Γιατί πέτυχαν οι Μποφίλιου, Καραμουρατίδης, Ευαγγελάτος
Γνώρισα τα παιδιά αρχές του 2009. Βρίσκονταν τότε σε μία περίοδο μεταβατική μετά την έκδοση από την Μικρή Άρκτο του επιτυχημένου τους album «Μέχρι το τέλος». Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μας συνάντηση απογευματάκι στα γραφεία του Metropolis στην Πανεπιστημίου 56. Μπήκαν ορμητικά και γέμισαν τον χώρο με έναν ενθουσιασμό ειλικρινή και καθηλωτικό. Τους «ερωτεύτηκα» με την πρώτη ματιά. Επιτέλους συναντούσα μετά από χρόνια μια δημιουργική παρέα νέων παιδιών που ήρθε να μπολιάσει το γέρικο δέντρο της δισκογραφίας.
Συζητήσαμε ώρα πολύ επί παντός επιστητού και κατάλαβα ότι το τραγούδι γι’ αυτούς δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά η λαχτάρα τους να αφηγηθούν τις προσωπικές τους ιστορίες. Να μιλήσουν για τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο και να ορίσουν τον ζωτικό τους χώρο. Ο Χατζιδάκις άλλωστε είχε πει ότι «όσο πιο προσωπικό είναι αυτό που εκφράζει η τέχνη τόσο περισσότερους αφορά». Στην περίπτωση τους αυτό επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.
Οι συναντήσεις μας πύκνωσαν και όσο περισσότερο τους γνώριζα τόσο με έπειθαν ότι θα ακολουθήσουν χωρίς παρεκκλίσεις τον δρόμο που είχαν επιλέξει. Άρχισαν να ηχογραφούν τότε το mini album «Tα τρία μυστικά», το οποίο υπήρξε η πρώτη και μοναδική παραγωγή του Metropolis (σήμερα σπάνια και συλλεκτική). Η διαδικασία των ηχογραφήσεων ήταν γοητευτική και περιπετειώδης, το αποτέλεσμα εξαιρετικό. Θυμάμαι την συζήτηση στο καφέ L’ Angolo της Σταδίου για κάποιες αλλαγές που τους είχαν ζητηθεί. Η Νατάσσα σίγουρη και αποφασιστική, ο Θέμης χαμογελαστός με χιούμορ υποδόριο και εύστοχο και ο Γεράσιμος λιγομίλητος αλλά πάντα καίριος στις παρεμβάσεις του. Τελικά όλα έγιναν όπως έπρεπε και η καλλιτεχνική άποψη υπερίσχυσε.
Ακολούθησαν οι ζωντανές τους εμφανίσεις που εγκαινίαζαν την άνοιξη του 2009 το νέο Live stage του Μetropolis (Πανεπιστημίου 54). Ήταν τόσο εντυπωσιακή η ανταπόκριση του κοινού που ο ιδιοκτήτης Λεωνίδας Τοπιντζής έδινε συνέχεια παράταση στην παρουσίαση του προγράμματος που αισίως έφτασε τις δέκα sold out βραδυές. Η Νατάσσα ήταν εντυπωσιακή επάνω στην σκηνή, εκφραστική και παθιασμένη. Ζούσε μια άλλη ζωή όταν ανέβαινε αυτούς τους λίγους πόντους που χώριζαν το πάλκο από το πάτωμα. Μεταμορφωνόταν κυριολεκτικά και ήταν η οδηγός μας στο προσωπικό σύμπαν που δημιουργούσε όταν άρχιζε να ερμηνεύει.
Εκεί την άκουσε η Χάρις Αλεξίου που ξεχώρισε αμέσως το ταλέντο της και της μίλησε με τα καλύτερα λόγια. Εκεί γνώρισε και την Μαρίζα Κωχ σε μια συνάντηση συγκινητική. Το πρόγραμμα είχε επιμεληθεί ο Γεράσιμος, στο πιάνο ήταν ο Θέμης και η συντροφιά αράγιστη ακόμα και στα παρασκήνια. Το κοινό τους ήταν εκδηλωτικό και ιδιαίτερο, με μουσικό αισθητήριο ανεπτυγμένο και οι βραδιές αξέχαστες. Αυτές ήταν σκηνές προσεχώς από την μεγάλου μήκους καριέρα των παιδιών που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια.
Από τότε τους παρακολουθώ διακριτικά. Είναι αλήθεια ότι η άγνοια κινδύνου που τους διέκρινε μου είχε δημιουργήσει κάποιες ανησυχίες για την συνέχεια. Όμως αποδείχτηκε ότι προχώρησαν με τον δικό τους τρόπο και άντεξαν σε ένα χώρο που αν δεν έχεις την προσωπικότητα και τις αντοχές μπορεί να σε συνθλίψει.
Έκαναν του κεφαλιού τους και πέτυχαν κάτι σπάνιο: να μην ξεχάσουν –εν μέσω των σειρήνων της δημοσιότητας- ότι το τραγούδι δεν είναι απλά μία ακόμα καριέρα αλλά ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι και να εκφράζεις το νόημα της ύπαρξής σου.
Γνώρισα τα παιδιά αρχές του 2009. Βρίσκονταν τότε σε μία περίοδο μεταβατική μετά την έκδοση από την Μικρή Άρκτο του επιτυχημένου τους album «Μέχρι το τέλος». Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μας συνάντηση απογευματάκι στα γραφεία του Metropolis στην Πανεπιστημίου 56. Μπήκαν ορμητικά και γέμισαν τον χώρο με έναν ενθουσιασμό ειλικρινή και καθηλωτικό. Τους «ερωτεύτηκα» με την πρώτη ματιά. Επιτέλους συναντούσα μετά από χρόνια μια δημιουργική παρέα νέων παιδιών που ήρθε να μπολιάσει το γέρικο δέντρο της δισκογραφίας.
Συζητήσαμε ώρα πολύ επί παντός επιστητού και κατάλαβα ότι το τραγούδι γι’ αυτούς δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά η λαχτάρα τους να αφηγηθούν τις προσωπικές τους ιστορίες. Να μιλήσουν για τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο και να ορίσουν τον ζωτικό τους χώρο. Ο Χατζιδάκις άλλωστε είχε πει ότι «όσο πιο προσωπικό είναι αυτό που εκφράζει η τέχνη τόσο περισσότερους αφορά». Στην περίπτωση τους αυτό επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.
Οι συναντήσεις μας πύκνωσαν και όσο περισσότερο τους γνώριζα τόσο με έπειθαν ότι θα ακολουθήσουν χωρίς παρεκκλίσεις τον δρόμο που είχαν επιλέξει. Άρχισαν να ηχογραφούν τότε το mini album «Tα τρία μυστικά», το οποίο υπήρξε η πρώτη και μοναδική παραγωγή του Metropolis (σήμερα σπάνια και συλλεκτική). Η διαδικασία των ηχογραφήσεων ήταν γοητευτική και περιπετειώδης, το αποτέλεσμα εξαιρετικό. Θυμάμαι την συζήτηση στο καφέ L’ Angolo της Σταδίου για κάποιες αλλαγές που τους είχαν ζητηθεί. Η Νατάσσα σίγουρη και αποφασιστική, ο Θέμης χαμογελαστός με χιούμορ υποδόριο και εύστοχο και ο Γεράσιμος λιγομίλητος αλλά πάντα καίριος στις παρεμβάσεις του. Τελικά όλα έγιναν όπως έπρεπε και η καλλιτεχνική άποψη υπερίσχυσε.
Ακολούθησαν οι ζωντανές τους εμφανίσεις που εγκαινίαζαν την άνοιξη του 2009 το νέο Live stage του Μetropolis (Πανεπιστημίου 54). Ήταν τόσο εντυπωσιακή η ανταπόκριση του κοινού που ο ιδιοκτήτης Λεωνίδας Τοπιντζής έδινε συνέχεια παράταση στην παρουσίαση του προγράμματος που αισίως έφτασε τις δέκα sold out βραδυές. Η Νατάσσα ήταν εντυπωσιακή επάνω στην σκηνή, εκφραστική και παθιασμένη. Ζούσε μια άλλη ζωή όταν ανέβαινε αυτούς τους λίγους πόντους που χώριζαν το πάλκο από το πάτωμα. Μεταμορφωνόταν κυριολεκτικά και ήταν η οδηγός μας στο προσωπικό σύμπαν που δημιουργούσε όταν άρχιζε να ερμηνεύει.
Εκεί την άκουσε η Χάρις Αλεξίου που ξεχώρισε αμέσως το ταλέντο της και της μίλησε με τα καλύτερα λόγια. Εκεί γνώρισε και την Μαρίζα Κωχ σε μια συνάντηση συγκινητική. Το πρόγραμμα είχε επιμεληθεί ο Γεράσιμος, στο πιάνο ήταν ο Θέμης και η συντροφιά αράγιστη ακόμα και στα παρασκήνια. Το κοινό τους ήταν εκδηλωτικό και ιδιαίτερο, με μουσικό αισθητήριο ανεπτυγμένο και οι βραδιές αξέχαστες. Αυτές ήταν σκηνές προσεχώς από την μεγάλου μήκους καριέρα των παιδιών που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια.
Από τότε τους παρακολουθώ διακριτικά. Είναι αλήθεια ότι η άγνοια κινδύνου που τους διέκρινε μου είχε δημιουργήσει κάποιες ανησυχίες για την συνέχεια. Όμως αποδείχτηκε ότι προχώρησαν με τον δικό τους τρόπο και άντεξαν σε ένα χώρο που αν δεν έχεις την προσωπικότητα και τις αντοχές μπορεί να σε συνθλίψει.
Έκαναν του κεφαλιού τους και πέτυχαν κάτι σπάνιο: να μην ξεχάσουν –εν μέσω των σειρήνων της δημοσιότητας- ότι το τραγούδι δεν είναι απλά μία ακόμα καριέρα αλλά ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι και να εκφράζεις το νόημα της ύπαρξής σου.
