Θυμήθηκα αυτό το τραγούδι και κάποια άλλα από το ιστορικό «Παρών» του Άκη Πάνου μετά από μια σύντομη κουβέντα που είχα με τον Κώστα Μπαλαχούτη και κατόπιν της παρότρυνσής να γράψω θέματα για το «Όγδοο».
Θυμήθηκα αυτό το τραγούδι από το ιστορικό «Παρών» του Άκη Πάνου και το έβαλα στο «πλατώ» του «Όγδοο» για να εκφράσω, κατά κάποιο τρόπο, και την δική μου αμηχανία σε σχέση με το δικό μας παρών, το τραγούδι και τα θέματά του, σήμερα, σε μια ιδιαίτερη φάση και καμπή της ιστορίας στην οποία όλα αυτά που συζητάμε (για το τραγούδι και την ιστορία του) μοιάζουν «πολυτέλεια», ενόσω, δηλαδή, τα πάντα βαραίνουν γύρω μας και μέσα μας και γίνονται αφόρητα.
Μετά από ένα «σκάλισμα» στα τραγουδιστικά κιτάπια, δεν βρίσκω άλλα λόγια από αυτά του Άκη Πάνου για να μιλήσουν και να δώσουν και το δικό μας ψυχισμό, σε μια εποχή που τα όποια λόγια δεν δείχνουν ικανά να προσθέσουν κάτι ή να φωτίσουν την κατάσταση, αλλά και από την άλλη και η σιωπή δεν αρμόζει. Όμως: «Τι να πω και να μην είναι λίγο; Πώς να πω το πόσο σ’ αγαπώ; Σ’ αγαπώ! Μα τρέμω και σε πνίγω. Και τραβώ σε κόσμο γκριζωπό».
