Με 30 χρόνια απόσταση με κοινές, όμως, λεπτές αποχρώσεις και αισθητική που υποστηρίχτηκε από το αλλοτινό εμβληματικό ελληνικό μουσικό σήμα της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα.
Αυτή τη φορά διάλεξα να ταιριάξω το ποιητικό και αισθαντικό νέο κύμα του ’60 με το τραγουδοποιητικό ρεύμα της νεότερης εποχής, σαν φυσική και συγγενική ηχητική προέκταση στα χρόνια. Αν και αυτό που, κάποτε, αποκαλέσαμε σύγχρονο «έντεχνο» ελληνικό τραγούδι, κατά τα φαινόμενα, ολοκλήρωσε τον κύκλο του αφήνοντας, όμως, αν και σχήμα οξύμωρο, την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Δίνοντάς μας, κάποτε, την εντύπωση ότι το ελληνικό τραγούδι μπορεί να συνεχίζει το δρόμο του, ακόμη και μέσα από συμπληγάδες και δύσκολα φεγγάρια, ειδικά όπως αυτό που το ελληνικό τραγούδι δείχνει να περνάει εσχάτως. Για την ακρίβεια, οι μουσικοί και δημιουργοί του, που, μπροστά στο θολό τοπίο, απογοητεύονται και μοιάζουν, πολλοί από αυτούς, να μην έχουν κίνητρο.
Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, ότι, από πλευράς ταλαντούχων μουσικών και συνθετών, υπάρχει μια παραίτηση.
Αν και η δισκογραφία έφυγε από τον καθολικό έλεγχο των εταιρειών και οι ανεξάρτητες παραγωγές, φάνηκε ότι θα διευκόλυναν το πέρασμα του τραγουδιού, κυρίως, συνέβη το αντίθετο και το τραγούδι κατακερματίστηκε σε μικρές εστίες, ανίσχυρες να το στηρίξουν και να το κάνουν βιώσιμο, μέσα από δισκογραφικές παραγωγές και σκηνικές, ζωντανές παρουσιάσεις.
Μια άλλη εκδοχή, που έχει τους υποστηρικτές της, είναι ότι το τραγούδι, μοιάζει με κουρασμένη τέχνη.
Προφανώς, όμως, δύο τινά συμβαίνουν: ή το τοπίο έχει αλλάξει δραματικά ή μπόρα είναι και θα περάσει. Όπως και να ’χει, όλα θα κριθούν όταν καταλαγιάσει ο αχός, μόνο που τα χρόνια περνούν και, δυστυχώς, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
Αυτή τη φορά διάλεξα να ταιριάξω το ποιητικό και αισθαντικό νέο κύμα του ’60 με το τραγουδοποιητικό ρεύμα της νεότερης εποχής, σαν φυσική και συγγενική ηχητική προέκταση στα χρόνια. Αν και αυτό που, κάποτε, αποκαλέσαμε σύγχρονο «έντεχνο» ελληνικό τραγούδι, κατά τα φαινόμενα, ολοκλήρωσε τον κύκλο του αφήνοντας, όμως, αν και σχήμα οξύμωρο, την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Δίνοντάς μας, κάποτε, την εντύπωση ότι το ελληνικό τραγούδι μπορεί να συνεχίζει το δρόμο του, ακόμη και μέσα από συμπληγάδες και δύσκολα φεγγάρια, ειδικά όπως αυτό που το ελληνικό τραγούδι δείχνει να περνάει εσχάτως. Για την ακρίβεια, οι μουσικοί και δημιουργοί του, που, μπροστά στο θολό τοπίο, απογοητεύονται και μοιάζουν, πολλοί από αυτούς, να μην έχουν κίνητρο.
Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, ότι, από πλευράς ταλαντούχων μουσικών και συνθετών, υπάρχει μια παραίτηση.
Αν και η δισκογραφία έφυγε από τον καθολικό έλεγχο των εταιρειών και οι ανεξάρτητες παραγωγές, φάνηκε ότι θα διευκόλυναν το πέρασμα του τραγουδιού, κυρίως, συνέβη το αντίθετο και το τραγούδι κατακερματίστηκε σε μικρές εστίες, ανίσχυρες να το στηρίξουν και να το κάνουν βιώσιμο, μέσα από δισκογραφικές παραγωγές και σκηνικές, ζωντανές παρουσιάσεις.
Μια άλλη εκδοχή, που έχει τους υποστηρικτές της, είναι ότι το τραγούδι, μοιάζει με κουρασμένη τέχνη.
Προφανώς, όμως, δύο τινά συμβαίνουν: ή το τοπίο έχει αλλάξει δραματικά ή μπόρα είναι και θα περάσει. Όπως και να ’χει, όλα θα κριθούν όταν καταλαγιάσει ο αχός, μόνο που τα χρόνια περνούν και, δυστυχώς, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
