Ο Σίντνεϊ Πόλακ είχε το χάρισμα να τα φιλμάρει απαιτητικά και δύσκολα θέματα με αμεσότητα.
Να προκαλεί συγκίνηση δίχως να ξεπέφτει στα φτηνά κόλπα του σινεμά.
Να λειτουργεί στο σύστημα του Χόλυγουντ αλλά με τη δική του προσωπικότητα και αξιώσεις, παρά φαντάζομαι τους μύριους όσους συμβιβασμούς που έπρεπε να υποστεί.
Κι αυτό είναι μεγάλη «μαγκιά», απαιτεί παιδεία, γνώση και όραμα… όχι για το όραμα αλλά για την τέχνη που αγαπάς.
Ο Σίντνεϊ Πόλακ, δίχως να το βροντοφωνάζει κομπάζοντας, νομίζω πως μέσα από τα έργα του μας έκανε καλύτερους και πιο «ψαγμένους» σινεμανθρώπους.
Ακόμα κι όταν δεν σκόραρε, έδινε φοβερές πάσες και αφορμές, πάρε-βάλε, για «γκολ» ζωής.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ του χρωστάει πολλά… ή μάλλον του τα ξεχρέωσε με τον καλύτερο τρόπο.
Μπορεί για πάμπολλους να μην είναι οι καλύτερές του ή οι πιο επιτυχημένες του, πάντως είναι 8 απ’ τις ταινίες του που αγάπησα:
Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν (1969)
Ιερεμίας Τζόνσον (1972)
Τα Καλύτερά μας Χρόνια (1973)
Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα (1975)
Μπόμπι Ντίρλφιλντ, Μιά Στιγμή...Μιά Ζωή (1977)
Ο Ηλεκτρικός Καβαλάρης (1979)
Χωρίς Δόλο (1981)
Αβάνα (1990)
