και ατάλαντες «ψωνάρες» για λαϊκές τραγουδίστριες και πλαστικά μοντέλα «φτιαγμένα» και «μπογιατισμένα» με τον ιδανικό τρόπο ώστε να ξενερώνουν κάθε κανονικό άντρα, εκεί που τα «μαχαιρωμένα» πρόσωπα, τα σιλικονούχα βυζιά, οι κακοανεβασμένοι κώλοι και το αποκριάτικο ντύσιμο-γδύσιμο κάνουν πασαρέλα για να αηδιάζουμε όλοι εμείς που γουστάρουμε και ποθούμε τις όμορφες γυναίκες, έρχεται ένα ΜΑΡΙΑΝΘΑΚΙ (Μαριάνθη Λιουδάκη) τα ανατρέπει όλα και μας γεμίζει ελπίδα και χαρά.
Ένα νέο, δροσερό, γλυκό και πανέμορφο κορίτσι με ΉΘΟΣ, ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ, ΜΟΡΦΩΣΗ (ανεξάρτητα με το πανεπιστημιακό πτυχίο που έχει σαν φιλόλογος) με φωνή σα γάργαρο νερό και ερμηνεία με χρώμα και ποιότητα που ξεκινά από τα βάθη της πανάκριβης μουσικής μας παράδοσης και φτάνει μέχρι σήμερα και αύριο υποδεικνύοντας τι σημαίνει πραγματική εξέλιξη του λαϊκού μας τραγουδιού. Και όταν βλέπεις το ΜΑΡΙΑΝΘΑΚΙ λες να ένα πανέμορφο και δροσερό νέο κορίτσι, όταν όμως την ακούς αναρωτιέσαι: Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες ερμηνείες και τέτοιες συμπεριφορές στη ποιοτική και πολιτιστική κατρακύλα της Ελλάδας του 2012; Και όμως είναι. Και το ευχάριστο: Πολλά νέα αγόρια και κορίτσια βαδίζουν σε αυτά τα πολύτιμα πανάκριβα μουσικά «χνάρια».
Δεν ξέρω σε ποιόν άλλο τομέα υπάρχει ελπίδα σε αυτή την κατάντια που βρίσκεται η Ελλάδα του 2012. Στο λαϊκό μας τραγούδι όμως υπάρχει και είναι ΖΩΣΑ, ΠΑΡΟΥΣΑ και ΦΩΤΕΙΝΗ.
