νέα, σύγχρονα, ωραία παιδιά, κορίτσια και αγόρια, να κατέχουν ακριβά μυστικά της μουσικής και τραγουδιστικής ιστορίας και παράδοσης μας.
Ανάμεσα σε αυτά, βεβαίως, είναι η Αρετή με το σαντούρι και την φωνή της και ο Αποστόλης Βαγγελάκης, από την Πρέβεζα, που παίζει κλαρίνο με έναν μοναδικό, γλυκό, τρόπο, με γερό πάτημα στην παράδοση, αλλά και στοιχεία της σύγχρονης δικής του μουσικής προσωπικότητας. Δυο αθόρυβα και σεμνά παιδιά με ταλέντο και γνώση. Δυο σπουδαίοι μουσικοί.
Δεν χρειάζεται να μνημονεύουμε μόνον τους ιστορικούς οργανοπαίκτες του παρελθόντος. Θα τολμούσα να πω ότι, σήμερα, υπάρχουν με μεγάλη ευκολία, πολύ καλύτεροι και κατηρτισμένοι, απ’ ότι στο παρελθόν, οργανοπαίκτες. Εξαιρετικά νέα παιδιά που παίζουν και τραγουδούν με αίσθημα και μεράκι. Μπουζούκια και κιθάρες, κλαρίνα και βιολιά, ούτια, λαούτα, λύρες, σαντούρια και κανονάκια.
Σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε ο φίλος μου Γιώργος Κοντογιάννης, όταν επέμενε στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Λαϊκό Τραγούδι – και μετά από δυο τεύχη με εξώφυλλα, σημαίες της ιστορίας του λαϊκού μας τραγουδιού, τον Καζαντζίδη και τον κορυφαίο μπουζουξή Κώστα Παπαδόπουλο – να μπει εξώφυλλο ο νεαρός και άγνωστος, μέχρι τότε, προ δεκαετίας, Παναγιώτης Λάλεζας.
Αυτό, λοιπόν, είναι το γερό και υγιές κομμάτι της άλλης Ελλάδας που αντιστέκεται, διακριτικά και ουσιαστικά, δεν εκποιεί τις αξίες του, και θα το βρουν σύντομα μπροστά τους…
Και μη νομίζετε, κάτι τέτοια παιδιά μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά, ακόμη, που είμαστε σύγχρονοι Έλληνες.
Γεια σας ρε παιδιά με τα μεράκια σας και τα ωραία σας!
