωτιέμαι τι ακριβώς εννοούσε ο «ποιητής». Τα συμπεράσματα δεν άργησαν να έρθουν…
Προφανώς η λέξη «άσχημοι» δεν χρησιμοποιήθηκε στην κυριολεκτική της έννοια, αλλά μεταφορικά με σκοπό να πικάρει όλο αυτό το δήθεν star system που τα τελευταία χρόνια έχει γεμίσει την μουσική βιομηχανία με καλαίσθητα κορμιά και χαριτωμένες φατσούλες που παρουσιάζονται με την ιδιότητα του τραγουδιστή ή της τραγουδίστριας. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια πλέον ακούμε με τα μάτια... Όλοι και όλες μια κοψιά, το ίδιο παραμύθι και από ουσία μηδέν.
Το φαινόμενο αυτό έχει ξεκινήσει πάρα πολλά χρόνια πριν αλλά ειδικά την τελευταία 10ετία έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σπουδαίοι ερμηνευτές που παρουσιάζονται σαν το μέλλον του τραγουδιού με φοβερά σουξέ -συνήθως κάποιων εβδομάδων- και τραγουδίστριες που τραγουδάνε φορώντας τα απολύτως απαραίτητα, προς τέρψη των θαμώνων νυχτερινών κέντρων που κάνουνε μπανιστήρι μετά μουσικής.
Σαφέστατα υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρχουν σπουδαίες φωνές, δυστυχώς όμως οι εταιρίες και τα ραδιόφωνα μας βομβαρδίζουν καθημερινά με αυτούς που όπως λένε «έχουν όλο το πακέτο». Ωραίο πρόσωπο, γυμνασμένους κοιλιακούς, περίτεχνα τατουάζ και αν έχουνε και λίγη φωνή είναι όλα τέλεια. Υπάρχουν τραγουδιστές που με το που εμφανίστηκαν παρουσιάστηκαν σαν φίρμες από την πρώτη στιγμή. Είναι ένα απίστευτο περιστατικό marketing που καταφέρνει να κάνει τους ακροατές να τους ακολουθούν σε όλες τους τις εμφανίσεις θεωρώντας τους σπουδαίους. Αν όμως τους ρωτήσεις να σου πουν 5 τραγούδια τους δεν ξέρουν ούτε ένα. Άσε που πλέον δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος και ποια τραγουδάει. Όλοι έχουν την ίδια φωνή και τα ίδια τραγούδια.
Τραγουδιστές και τραγουδίστριες που πριν 10 χρόνια παίρνανε εκατομμύρια μεροκάματο και ήτανε στην κορυφή, σήμερα έχουν εξαφανιστεί ή δουλεύουνε σε μαγαζιά πολύ μικρά με το μεροκάματο τους να έχει υποστεί μείωση μέχρι και 80%. Αυτό προφανώς σημαίνει ότι όλο το παραμύθι που είχανε στήσει οι εταιρίες γύρω τους τελείωσε και ο κόσμος πια τους βαρέθηκε. Έτσι είναι άλλωστε το concept. Καλλιτέχνες με ημερομηνία λήξεως.
Η διαφορά λοιπόν με τους παλιούς τραγουδιστές είναι ότι τότε το πρώτο που κοιτάγανε οι εταιρίες ήταν να υπάρχει η φωνή και μετά όλα τα άλλα. Ποιος άλλωστε μπορεί να μπερδέψει τη φωνή του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, του Αγγελόπουλου, της Πόλυς Πάνου, της Καίτης Γκρέυ, της Γιώτας Λύδια και τόσων άλλων με κάποιου άλλου; Οι τραγουδιστές τότε κάνανε καριέρα με τη φωνή τους και τα τραγούδια τους και όχι αλλάζοντας κάθε μήνα συντρόφους ή δημιουργώντας δήθεν σκάνδαλα για να τους παίζουν τα μεσημεριανά και να είναι στην επικαιρότητα. Βέβαια και τα τραγούδια τους τότε μιλούσαν για την καθημερινότητα του απλού κόσμου. Σήμερα η μπάλα έχει χαθεί και όλα μιλάνε για αγάπες και χωρισμούς. Έχουν το ίδιο μονότονο θέμα και μοτίβο, μάλλον για να ταιριάζουν με τους ερμηνευτές τους.
Το συμπέρασμά μου λοιπόν ήτανε πως ο «ποιητής» μάλλον είχε δίκιο… Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα και ένα τραγούδι που περιγράφει με τον πλέον παραστατικό τρόπο τη σημερινή μουσική πραγματικότητα. Είναι τον προσωπικό δίσκο του Μιθριδάτη από τα Ημισκούμπρια και έχει τίτλο «Κάτι έχει πεθάνει εντός ψυγείου»…
Αξίζει να προσέξετε τα λόγια.
