Τη φωτογραφία μου την είχε δώσει κάποια στιγμή ο φίλος μου Γιώργος Λεμονής, ο οποίος δυστυχώς έφυγε πρόσφατα από κοντά μας. Με τον Γιώργο κάναμε πολύ παρέα και οικογενειακώς. Είχε εξαίρετη σύζυγο, την Πόπη, και δυο θαυμάσια παιδιά, τη Μάρθα και τον Γιάννη. Ο Γιαννάκης έγινε μουσικός. Σπούδασε πιάνο και θεωρία, αλλά έγινε μπουζουξής! Τα τελευταία χρόνια είναι κοντά στον Θανάση Πολυκανδριώτη.
Στη φωτογραφία, λοιπόν, είναι τρεις Γιώργηδες. Από αριστερά ο Γιώργος Πατεράκης, ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής Γιώργος Χατζηαντωνίου, ο Γιώργος Λεμονής και ο γράφων. Είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο στις 22 Σεπτεμβρίου του 1990, σ' ένα κέντρο στον Ωρωπό, όπου εμφανιζόταν ο Χατζηαντωνίου, ένας πολύ δυνατός λαϊκός τραγουδιστής στο στυλ του Καζαντζίδη. Στην πρώτη του εποχή, από το 1965 μέχρι το1970, περίπου, ήταν πολύ κοντά στο Στέλιο και ορισμένες στιγμές, τολμώ να πω, πιο δυναμικός. Τότε που ο Καζαντζίδης ήταν σε μια μικρή ύφεση (1966-1967) και ο Χατζηαντωνίου ανέβαινε με τραγούδια των: Βασίλη Τσιτσάνη, Απόστολου Καλδάρα, Άκη Πάνου, Νίκου Καρανικόλα, Γιάννη Καραμπεσίνη, Γιώργου Λαύκα, Χρήστου Κολοκοτρώνη, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Κώστα Παπαδόπουλου, Λάκη Καρνέζη, Αντώνη Κατινάρη, Μανώλη Χιώτη, Νίκου Δαλέζιου, Λυκούργου Μαρκέα, Μίμη Πλέσσα, Νίκου Μαμαγκάκη, Δήμου Μούτση, Νίκου Γκάτσου κ.α.
Αργότερα συνεργάστηκε πολύ με τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Βαγγέλη Ατραΐδη. Είχε πάθει όμως μεγάλη ζημιά στις φωνητικές του χορδές. Μου είχε πει διάφορα τότε γι αυτό το θέμα. Δεν τα παράταγε, όμως, ήταν η ζωή του. (Νομίζω ότι το ένα από τα τρία του παιδιά, η Σοφία, ασχολήθηκε με το τραγούδι).
Το χειμώνα του 1991, αν θυμάμαι καλά, τον άκουσα πολλά βράδια ζωντανά, στην Αχαρνών. Αυτό που θυμάμαι, σίγουρα, είναι ότι ήταν η εποχή που είχε κατέβει πρώτη χρονιά στην Αθήνα ο Πασχάλης Τερζής, στα Κάτω Πατήσια. Λίγο πιο κάτω, σ’ ένα στενάκι, ήταν ο Χατζηαντωνίου. Το μαγαζί το έλεγαν Αρχοντικό. Τραγουδούσε μαζί με τον Νίκο Καμπόλη. Συμπαθέστατος και είχε κι ένα σουξέ ο Καμπόλης, το Δυο κακογραμμένα λόγια.
Εκεί, ένα βράδυ, έζησα μια ιδιαίτερη στιγμή. Το μαγαζί είχε τέσσερις-πέντε παρέες. O Χατζηαντωνίου τραγουδούσε το Είμαστε πάτσι του Νικολόπουλου. Σημειωτέων, ότι η φωνή του είχε ένα γερό μάγκωμα. Όπως είπα είχε πάθει μεγάλη ζημιά. Αν και μεταξύ άλλων ο ίδιος έλεγε ότι ήταν ψυχολογικό. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μετά το πρώτο κουπλέ, στο ρεφρέν του τραγουδιού Ρίξαμε λαθραία δυο ζαριές, φέραμε στα ίσια την παρτίδα, τώρα οι τσιγγάνες μας καρδιές πρέπει να αλλάξουνε πατρίδα, έγινε (για τα δεδομένα της φωνητικής του κατάστασης) ένα «θαύμα»! Στο κρεσέντο του ο Χατζηαντωνίου ανεβαίνει μ’ ένα παρατεταμένο (όχι όπως στο δίσκο) αααααα, πάνω στο οποίο αλλάζει τόνο, ενώ η φωνή του έχει ανοίξει πεντακάθαρη, με όλο της τον όγκο και σείεται το μαγαζί. Αντιλαμβάνομαι ότι, ενστικτωδώς, έχω σηκωθεί όρθιος. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου, αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου, και βλέπω και τις υπόλοιπες παρέες του μαγαζιού όρθιες! Ήταν το μαγικό δευτερόλεπτο. Μας είχε σηκώσει όλους όρθιους την ίδια στιγμή!
Υπήρξε τραγουδιστής με μεγάλο πάθος και δύναμη ο Χατζηαντωνίου, αλλά και άτυχος. Όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Λεμονής, που ήταν παλιότερος σ’ αυτά, όταν εμφανιζόταν στις τρεις γέφυρες πήγαιναν σχεδόν κάθε βράδυ παρέα, έπιναν ένα ποτό και τον άκουγαν, ο Μιχάλης Μενιδιάτης με τον Στράτο Διονυσίου.
Στη φωτογραφία, λοιπόν, είναι τρεις Γιώργηδες. Από αριστερά ο Γιώργος Πατεράκης, ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής Γιώργος Χατζηαντωνίου, ο Γιώργος Λεμονής και ο γράφων. Είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο στις 22 Σεπτεμβρίου του 1990, σ' ένα κέντρο στον Ωρωπό, όπου εμφανιζόταν ο Χατζηαντωνίου, ένας πολύ δυνατός λαϊκός τραγουδιστής στο στυλ του Καζαντζίδη. Στην πρώτη του εποχή, από το 1965 μέχρι το1970, περίπου, ήταν πολύ κοντά στο Στέλιο και ορισμένες στιγμές, τολμώ να πω, πιο δυναμικός. Τότε που ο Καζαντζίδης ήταν σε μια μικρή ύφεση (1966-1967) και ο Χατζηαντωνίου ανέβαινε με τραγούδια των: Βασίλη Τσιτσάνη, Απόστολου Καλδάρα, Άκη Πάνου, Νίκου Καρανικόλα, Γιάννη Καραμπεσίνη, Γιώργου Λαύκα, Χρήστου Κολοκοτρώνη, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Κώστα Παπαδόπουλου, Λάκη Καρνέζη, Αντώνη Κατινάρη, Μανώλη Χιώτη, Νίκου Δαλέζιου, Λυκούργου Μαρκέα, Μίμη Πλέσσα, Νίκου Μαμαγκάκη, Δήμου Μούτση, Νίκου Γκάτσου κ.α.
Αργότερα συνεργάστηκε πολύ με τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Βαγγέλη Ατραΐδη. Είχε πάθει όμως μεγάλη ζημιά στις φωνητικές του χορδές. Μου είχε πει διάφορα τότε γι αυτό το θέμα. Δεν τα παράταγε, όμως, ήταν η ζωή του. (Νομίζω ότι το ένα από τα τρία του παιδιά, η Σοφία, ασχολήθηκε με το τραγούδι).
Το χειμώνα του 1991, αν θυμάμαι καλά, τον άκουσα πολλά βράδια ζωντανά, στην Αχαρνών. Αυτό που θυμάμαι, σίγουρα, είναι ότι ήταν η εποχή που είχε κατέβει πρώτη χρονιά στην Αθήνα ο Πασχάλης Τερζής, στα Κάτω Πατήσια. Λίγο πιο κάτω, σ’ ένα στενάκι, ήταν ο Χατζηαντωνίου. Το μαγαζί το έλεγαν Αρχοντικό. Τραγουδούσε μαζί με τον Νίκο Καμπόλη. Συμπαθέστατος και είχε κι ένα σουξέ ο Καμπόλης, το Δυο κακογραμμένα λόγια.
Εκεί, ένα βράδυ, έζησα μια ιδιαίτερη στιγμή. Το μαγαζί είχε τέσσερις-πέντε παρέες. O Χατζηαντωνίου τραγουδούσε το Είμαστε πάτσι του Νικολόπουλου. Σημειωτέων, ότι η φωνή του είχε ένα γερό μάγκωμα. Όπως είπα είχε πάθει μεγάλη ζημιά. Αν και μεταξύ άλλων ο ίδιος έλεγε ότι ήταν ψυχολογικό. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μετά το πρώτο κουπλέ, στο ρεφρέν του τραγουδιού Ρίξαμε λαθραία δυο ζαριές, φέραμε στα ίσια την παρτίδα, τώρα οι τσιγγάνες μας καρδιές πρέπει να αλλάξουνε πατρίδα, έγινε (για τα δεδομένα της φωνητικής του κατάστασης) ένα «θαύμα»! Στο κρεσέντο του ο Χατζηαντωνίου ανεβαίνει μ’ ένα παρατεταμένο (όχι όπως στο δίσκο) αααααα, πάνω στο οποίο αλλάζει τόνο, ενώ η φωνή του έχει ανοίξει πεντακάθαρη, με όλο της τον όγκο και σείεται το μαγαζί. Αντιλαμβάνομαι ότι, ενστικτωδώς, έχω σηκωθεί όρθιος. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου, αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου, και βλέπω και τις υπόλοιπες παρέες του μαγαζιού όρθιες! Ήταν το μαγικό δευτερόλεπτο. Μας είχε σηκώσει όλους όρθιους την ίδια στιγμή!
Υπήρξε τραγουδιστής με μεγάλο πάθος και δύναμη ο Χατζηαντωνίου, αλλά και άτυχος. Όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Λεμονής, που ήταν παλιότερος σ’ αυτά, όταν εμφανιζόταν στις τρεις γέφυρες πήγαιναν σχεδόν κάθε βράδυ παρέα, έπιναν ένα ποτό και τον άκουγαν, ο Μιχάλης Μενιδιάτης με τον Στράτο Διονυσίου.
