Τόσες μέρες που γινόταν αναφορές για την απόφαση του Μίκη Θεοδωράκη να επιτρέψει στον Σάκη Ρουβά να ερμηνεύσει το έργο του «Άξιον εστί» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν μεταξύ άλλων «ας ακούσουμε πρώτα και μετά να κρίνουμε». Έτσι λοιπόν, ακούσαμε και μπορούμε να μιλήσουμε.
Ούσα έφηβη στη δεκαετία του ’90 και ακούγοντας αποκλειστικά ελληνική μουσική, ήμουν τόσο κατ’ επιλογή όσο και κατ’ ανάγκη ανάμεσα σε εκείνους που «μεγάλωσαν» με τα τραγούδια του Ρουβά. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που τον άκουσα και τον είδα σε διάφορες εμφανίσεις του. Αν και δεν ανήκα στους φανατικούς θαυμαστές του, δεν μπορούσα παρά να μην θαυμάσω την ικανότητά του να χορεύει, να τραγουδάει και να επικοινωνεί ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή, σκορπώντας ρίγη ικανοποίησης σε όλους εκείνους που τον ακολουθούσαν πιστά.
Ούσα έφηβη στη δεκαετία του ’90 και ακούγοντας αποκλειστικά ελληνική μουσική, ήμουν τόσο κατ’ επιλογή όσο και κατ’ ανάγκη ανάμεσα σε εκείνους που «μεγάλωσαν» με τα τραγούδια του Ρουβά. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που τον άκουσα και τον είδα σε διάφορες εμφανίσεις του. Αν και δεν ανήκα στους φανατικούς θαυμαστές του, δεν μπορούσα παρά να μην θαυμάσω την ικανότητά του να χορεύει, να τραγουδάει και να επικοινωνεί ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή, σκορπώντας ρίγη ικανοποίησης σε όλους εκείνους που τον ακολουθούσαν πιστά.