Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου δεν είναι απλά μια στιχουργός που έχει καθορίσει με την παρουσία της την ελληνική μουσική σκηνή, κυλάει το μελάνι της στο αίμα μας και αυτό από μόνο του μας κάνει αδελφοποιτούς, χρήσιμη υπόμνηση σε μια εποχή που ακόμα μια φορά διχαζόμαστε.
Την ονόμασαν Ευτυχία και ίσως η μόνη της σχέση με την ευτυχία να ήταν το όνομά της. Στο κορμί και την ψυχή της χαράχτηκε όλη η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Οι κατατρεγμοί, οι πίκρες, η απόγνωση, αλλά και η ελπίδα και η απαντοχή της αγάπης.
Κι εκείνη όλα τα παθήματα και τα μαθήματά της τα μετέτρεψε σε στίχους που ταιριάζουν στα χείλη όλων μας, σαν να ήταν δικά μας λόγια που εκείνη τους έδωσε το μέτρο.
Ανάμεσα σε όλα ξεχωρίζω ένα τραγούδι και από το τραγούδι μια στροφή. Πέντε γραμμές στο χαρτί, 22 λέξεις και 90 γράμματα.
Πώς μπόρεσε να χωρέσει μια ζωή σε αυτό τον ελάχιστο χώρο; Πως μπόρεσε να μιλήσει τόσο λιτά για το ανανταπόδοτο φευγαλέο δώρο της ζωής, για την ματαιότητα αλλά και για το μεγαλείο του;
Η Ευτυχία συνομιλούσε με το συλλογικό ασυνείδητο, ήταν ο άγγελος ενός προσωπικού της Θεού που της ψιθύριζε τις λέξεις κι εκείνη τις έγραφε βιαστικά σ’ ένα παλιόχαρτο για να τις μοιραστεί μ’ εμάς τους κοινούς θνητούς.
Να μας ορμηνέψει και να μας απελευθερώσει από τα δεσμά που οι ίδιοι περάσαμε στα χέρια μας, ευφευρίσκοντας πολύπλοκους τρόπους να μη ζούμε, αντί να χρησιμοποιήσουμε την ευφυία μας για να χαρούμε αυτό τον επίγειο παράδεισο που δεν αξίζαμε αλλά μας δόθηκε.
Όπως είχε γράψει και ο Εμπειρίκος να κάνουμε «…οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».
Η Παπαγιαννοπούλου καταφέρνει στο τραγούδι «Δυο πόρτες έχει η ζωή» να μιλήσει για τον αδυσώπητο χρόνο που δεν είναι ποτέ αρκετός, για την ευθραυστη ζωή, για την αυγή , το δειλινό της και να συμπυκνώσει, τις χαρές τις λύπες, τους φόβους τους έρωτες, τη δημιουργία, την αγωνία το όνειρο και την ευτυχία σε μια λέξη: «σεργιάνισα».
Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να `ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα
Ο Θεός της τα είπε και εκείνη τα έγραψε βιαστικά σ ένα παλιόχαρτο, ο Καζαντζίδης για να το τραγουδήσει έζησε και πέθανε και αναστήθηκε στο τέλος του και επιζεί ακόμα μέσα μας αθάνατος.
Ο Βασίλης Καραπατάκης έγραψε αυτή τη μαγική βασανισμένη μουσική.
Την ονόμασαν Ευτυχία και ίσως η μόνη της σχέση με την ευτυχία να ήταν το όνομά της. Στο κορμί και την ψυχή της χαράχτηκε όλη η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Οι κατατρεγμοί, οι πίκρες, η απόγνωση, αλλά και η ελπίδα και η απαντοχή της αγάπης.
Κι εκείνη όλα τα παθήματα και τα μαθήματά της τα μετέτρεψε σε στίχους που ταιριάζουν στα χείλη όλων μας, σαν να ήταν δικά μας λόγια που εκείνη τους έδωσε το μέτρο.
Ανάμεσα σε όλα ξεχωρίζω ένα τραγούδι και από το τραγούδι μια στροφή. Πέντε γραμμές στο χαρτί, 22 λέξεις και 90 γράμματα.
Πώς μπόρεσε να χωρέσει μια ζωή σε αυτό τον ελάχιστο χώρο; Πως μπόρεσε να μιλήσει τόσο λιτά για το ανανταπόδοτο φευγαλέο δώρο της ζωής, για την ματαιότητα αλλά και για το μεγαλείο του;
Η Ευτυχία συνομιλούσε με το συλλογικό ασυνείδητο, ήταν ο άγγελος ενός προσωπικού της Θεού που της ψιθύριζε τις λέξεις κι εκείνη τις έγραφε βιαστικά σ’ ένα παλιόχαρτο για να τις μοιραστεί μ’ εμάς τους κοινούς θνητούς.
Να μας ορμηνέψει και να μας απελευθερώσει από τα δεσμά που οι ίδιοι περάσαμε στα χέρια μας, ευφευρίσκοντας πολύπλοκους τρόπους να μη ζούμε, αντί να χρησιμοποιήσουμε την ευφυία μας για να χαρούμε αυτό τον επίγειο παράδεισο που δεν αξίζαμε αλλά μας δόθηκε.
Όπως είχε γράψει και ο Εμπειρίκος να κάνουμε «…οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».
Η Παπαγιαννοπούλου καταφέρνει στο τραγούδι «Δυο πόρτες έχει η ζωή» να μιλήσει για τον αδυσώπητο χρόνο που δεν είναι ποτέ αρκετός, για την ευθραυστη ζωή, για την αυγή , το δειλινό της και να συμπυκνώσει, τις χαρές τις λύπες, τους φόβους τους έρωτες, τη δημιουργία, την αγωνία το όνειρο και την ευτυχία σε μια λέξη: «σεργιάνισα».
Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να `ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα
Ο Θεός της τα είπε και εκείνη τα έγραψε βιαστικά σ ένα παλιόχαρτο, ο Καζαντζίδης για να το τραγουδήσει έζησε και πέθανε και αναστήθηκε στο τέλος του και επιζεί ακόμα μέσα μας αθάνατος.
Ο Βασίλης Καραπατάκης έγραψε αυτή τη μαγική βασανισμένη μουσική.
