«Δεν θέλω να 'χω ελπίδα, μια σάπια είναι σανίδα», έλεγα σε ένα παλιότερο τραγούδι μου, την εποχή που παίζαμε και γράφαμε δίσκους με τους Ενδελέχεια, υπονοώντας (αν και δεν μου αρέσει να επεξηγώ τους στίχους μου θα το κάνω για την οικονομία του λόγου), ότι όποιος ελπίζει πως κάτι θα αλλάξει από μόνο του, δεν αντιδρά στην βία που δέχεται και υπομένει τα δεινά του ελπίζοντας, χάνοντας κάθε διάθεση για αντίσταση και τέλος σωριάζεται ηττημένος αφού έχει παρέλθει η ίδια του η ζωή.
Από τότε που γράφτηκε το τραγούδι (σ.σ κυκλοφόρησε το 2005), άλλαξαν πολλά. Η ανεργία εκτοξεύτηκε, οι μισθοί καρατομήθηκαν, οι φόροι γιγαντώθηκαν, η υγεία νόσησε μαζί με τον λαό και οι πληγές των μνημονίων δεν έχουν τέλος. Τα απανωτά χαστούκια των μνημονιακών υποχρεώσεων, που βαραίνουν αποκλειστικά και μόνο τους μικρομεσαίους προσπαθώντας να τους εξαφανίσουν σαν τάξη, μετέτρεψαν θαρρείς τον νεοέλληνα σε ζαλισμένο κοτόπουλο που πάει αδιαμαρτύρητα στο σφαγείο. Σαν λαός ελπίσαμε πολλές φορές, αλλάξαμε (πόσο ανόητα πιστέψαμε ότι θα άλλαζαν οι πολιτικές!) κυβερνήσεις στην προσπάθειά μας να αντιδράσουμε αναίμακτα και με ενδεδειγμένο τρόπο στη νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή λαίλαπα και στον στυγνό αμερικανικό καπιταλισμό. Οι κυβερνήσεις πέφτανε μα η αγάπη (το γαμήσι στην προκειμένη περίπτωση) έμενε, -ελπίζω να με συγχωρέσει ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης για την κακοποίηση του στίχου-, πέφτανε λοιπόν οι κυβερνήσεις και ο νεοέλληνας παρακολουθούσε άφωνος τον ένα μετά τον άλλο επαγγελματία, ρουφιάνο πολιτικό να του κατονομάζει «άσπρο» εκείνο που χτες καλούσε «μαύρο». Με κορυφαίο του χορού τον σύντροφο (μαζί δεν φάγαμε ποτέ) Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν άφησε ούτε μια φράση, ούτε μια ιδέα, ούτε ένα τσιτάτο, ούτε μια καταγγελία που να μην αλλάξει προς το ακριβώς αντίθετο. Αν κάποιος ακούσει τους λόγους που έβγαζε πριν γίνει πρωθυπουργός και μετά, θα νομίζει ότι πρόκειται για φαρσοκωμωδία και πως εκείνος είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας ηθοποιός.
Η μεγαλύτερη «προσφορά» του Αλέξη Τσίπρα στον τωρινό και μελλοντικό όλεθρο της χώρας είναι η νομιμοποίηση του πολιτικού ψέματος. Το πολιτικό ψέμα βέβαια μας είναι γνωστό και την εποχή της δεξιάς «αξιοκρατίας», των Παπανδρεϊκών «θα», του Σαμαρικού ψευτοτσαμπουκά, της ναζιστικής ακροδεξιάς «πατριδολατρείας» αλλά η νομιμοποίησή του δεν είχε ακόμα επικυρωθεί. Μετά τον Αλέξη δεν θα κάνει, πλέον, σε κανέναν εντύπωση αν εκλέγεσαι με πολιτικές θέσεις τις οποίες την επομένη της εκλογής σου αντιστρέφεις και κάνεις ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που προκήρυσσες. Μπορείς πλέον να λες ό,τι θες! Μπορείς να λες δηλαδή, δεν θα σας φορολογήσω τα σπίτια και μόλις εκλέγεσαι να τα φορολογείς, δεν θα σας κόψω μισθούς και συντάξεις, δεν θα αυξήσω φόρους και να το κάνεις, με την ίδια ακριβώς λογική μπορεί να εκλεγεί κάποιος που θα τάζει τα πάντα: δουλειά, ειρήνη, ισότητα, ευμάρεια, και μετά την εκλογή του να κάνει τα ακριβώς αντίθετα, καίγοντας τη χώρα και τον λαό της. Ένας νέος Χίτλερ, ένας νέος Φράνκο, ένας νέος Μουσολίνι. Όταν νομιμοποιείς την εξαπάτηση ενός ολόκληρου λαού στο όνομα της ανάγκης, νομιμοποιείς τον φασισμό. Όταν βαπτίζεις το άσπρο μαύρο και το όχι ναι, νομιμοποιείς το ψέμα, την απάτη, τον εμπαιγμό.
Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια ο νεολαίος του τότε Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας μας υποδέχτηκε με καθυστέρηση μισής ώρας σε μια συναυλία που οργάνωνε η οργάνωση της νεολαίας του στην Θεσσαλονίκη και θα λαμβάναμε μέρος ως «Ενδελέχεια». Σαν συγκρότημα είχαμε την «κάκιστη», όπως αποδείχτηκε πολλές φορές, συνήθεια να είμαστε πάντα στην ώρα μας στα ραντεβού. Λόγω της καθυστέρησης των διοργανωτών, της κούρασης από το πολύωρο ταξίδι και της γενικότερης ανοργανωσιάς που επικρατούσε στο χώρο της συναυλίας, στήθηκε μεταξύ συγκροτήματος και Αλέξη ένας μικρός «ελληνικός» καυγάς. Μετά την ένταση έγινε το τσεκ του ήχου, ακολούθησε η συναυλία και όλα μέλι γάλα. Έμεινε όμως ένα αγκάθι, γιατί τα ψέματα που ειπώθηκαν ως δικαιολογία ήταν μεν αθώα, αλλά ήταν ψέματα. Δεν ξέρω αν μετά το επεισόδιο εκείνο ο Αλέξης συνέχισε να ακούει τα τραγούδια μας ή αν σιχάθηκε την απαίτησή μας να είσαι συνεπής, καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν και αναρριχήθηκε στην κορυφή της ηγεσίας του κόμματός του, θα ‘λεγε κανείς πως πίστεψε τα λόγια εκείνου του τραγουδιού μας, που δεν ήθελε την ελπίδα, και έκανε το παν για να πραγματοποιήσει τη θέληση του συγγραφέα. Σκότωσε λοιπόν την ελπίδα, την σκότωσε με τις ψεύτικες υποσχέσεις, την συνέθλιψε με την κωλοτούμπα, την έθαψε με το δημοψήφισμα. Την εξαφάνισε με τους πασόκους που μάζεψε στην αυλή του, και με τις επικύψεις που χάρισε στους ξένους, με τα συμβόλαια που υπογράφει καθ' υπόδειξιν των δανειστών ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία όσο - όσο. Οφείλω όμως να παραδεχτώ την προσφορά του στη ελληνική φιλοσοφία μιας και μετά από αιώνες λανθασμένης άποψης περί του αντιθέτου, απέδειξε ότι το μη χείρον δεν είναι βέλτιστο αλλά χείριστο και αυτό θα πρέπει να το έχουμε υπόψη μας όσο ετοιμάζονται να αναλάβουν οι νέοι «σωτήρες» και σφουγγοκωλάριοι της ευρωπαϊκής τουαλέτας, Μητσοτάκηδες και Σία.
Επιτέλους η ελπίδα πέθανε, δεν υπάρχει πια! Ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας.
Υ.Γ. Η συνεπωνυμία μου με τους πολιτικούς χρυσοκανθάρους των Χανίων είναι εντελώς συμπτωματική (και ατυχής θα συμπλήρωνα), και δηλώνω κατηγορηματικά ότι αυτοί που θα παραλάβουν στο μέλλον την πολιτική σκυτάλη θα είναι ακόμα χειρότεροι, και κοινωνικά ανάλγητοι. Ας μην σπεύσουν λοιπόν τυχόν θιγμένοι «σύντροφοι» να χαρακτηρίσουν το κείμενο ως φιλικά διακείμενο στην συντηρητική πλευρά γιατί δεν είναι.
Δημήτρης Μητσοτάκης
Αθήνα, 1/6/2016
Από τότε που γράφτηκε το τραγούδι (σ.σ κυκλοφόρησε το 2005), άλλαξαν πολλά. Η ανεργία εκτοξεύτηκε, οι μισθοί καρατομήθηκαν, οι φόροι γιγαντώθηκαν, η υγεία νόσησε μαζί με τον λαό και οι πληγές των μνημονίων δεν έχουν τέλος. Τα απανωτά χαστούκια των μνημονιακών υποχρεώσεων, που βαραίνουν αποκλειστικά και μόνο τους μικρομεσαίους προσπαθώντας να τους εξαφανίσουν σαν τάξη, μετέτρεψαν θαρρείς τον νεοέλληνα σε ζαλισμένο κοτόπουλο που πάει αδιαμαρτύρητα στο σφαγείο. Σαν λαός ελπίσαμε πολλές φορές, αλλάξαμε (πόσο ανόητα πιστέψαμε ότι θα άλλαζαν οι πολιτικές!) κυβερνήσεις στην προσπάθειά μας να αντιδράσουμε αναίμακτα και με ενδεδειγμένο τρόπο στη νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή λαίλαπα και στον στυγνό αμερικανικό καπιταλισμό. Οι κυβερνήσεις πέφτανε μα η αγάπη (το γαμήσι στην προκειμένη περίπτωση) έμενε, -ελπίζω να με συγχωρέσει ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης για την κακοποίηση του στίχου-, πέφτανε λοιπόν οι κυβερνήσεις και ο νεοέλληνας παρακολουθούσε άφωνος τον ένα μετά τον άλλο επαγγελματία, ρουφιάνο πολιτικό να του κατονομάζει «άσπρο» εκείνο που χτες καλούσε «μαύρο». Με κορυφαίο του χορού τον σύντροφο (μαζί δεν φάγαμε ποτέ) Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν άφησε ούτε μια φράση, ούτε μια ιδέα, ούτε ένα τσιτάτο, ούτε μια καταγγελία που να μην αλλάξει προς το ακριβώς αντίθετο. Αν κάποιος ακούσει τους λόγους που έβγαζε πριν γίνει πρωθυπουργός και μετά, θα νομίζει ότι πρόκειται για φαρσοκωμωδία και πως εκείνος είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας ηθοποιός.
Η μεγαλύτερη «προσφορά» του Αλέξη Τσίπρα στον τωρινό και μελλοντικό όλεθρο της χώρας είναι η νομιμοποίηση του πολιτικού ψέματος. Το πολιτικό ψέμα βέβαια μας είναι γνωστό και την εποχή της δεξιάς «αξιοκρατίας», των Παπανδρεϊκών «θα», του Σαμαρικού ψευτοτσαμπουκά, της ναζιστικής ακροδεξιάς «πατριδολατρείας» αλλά η νομιμοποίησή του δεν είχε ακόμα επικυρωθεί. Μετά τον Αλέξη δεν θα κάνει, πλέον, σε κανέναν εντύπωση αν εκλέγεσαι με πολιτικές θέσεις τις οποίες την επομένη της εκλογής σου αντιστρέφεις και κάνεις ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που προκήρυσσες. Μπορείς πλέον να λες ό,τι θες! Μπορείς να λες δηλαδή, δεν θα σας φορολογήσω τα σπίτια και μόλις εκλέγεσαι να τα φορολογείς, δεν θα σας κόψω μισθούς και συντάξεις, δεν θα αυξήσω φόρους και να το κάνεις, με την ίδια ακριβώς λογική μπορεί να εκλεγεί κάποιος που θα τάζει τα πάντα: δουλειά, ειρήνη, ισότητα, ευμάρεια, και μετά την εκλογή του να κάνει τα ακριβώς αντίθετα, καίγοντας τη χώρα και τον λαό της. Ένας νέος Χίτλερ, ένας νέος Φράνκο, ένας νέος Μουσολίνι. Όταν νομιμοποιείς την εξαπάτηση ενός ολόκληρου λαού στο όνομα της ανάγκης, νομιμοποιείς τον φασισμό. Όταν βαπτίζεις το άσπρο μαύρο και το όχι ναι, νομιμοποιείς το ψέμα, την απάτη, τον εμπαιγμό.
Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια ο νεολαίος του τότε Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας μας υποδέχτηκε με καθυστέρηση μισής ώρας σε μια συναυλία που οργάνωνε η οργάνωση της νεολαίας του στην Θεσσαλονίκη και θα λαμβάναμε μέρος ως «Ενδελέχεια». Σαν συγκρότημα είχαμε την «κάκιστη», όπως αποδείχτηκε πολλές φορές, συνήθεια να είμαστε πάντα στην ώρα μας στα ραντεβού. Λόγω της καθυστέρησης των διοργανωτών, της κούρασης από το πολύωρο ταξίδι και της γενικότερης ανοργανωσιάς που επικρατούσε στο χώρο της συναυλίας, στήθηκε μεταξύ συγκροτήματος και Αλέξη ένας μικρός «ελληνικός» καυγάς. Μετά την ένταση έγινε το τσεκ του ήχου, ακολούθησε η συναυλία και όλα μέλι γάλα. Έμεινε όμως ένα αγκάθι, γιατί τα ψέματα που ειπώθηκαν ως δικαιολογία ήταν μεν αθώα, αλλά ήταν ψέματα. Δεν ξέρω αν μετά το επεισόδιο εκείνο ο Αλέξης συνέχισε να ακούει τα τραγούδια μας ή αν σιχάθηκε την απαίτησή μας να είσαι συνεπής, καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν και αναρριχήθηκε στην κορυφή της ηγεσίας του κόμματός του, θα ‘λεγε κανείς πως πίστεψε τα λόγια εκείνου του τραγουδιού μας, που δεν ήθελε την ελπίδα, και έκανε το παν για να πραγματοποιήσει τη θέληση του συγγραφέα. Σκότωσε λοιπόν την ελπίδα, την σκότωσε με τις ψεύτικες υποσχέσεις, την συνέθλιψε με την κωλοτούμπα, την έθαψε με το δημοψήφισμα. Την εξαφάνισε με τους πασόκους που μάζεψε στην αυλή του, και με τις επικύψεις που χάρισε στους ξένους, με τα συμβόλαια που υπογράφει καθ' υπόδειξιν των δανειστών ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία όσο - όσο. Οφείλω όμως να παραδεχτώ την προσφορά του στη ελληνική φιλοσοφία μιας και μετά από αιώνες λανθασμένης άποψης περί του αντιθέτου, απέδειξε ότι το μη χείρον δεν είναι βέλτιστο αλλά χείριστο και αυτό θα πρέπει να το έχουμε υπόψη μας όσο ετοιμάζονται να αναλάβουν οι νέοι «σωτήρες» και σφουγγοκωλάριοι της ευρωπαϊκής τουαλέτας, Μητσοτάκηδες και Σία.
Επιτέλους η ελπίδα πέθανε, δεν υπάρχει πια! Ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας.
Υ.Γ. Η συνεπωνυμία μου με τους πολιτικούς χρυσοκανθάρους των Χανίων είναι εντελώς συμπτωματική (και ατυχής θα συμπλήρωνα), και δηλώνω κατηγορηματικά ότι αυτοί που θα παραλάβουν στο μέλλον την πολιτική σκυτάλη θα είναι ακόμα χειρότεροι, και κοινωνικά ανάλγητοι. Ας μην σπεύσουν λοιπόν τυχόν θιγμένοι «σύντροφοι» να χαρακτηρίσουν το κείμενο ως φιλικά διακείμενο στην συντηρητική πλευρά γιατί δεν είναι.
Δημήτρης Μητσοτάκης
Αθήνα, 1/6/2016
